Chiang Rai

Dag 8: van Chang Mai naar Chang Rai: what’s in the name

Een bekende hike in Chang Mai is de monks trail. Een hike omhoog de berg op richting een aantal tempels en kloosters boven op de top. Ik besluit daarom mijn avontuur in Chiang Mai met deze hike af te ronden. Ik laat me heenrijden met een grabbike die op het einde van het ritje een stevige klim moet maken. Daarna is het aan mij. Omgeven door lokale hardlopers, of beter gezegd trail runners, en toeristen maak ik de klim door de natuur wandelend omhoog, die voor iemand met mijn conditie nauwelijks een uitdaging mag heten. Het uitzicht op de top is echter zeer de moeite waard. Ik laat ook mezelf nog even op de foto zetten in Pink Floyd ornaat. Daarna maak ik een mooie wandeling langs de verschillende kloosters en tempels, maak foto’s en sla nog acht op de tekst die aangeeft dat je gepaste kleding dient te dragen in dit heilige gebied. Dit is erg opvallend, aangezien ook locals hier in hun zwetende hardloopkloffie met hemd rondlopen. Ik zie uiteindelijk een vrouw nog wat water uit een put pakken die ze vervolgens over haar hoofd en armen laat lopen. Gewijd water. Trots besluit ik dit gebaar te volgen. Als ik dan toch voor een religie zou moeten kiezen, zou dat het Boeddhisme zijn, de enige religie waar naar mijn weten nog nooit oorlog en geweld uit is voortgekomen en waar ik met een vredige Tibetaan in het vliegtuig al Google translate woorden over uitwisselde. De tocht naar beneden verloopt voorspoedig maar bij aankomst bij de ingang merk ik dat mijn grab app geen bereik heeft hier. Onderweg kom ik een tuktuk chauffeur tegen die ik eerst voorbijloop nadat hij me aanspreekt, maar na 100 m naar beneden te lopen en nog steeds geen grabbike te kunnen boeken besluit ik om te keren en van zijn dienst gebruik te maken. Het blijkt een vriendelijke kerel te zijn die me weer netjes bij de laundry service om de hoek van het hostel afzet.

Ik heb nog tijd over, dus besluit eerst een goede brunch te nuttigen. Ik schiet redelijk snel raak en vind een ontbijtzaak die ook zoete broodjes verkoopt. Ik neem een Amerikaans ontbijt inclusief ham, bacon, worst, ei, croissant, thee en verse jus d’orange. Voor de lunch neem ik twee zoete broodjes mee: een brownie en een koffiebroodje. Na de lunch haal ik mijn was op en is het al weer tijd om een grabbike richting het busstation en de volgende bestemming te nemen: Chiang Rai. Een plaatsje in het noordoosten van Thailand. Slechts een letter verschil met Chiang Mai, maar daardoor toch verschillend.

De bus vertrekt iets later en ik zit helemaal vooraan en moet daarnaast nog plaatsmaken voor een vrij die naast me plaatsneemt. Erg comfortabel is het allemaal niet, dus ik besluit daarom mijn twee zoete broodjes maar vlot op te peuzelen ter compensatie. Verder een bijzonder gebruikelijke rit met een boekje, een muziekje (F: faithless) en soms dichtvallende ogen. Rond de klok van 17 uur kom ik in de stromende regen aan bij het hostel in Chiang Rai, dat om de hoek van het busstation blijkt te liggen. Chai Rai backpack hostel, wat wil je nog meer. De hostess is vriendelijk. Ze heeft brownies gebakken (het toeval wil niet op na mijn eerdere goed smakende brownie in de bus) en ik boek dus meteen maar weer een goede hike voor de volgende dag bij haar.

