Nong Khiaw

Dag 19: bumpy ride

Tja, de titel zegt eigenlijk al genoeg, de weg naar bestemming Nong Khiaw, waar ik veel natuurlijk schoon aan zou treffen, is lang en afschuwelijk. De reis duurt dan ook vrijwel de hele dag, niet omdat Nong Khiaw en Huay Xai nu zo ongelooflijk ver uit elkaar liggen, beide liggen in het noorden op slechts 150 km van elkaar, maar omdat het Laotiaanse wegdek zo de kroon spant in slechtheid dat men voor die 150 km zo’n 12 uur nodig heeft. Je gelooft het bijna niet als je het leest, dat betekent dus dat zo’n minivan gemiddeld met zon 13 km per uur voortbeweegt … Ik had dus ook een ultra marathon kunnen lopen, dan was ik net zo snel.

Laat ik er verder niet te veel woorden aan weiden, enkel deze alinea. Ik ontbijt havermout met banaan en pindakaas. Ik word oorspronkelijk naar het busstation van Huay Xai gebracht per minivan, waar ik wederom het alternatieve koppel aantref bestaande uit de Amerikaanse en de dikke vent uit Manchester met het slush puppy t-shirt. `Are you following us?’ `Yes’ antwoord ik. Op het busstation staat een minivan klaar die zowel het alternatieve duo als mij (ja, ik weet het, ook lichtelijk alternatief te noemen) naar Luang Prabang respectievelijk Nong Khiaw rijdt. In Pak Mong moet ik van bus wisselen. En zo zit ik los van de horrible ride ook nog tien uur met drama queen Amerikanen opgescheept, zeker omdat ook nog een andere groep Amerikaanse jongelui aansluit. Er wordt gezeurd en geklaagd. Dit zou het dieptepunt zijn van hun nu drie maanden durende trip. Daarnaast apen ze met regelmaat de continue rochelgeluiden van de chauffeur na. Ik lees op het begin in mijn boek en luister muziek. Ik weet zeker da ik bij O: One Republic was, maar de N: Nina Simone (ja, ditmaal op voornaam, dat is de vrijheid van de schrijver) is dus ook al ergens aan bod geweest. Excuus voor het ongemak. Dat gaat echter al snel over in gewoon ogen dicht en uitzitten. Het einde lijkt dan nog ver weg. Ik lunch een meegebrachte sandwich en koop tijdens de pauze van 20 minuten nog wat watermeloen. Aan het verdere eten aldaar waag ik me niet. Op het wisselpunt die avond eet ik noedels, in eerste instantie met rood zakje pepers, maar in tweede instantie zonder. Ik betaal ook voor mijn toekomstige chauffeur van de eindsprint, de zoon van de oorspronkelijke chauffeur. Vermoeid en wagenziek kom ik via deze weg (en dat is nogal een weg) aan bij een basis hostel in Nong Khiaw, waar ik eerst nog een eindje door de modder moet. Een ecologische boerderij. Ik eet daar nog iets, eend en rijst (geen foto), wat ik in plastic meeneembakjes krijg aangereikt. Ik vind het niet erg dat ik in een basis hostel slaap vannacht, morgen heb ik namelijk weer een tweedaagse tour met privé gids van Nong Khiaw naar het volgende dorpje, waar ik mezelf alvast op een privé kamer heb getrakteerd.

Dag 20: etnische minderheden en terug in de tijd in Zuidoost-Azië

Het regent. Ik begin me af te vragen of ik deze reis niet eerder moet beëindigen of naar zonnigere bestemmingen moet vliegen, dit is wel heel veel regen. Het ontbijt krijg ik weer in een plastic meeneem bakje, wat sandwiches met ei, boter en jam. Ik zit rond half negen al klaar, maar mijn privé gids komt pas een uur later aan. Er was wat gedoe met de boot geeft hij later die dag aan. Pharp komt over als een bescheiden man en spreekt enkel een paar woorden Engels. Dat bleek al uit het appje dat ik eerder ontving van de organisator: `English. 50 procent’, een formulering die me wel aanspreekt. Met de minivan gaan we richting de oever, waar de motorboot chauffeur al klaarstaat. Wat er komen gaat, wanneer en hoe dan precies weet ik niet, daarvoor is de communicatie te beperkt. Ik laat alles daarom maar gewoon op me afkomen.

