Pakbeng

Dag 10: de grens over richting Pakbeng

Het gaat niet goed. Bij deze je sappige verhaal, sensatiezoekende parasiet van een lezer dat je bent. Mijn wekker gaat netjes om 04:20 uur, maar ik druk deze uit, waardoor mijn sluimerfunctie gedeactiveerd wordt. Als ik wakker word, zie ik exact 05:00 uur op mijn telefoon staan. In blinde paniek ren ik naar beneden en zie voor de deur van het hostel een busje staan. Ik ram de deur open en roep tegen de chauffeur: ` tien minuten, ik heb me verslapen!’. ` Vijf minuten!’ antwoordt hij. Ik vlieg terug naar boven, me afvragend wat ik gedaan had als die vent daar nu niet voor de deur had gestaan. Was ik dan naar beneden en boven blijven sjezen om hem te spotten? Ik ram zonder orde alle spullen om me heen in mijn tassen en check nog een keer goed onder mijn bed of ik niets gemist heb. Vijf minuten is een onmogelijkheid, maar na 7 minuten sta ik weer beneden. Klote. M’n hostelsleutel, die zit nog ergens in een van die willekeurig zojuist volgepropte tassen. Na even scherp nadenken vis ik hem uit mijn toilettas en gaat de minivan rijden. Mijn gedachten zijn alleen maar bij of ik al mijn eigendommen wel heb meegenomen. Ik kan nergens anders aan denken. Rond kwart over vijf wordt een jonge jongen bij een ander hostel opgepikt: Jake. Ik houd me echter niet met hem bezig, maar kom nog tot een andere conclusie, ik ben nog niet naar de wc geweest. Ik geef dit aan bij de chauffeur, die `later’ aangeeft. Hij heeft blijkbaar niet door dat ochtendurine een van de meest sterke sensaties in een mensenleven is en als de druk op mijn blaas na 90 minuten in de minivan zo erg wordt dat ik op het punt sta het raampje open te draaien en mijn leuter naar buiten te gooien stopt de minivan. Ik wil eigenlijk meteen mijn gulp opengooien en de daad verrichten langs de snelweg, maar de chauffeur wijst me naar verderop. Een wc is daar niet, dus blijkbaar vond hij het niet gepast dat ik mijn straal op zijn gezicht richtte. De opluchting is groot, maar de chaos in mijn hoofd nog groot als ik twee half uur later bij de grens met Laos aankom. Jake let wel even op mijn spullen als ik eerst met toilettas in de aanslag richting de toilet ga om mijn tanden te poetsen. Daarna sorteer en hersorteer ik nog een minuut of tien mijn tassen. Het lijkt er toch op dat ik alles nog in mijn bezit heb. Pas op dat moment kan ik eindelijk weer een beetje blanco aan mijn dag beginnen. Het is dan al na achten.

Om en nabij de grenspost raak ik al snel in gesprek met de praatgrage Jake van 19 uit Cambridge, die aangeeft dat hij het alleen reizen af en toe wel saai vindt. Ik deel zijn ervaring verre van. De passage langs de douane verloopt soepel en vervolgens gaan we met een bus richting de slow boat die ons over de Mekong rivier richting het vissersdorpje Pakbeng moet leiden. Na de busrit wordt een bescheiden brunch genuttigd in Laos, een lekkere sandwich met een blaadje sla en wat kip, die toch weer best verassend goed smaakt. Ik sla ook maar meteen weer een nieuwe sim kaart in. Ik neem voor we de slow boat opgaan ook nog een drankje met Jake. Daar is nog tijd voor. De slow boat trip zelf leeft vele mooie uit- en vergezichten op en naast gesprekken met Jake, raak ik vooraan op de boeg in de zon ook in gesprek met twee Nederlandse jonge meiden die Jake eerder in Pai al ontmoette: Loes en Iris. Na een lange, ontspannende en mooie rit komen we aan ik het kleine vissersdorpje Pakbeng, zo rond de klok van 16 uur.

Ik krijg bijna het gevoel dat mijn packback door iemand anders is meegenomen, als ik later toch constateer dat hij op een andere plaats dan de oorspronkelijke nog op de boot aanwezig is. Door een tuktuk word ik richting het hotel gebracht, waar de Nederlandse jonge meiden ook slapen. Jake slaapt in het hostel ernaast. Ikzelf had even behoefte aan een eenpersoonskamer en wordt rijkelijk beloond met een tweepersoonsbed in een kamer met een fantastisch uitzicht op de Mekong rivier. Dat moet gevierd worden met een rondje hardlopen.

Het blijkt een zwaar rondje hardlopen. Het is erg benauwd in het plaatje, waar ik in totaal drie keer hetzelfde rondje van circa 3 km loop op afwisselend herstel en versnellende tempo. Dat geschiedt niet zoals in Nederland op vlak terrein, maar sterk hellend heuveltje op, heuveltje af. Door de lokale bevolking word ik steeds hartelijk ontvangen met high fives en zwaaigebaren. Onderweg kom ik af een toe een buffalo, berggeit of exotisch Latiaans kind tegen. De zonsondergang is mooi die dag en een aantal foto’s daarvan, ook vanuit het hotelraam, mogen niet ontbreken aan het geheel.

Kletsnat van het zweet kom ik aan bij mijn privé vertrek, waar ik een douche neem. Daarna ga ik op pad met Jake, Loes en Iris om in het kleine gehuchtje aan de Mekong rivier een maaltijd te vinden. Onderweg doen we ook nog een winkeltje met snacks voor de volgende dag aan. De maaltijd zelf, bestaande uit Buffalo vlees en patat is aardig, maar niets uitzonderlijk. Ik vind het vlees niet vies van smaak, maar mals van het niet te noemen. Mogelijk is dat de aard van de buffalo. Na de maaltijd zijn Jake, Loes, Iris en ik al snel eensgezind: het is mooi geweest voor vandaag, nadat de nacht kort was. Maar gelukkig nog wel een half uurtje langer dan oorspronkelijk de bedoeling was, denk ik glunderend, toch nog terugkijkend op een mooie en verrassende dag.  

Video’s:

https://youtu.be/IdhT907knko