Voor die avond staat er een lange hardloopsessie op de planning. Nadat ik haar heb verteld dat ze een aantrekkelijke vrouw is, is ze helemaal in de wolken en voorziet me graag van advies over een mooie looproute langs de rivier. Die is ongeveer 5 km lang, dus als ik die nu eens op en neer loop en daar naartoe loop en vervolgens weer terug kom ik wel rond die 100 minuten uit, schat ik zo in. De eerste tegenvaller is dat mijn smartwatch tijdens de busrit zonder reden is uitgevallen. Het kost me bijna twee uur gekloot met laptop en horloge het probleem op te lossen, waar ik door stom toeval in de 6 bedden dorm een kamergenoot heb die helemaal thuis is in ICT en garmin horloges en uiteindelijk met een complexe reset van het horloge (bovenste en onderste knopje 10 seconden inhouden tot piep en dan nog iets en dan nog iets) het probleem weet te verhelpen. Het is ongelooflijk dat precies deze jongen hier nu is, want anders had ik geen sportactiviteit meer vast kunnen leggen mijn verdere vakantie. De opluchting is groot. ICT shit. De volgende tegenvaller is dat in Chiang Rai richting de Mae Kok rivier lopen erg lastig is in een grote stad met allerlei drukke vierbaanswegen en een Google Maps die in Zuidoost Azië wel vaker protesteert. Dag gezegd hebbend kom ik een paar keer verkeerd uit, loop ik aan de rechterkant van een vierbaans autoweg nadat ik door smartwatch perikelen de zonsondergang al gemist heb en sta ik op het punt in het pikkedonker de snelweg op te hobbelen als ik nog net op tijd door late avond gebouwbeheer de andere kant op gestuurd wordt via een trap omhoog. Als ik uiteindelijk levend bij de plaats van de bestemming ben kan ik me toch nog aanzetten tot de overige 50 minuten die ik daar langs de rivier vredig afrond op een uitgezette hardlooproute. No way josé dat ik nog hardlopend terugga richting het hostel, dus ik spreek twee jonge Thaise jongens aan langs de rivier. Hij spreekt goed Engels en wil me graag helpen. Er komen hier wel degelijk grabbikes, maar de eerste keert om nadat hij er via bellen achter komt dat ik Engels spreek, dat zie ik namelijk op de app. De tweede doet dat gelukkig niet, anders had de jonge jongen me ook nog wel terug willen rijden. Op de terugweg kom ik er achter dat ik inderdaad wel wat efficiënter naar deze plek had kunnen komen, maar dat wist Google Maps ook niet.

Ik besluit mijn dag uiteraard met een goede late avondmaaltijd die ik nuttig bij een lokaal populair eettentje dat nog tot middernacht eten serveert. Dat lukt dus allemaal nog net zo op de late avond en dit is ook de enige plek geeft de serveerster aan waar vanavond bier geserveerd wordt. Ik neem derhalve een lekker biertje, een groene curry die enkel mild gekruid is en omelet met rijst. Dan weer naar bed, want de volgende dag staat al weer rond de klok van acht een hike op het programma. Dat betekent toch weer om zeven uur uit de veren. Als dat maar goed gaat …

Dag 9: true jungle experience in Chiang Rai

Het gaat goed. Saai, maar waar. Er is me verteld dat ik om acht uur beneden bij de receptie moet zijn, maar dat blijkt negen uur te zijn. Ik til er niet te zwaar aan, want dan kan ik in ieder geval nog een goed ontbijt scoren. Dat lukt. Het wordt een uitgebreide, want er schijnt volgens zeggen van de na mijn uitspraak wel erg vriendelijke receptioniste een ander type hike op het programma dan in het toeristische Shiang Mai, die letter verschil doet ’t ‘m. Ham, ei, wordt, boter, brood, thee en een fruitplaat met diverse soorten fruit: dragonfruit, meloen, appel, mango.

Om negen uur komt de gids inderdaad opdagen en sluit ik aan in een minivan bij een Frans stel, een Iers koppel en een Duitse vader en zijn zoons, waarvan één begin 30, zo zie ik ook op het inschrijflijstje. De hike is een combinatie van wonderlijke schoonheid en gezonde uitdaging, zeker gezien de temperatuur. Waar de Chiang Mai hike ook een mooie bosloop had mogen heten blijkt hier uit alles dat we midden door de jungle lopen. Ik raak met het Ierse koppel aan de praat dat al lange tijd aan het reizen is samen. Ze voorzien me van allerlei tips over Vietnam. Bij een eerste stop waar de gids uit bladeren wat voor ons in elkaar wil zetten moet ik even een plasje plegen. Het plasje wordt ruw verstoord doordat ik opeens een pijnkreet hoor. Bij het van het pad afwijken trap ik precies met mijn schoen op een muis. Hij ligt nu spartelend op de grond. De gids is nog bezig met zijn kunstwerken maken en als ik een andere gids vervolgens zie naderen om te vragen of hij de muis uit zijn lijden wil verlossen is het leed al geschied. Het is nu officieel. Ik heb als gevolg van een volle blaas een muis vermoord na een te lange en vervelend ogende lijdensweg.