We starten met een vaart langs de rivier naar het punt waar de hike zal starten. Dat levert een aantal ok foto’s op, maar niet veel bijzonders. Dan meren we aan bij het eerste dorpje waar klaarblijkelijk ons avontuur start. Dit is een klein dorpje waar een hier circa 500 jaar geleden gevestigde familie of twintig woont van Laotiaanse afkomst, de Buddish bevolking, de eerste etnische minderheid die ik tref. Eerder heb ik aan de oever een poncho gekocht, die eigenlijk gewoon een stuk afgesneden bouwplastic betreft, gescoord bij de bouwwinkel. Zo’n mooie hoed als Pharp heeft wil ik ook nog wel. `Later’, geeft hij aan. Ik weet niet goed wat de bedoeling is, maar blijkbaar gaan we meteen door naar een volgende bestemming, want een hike door de modder vangt aan. Het niveau is gemiddeld, maar de schoenen worden weer erg vies van alle rode modder. De hike is mooi en levert af en toe weer wat vergezichten op die doen denken aan de Chang Rai hike in Thailand. Onderweg weet Pharp ook nog via via een vergelijkbare hoed als de zijne te regelen en zo groeit ook mijn waardering voor mijn privé gids.

De hike eindigt rond de klok van drie uur in de middag als we aankomen in weer een ander, ditmaal wat groter, dorp. En zo eindigt blijkbaar ook het hike gedeelte van die dag, wat me enigszins teleur stelt, aangezien ik nog een veel uitgebreider en intensiever programma verwacht had. Hint: wie weet de volgende dag? Het dorp waar we aankomen bevat twee andere, in zekere zin interessantere, etnische minderheden. De Hmong bevolking, die Chinese roots heeft, en hier zo’n 500 jaar (pin me hier niet op vast) geleden gevestigd is en de Khmu bevolking, die Cambodiaanse roots heeft en die hier zo’n 300 jaar (pin me hier niet op vast) geleden gevestigd is. Dit zijn volksstammen die letterlijk geïsoleerd van de rest van de beschaving leven, want internet verbinding is hier niet. Het is echt een reis terug in de tijd. Ik voel me dan ook best vereerd als ik een kleine Hmong jongen met twee poezen in staat van geluk op mijn camera vast mag leggen. Zijn overoveroverovergrootvader leefde hier ook al en hij leeft van het land. Internet heeft hij niet. Kinderen spelen hier nog ouderwets in de modder en rennen achter elkaar aan met een bal in plaats van dat ze op hun Ipad zitten. Het onderkomen hier waar ik de middag, avond en nacht door moet brengen is daarom natuurlijk ook heel bescheiden. De toilet is een gat in de grond, het peertje werkt er niet, maar er is wel een privé bed met micky mouse lakens voor me in een houten hok. Vervolgens doen Pharp en ik nog even het verdere dorp aan, waar het licht miezert, hetgeen ook nog een aantal mooie berg en boerderij plaatjes oplevert.

En zo verloopt de rest van de middag en avond erg rustig. Zonder internet en met mijn leesboek. Ik maak eindelijk eens wat meters. Wat wel nog belangrijk is te noemen is dat het eten wat ik die dag nuttig direct van het land komt en daarom puur natuur is. Oh ja, en erg lekker. De lunch bestaat uit sticky rijst, banaanbloem (banana flower) en bamboe. Het diner bestaat uit limoengras (lemon grass), champignons en gekruide kip, waarbij eigenlijk de kip nog het meest teleur stelt. Met zeeën van tijd (erg lang geleden) en na zo’n twee honderd pagina’s in mijn boek gelezen te hebben, als de rest al lang naar bed is, besluit ik, volledig geïsoleerd van de beschaving, mijn bescheiden hut met micky mouse bed op te zoeken. A simple life, a good life.

Dag 21: de – je hebt altijd baas boven baas – hike.

Ik sta die ochtend fris en fruitig op rond de klok van zeven uur. Ik heb prima geslapen. Voor het eerst van mijn leven ga ik dan toch maar voor de gehurkte boodschap nummer 2, ik moet er nu echt aan geloven. Het ontbijt is nog uitgebreider dan de maaltijden voorheen. Gestoomde rijst, omelet en varkensvlees met diverse groenten direct van het platteland. Ik heb op dat moment nog niet door dat het uitgebreide ontbijt noodzakelijk gaat zijn voor de meest bizarre hike die ik tot nu toe heb mee mogen maken.

Het regent niet, de zon komt door. Het is belangrijk hier even bij stil te staan. Dit is ongekend nadat je vijf dagen aan een stuk regen hebt gehad. Het is bijna onwerkelijk. Het regent niet, de zon komt door. Eerst loop ik nog even door de omgeving van het dorpje en spot nog een kalfje op de voorgrond van de mooie, natuurlijke boerderij omgeving. Daarna starten Pharp en ik onze `wandeling’ naar de volgende bestemming, zonder poncho. Hoe ver, hoe lang, hoe bizar, ik heb geen idee. Ik denk op dat moment eigenlijk gewoon dat we weer ff teruglopen richting de motorboot. We gaan niet terug via dezelfde richting, maar bewandelen ditmaal een pad waarbij de enscenering en natuurlijke schoonheid, mede gekleurd door gezonde lucht, nieuwe hoogtes bereikt. Het is beeldschoon en de gemoedsstemming is ongekend positief. De grond is wel een uitdaging, want het is zeer drassig en sommige paden zijn in zijn geheel zelfs niet bewandelbaar, maar moeten met sprongetjes over buizen en andere objecten worden aangegaan.

Ik heb die ochtend met Pharp in weinig woorden gesproken over het feit dat ik erg fit ben en van plan ben dit jaar nog twee marathons ga lopen. Wellicht heeft dit bijgedragen aan zijn beslissing, wellicht niet, maar nadat Pharp een local heeft gevraagd om de weg, geeft hij me aan dat hij een alternatief pad wil bewandelen. `I want to experiment a bit’ zijn zijn letterlijke woorden. `Good, I like to experiment’ antwoord ik naïef, mezelf onoverwinnelijk achtend. Ik heb toch al wat stevige hikes achter de rug de afgelopen jaren, inclusief die in Vang Vieng en Guatemala afgelopen jaar, maar, zo vind ik vandaag uit, je hebt altijd baas – pauze – boven – pauze – baas. `Can you swim?’ vraagt Pharp. Het blijkt namelijk dat we niet alleen langs bergen en dalen door het moeras moeten hiken, maar dat we ook een aantal rivieren moeten oversteken waarvan niet precies duidelijk is hoe diep die nu zijn, nog los van bloedzuigers en andere wezens die door het water krioelen. En zo starten we dan maar met de eerste beklimming door het moeras. Pharp probeert alvast uit te vissen waar de grond het minst meegeeft. Ondanks dat duurt het niet lang voordat mijn volledige schoenen zo ver onder de modder zitten dat ik me daar in het vervolg in ieder geval niet meer druk over hoef te maken. Ondertussen dat we verder wandelen blijken de inspanningen meer dan de moeite waard. Ik loop via moeilijke wegen langs de mooiste stukken landschap die ik tot dan toe heb mogen aanschouwen deze reis. De schoonheid is zo grandioos dat ik me afvraag of dit ooit nog overtroffen kan worden. Het kraakhelder groen, de rode aarde, de heuvels, het water en de bergen op de achtergrond in een eindelijk mooie hemel en af en toe een bescheiden huisje te midden van dit dromerige landschap vormen echt het perfecte plaatje van the shire zoals J.R.R. Tolkien die beoogt heeft wanneer hij de leefomgeving van de hobbits beschrijft. Misschien is hier het summum van natuurlijke schoonheid wel bereikt in mijn reizigersbestaan.

Nog verder lopend in deze droom wordt deze plotseling onderbroken door een rivier. Pharp gaat voorop en het is al vrij snel duidelijk dat ik ook de korte broek niet aan kan houden. De gids draagt mijn tas en schoenen naar de overkant en ik volg in boxer en t-shirt. Daarna nog zo’n rivier, zo blijkt, en weer mogen schoenen en sokken uit, om deze vervolgens weer aan te moeten doen, hinkelend op de stenen. Nog net op tijd slaat Pharp een bloedzuiger van mijn been af als ik het tweede water uitkom. Daarna volgt een derde rivier, en daarna maar even op blote voeten verder met de loodzware bemodderde schoenen in de hand, omdat Pharp al heeft gezien dat er ook nog een vierde aankomt. Niet omdat hij de weg precies kent, hij heeft hem zelf ook nog nooit bewandeld, hij experimenteert namelijk. Maar vooral op basis van zijn kennis en ervaring van dit natuurlijke landschap. Bij de vijfde rivier al weer hoorde oorspronkelijk een brug te horen, maar die is er nu niet meer. Zuur. Dus mag ik nog dieper het water in. Ditmaal tot mijn nek, dus doe ik het maar enkel in boxershort en laat ik mezelf op video registreren in de uitdaging. Het is daarna nog niet klaar, want me moeten dan een hele tijd door en vervolgens naast een sloot lopen op blote voeten om uiteindelijk weer op regulier moerassig gebied verder te mogen. Na heel wat struggles en worstelingen, niet op de minste plaats vanwege het steeds weer sokken aanwurmen over natte, zo min mogelijk bemodderde voeten, en na heel wat zeer mooie uit- en vergezichten, bereiken we uiteindelijk weer een aantal kajaks. De kajaks brengen ons aan de andere kant van het water bij een boerderij met mooie uitzichten over het landschap waar we de lunch nuttigen.