Nieuwe alinea. Ik moest er even van bijkomen namelijk. De hike blijft mooi en lekker intensief, de hoogte in door de jungle. We komen op zeker moment bij een leefgemeenschapje aldaar uit dat de daken van stro van hun huizen elk jaar moet vervangen en de bamboe muren iedere twee jaar. Na een vervolg van de hike en een gesprek met de Duitse zoon van begin 30 waarin ik nu advies inwin over Laos is het vervolgens tijd voor de puur natuur lunch.

De puur natuur lunch wordt op vuur bereid in holle bamboekokers. Daar wordt een hoop groente in gesodemieterd, rijst, diverse soorten vlees en nog wat andere zaken. Water erbij en laten garen en koken boven het vuur. Het begint echter heftig als de gids me wat zoete kruiden aanraadt die niet pittig zouden zijn. Ik nies per ongeluk en de kruiden komen omhoog in mijn ogen! Moord. Brand. Ik vlucht naar het waterpunt vlakbij waar de gids me toelicht hoe ik mijn ogen langere tijd in het water moet houden. Echter krijg ik geen goed kommetje met mijn handen gevormd, waardoor het effect beperkt blijft. Maar tijd heelt alle wonden en uiteindelijk lost mijn traanvocht het probleem op. Ik neem nog een schepje van de nu gekruide soep, maar dit is erg pittig en zeker niet zoet, dus krijg ook van mijn omstanders nu het advies de inhoud in de natuur te flikkeren en een nieuw soepje zonder de geadviseerde kruiden op te scheppen. De verdere maaltijd is verrukkelijk. Na nog meer jungle trekking besluit een gedeelte van de groep eerder richting de auto te gaan, omdat het ze te veel wordt. Ik ga verder met de Duitsers die uit Dresden komen en regelmatig hikes doen in Saksisch Zwitserland op een steenworp afstand. Het is oprecht zuur voor de overige groepsleden te noemen, want we komen vervolgens echt bij een wonderschoon stukje natuur uit dat moeilijk in woorden of foto’s te vangen is. Dus ik houd het bij steekwoorden: weids, felgroen gras, water, bergen, plantages, schoonheid. Het doet een beetje denken aan the shire uit de bekende Lord of the Rings triologie waar ik gevoelsmatig al te vaak naar verwezen heb afgelopen backpack avonturen. Nadat de hike eindigt neem ik nog even de lekkerste aardbeien smoothie die ik ooit op heb bij een kleinschalige lokale onderneming.

Na een douche schrijf ik aan mijn reisdagboek en doe ik vast nog wat andere zaken die me even ontschoten zijn. Oh ja, visumpapieren invullen en dergelijke ongein. Dat is alvast een hint. Na het schrijven sluit ik de dag af op de night market, waar wederom veel kraampjes met allerlei lekkernijen staan. Ik begin maar eens met wat gebakken garnalen, patatjes en een biertje. Vervolgens zie ik bij twee jonge meiden een grote pan met vlees op de tafel staan die me ook wel aanspreekt. Nadat ze aanspreek roepen ze enthousiast in koor: `Thai hot pot!’. Dus dat wordt de volgende dan maar en dan zit ik ook gelijk heel vol. Allerlei vlees en groenten die je zelf op het vuur gooit. Tijdens het eten word ik voorzien van een gratis live concert.

Maar ja, daarna dus maar weer richting bed, want de volgende dag word ik om vijf uur opgehaald, bedenk ik me, als ik de klok al richting middernacht zie gaan. Als dat maar goed gaat … 

Video’s:

https://youtu.be/lZIjQUD3U9o

https://youtu.be/x4P7VQFYmOg

https://youtu.be/F2rUJF-YlVk

https://youtu.be/oRB4HByS5uw

https://youtu.be/w7nBPoy04YA