Nadat ik met veel tegenzin mijn schoenen uitgebreid gepoetst en geschrobd heb met borstel en rivierwater, terwijl ik eigenlijk al uitgeput ben, kom er tot mijn spijt achter dat de idyllische wandeling die ik gemaakt heb uitmondt in een veel toeristischere eindbestemming waar zich al een Nederlands degelijk, high-society gezin bevindt. Dat doet even wat afbreuk aan het utopische gevoel dat meester van me heeft gemaakt deze dag, maar gelukkig vertrekken ze na een tijdje alweer richting de befaamde watervallen in de buurt. Ik neem dan eindelijk plaats in de hangmat die ik zo verdiend heb, pik wat overgebleven verse bananen van het Nederlandse gezin en pak zelfs maar weer even mijn mooie boek erbij. De lunch zelf nuttig ik daar ook en is aardig en vullend. Een met rijst gevulde omelet. Daarna komt Pharp vertellen dat we ons ook richting de waterval gaan begeven. Al snel ontdek ik dat de schrob en schoonmaak exercitie van mijn schoenen voor Jan Doedel is geweest (dan heeft iemand er nog iets aan, namelijk Jan Doedel) en modder is weer vastgeroest onderdeel van de realiteit. En rivieren oversteken overigens ook. Ook deze hike richting de waterval is weer van een uitzonderlijke schoonheid, maar de exercitie zelf wat minder privaat doordat we ook andere toeristen tegenkomen along the way. Tijdens de wandelingen vinden we uit dat we dezelfde leeftijd hebben, namelijk beide 38 lentes jong. Bij de waterval ga ik weer met de boxer bloot en worden tal van foto’s en video’s genomen. Dan weer terug hiken en aan het natuurlijk schoon, maar ook aan de modder komt geen einde. Voordat we weer bij de boerderij van de lunch aankomen geeft Pharp aan dat we via een makkelijke of moeilijke weg terug kunnen richting de motorboot. De moeilijke loopt via de kinderboerderij en bevat weer een aantal keer de rivier oversteken. Ik geef aan dat ik liever de makkelijke weg neem, maar nog wel even mijn schoenen wil schrobben bij de kinderboerderij, want het kant nu toch niet meer ver zijn en die schoenen zullen nu toch wel schoon blijven, dacht ik zo. Op de kinderboerderij schrob ik nog maar eens en nuttig nog wat vers van de boom bananen. Voordat ik op tijd ben Pharp te stoppen is hij alweer verder langs de moeilijke route richting de motorboot en moet ik weer rivieren over en gaan mijn schoenen weer volledig naar de klote.

Goed. Bij de motorboot. Ja, die vaart richting mijn volgende bestemming, Muang Ngoi. Ook deze vaart biedt weer mooie uitzichten over landschap en water, ditmaal ook als de zon reeds achter de bergen trekt. Bij het afscheid bedank ik motorboot bestuurder en Pharp en beland in een fijn hotel met privé kamer in Muang Ngoi. Ik besluit, na ditmaal definitieve schrob en was perikelen, alvast de boot te boeken voor een vervolg bestemming later en kom hierbij Pharp tegen. Hij blijkt een bescheiden inwoner van dit bescheiden één straat dorpje en kan me wel verder helpen. Ik heb ook de eer meteen zijn bescheiden zus, zoontje en huisje op de foto vast te mogen leggen. 

Daarna is het tijd om hard te gaan lopen. Er staat een piramideloop op de planning, waarbij ik eerst steeds sneller en vervolgens weer steeds langzamer moet gaan lopen Dat is erg zwaar, maar best een leuke ervaring, zeker als je bedenkt dat ik zo’n 30 keer hetzelfde enige geplaveide straatje op en neer ren. De zijwegen bestaan uit modder en daar waag ik me niet meer aan. 

Ik sluit af met een maaltijd in het hotel, kip met kaas en frietjes, en vind dat ik ook wel een goede cocktail heb verdiend. Als ik meezingend met de hotelmuziek terug kijk op deze dag, waar de zon slechts een erg prettig bijkomstigheid was, vraag ik me af of deze hike ooit nog overtroffen kan worden. Voldaan sluit ik mijn ogen in mijn hobbithol. 

Video’s:

https://youtube.com/shorts/GC01z7Xbv5o

https://youtube.com/shorts/KnDK2EG-1Fo

https://youtu.be/EhMducxN7Wo

https://youtu.be/Y8fx3rv9SIM

https://youtu.be/JluvqPSk8H0

https://youtube.com/shorts/pmyZWYUN9tA

https://youtube.com/shorts/0rE7RDTMn5A

https://youtube.com/shorts/cCIuEcRmBTk