Frankfurt (oder) en Slubice

Dag 3: tussen Frankfurt an der Oder en Slubice

Ontbijten en lunchen doe ik in dezelfde tent als waar ik eerder de chocolademelk, jus d’orange, bananenbrood en croissant met zoete vulling heb verorbert. Ditmaal ga ik voor de huisspecialiteit, een soort havermout, met fruit en andere verzinsels.

Het plan voor de dag is de Duits-Poolse grens te bezoeken tussen Frankfurt an der Oder in Duitsland en Slubice in Polen. Nadat ik geschreven heb aan mijn reisverslag en een kebab lunch heb genuttigd op aanraden van mijn medereizigster in trein richting Berlijn, neem ik de trein vanuit Berlijn Alexanderplatz richting Slubice in Polen. Frankfurt an der Oder zelf is niet dermate bijzonder in zijn architectuur, maar het is vooral de brug waarmee je direct vanuit Frankfurt an der Oder naar Slubice loopt zonder grenspostcontrole of ander bureaucratisch en politiek geneuzel, waaraan Frankfurt aan der Oder zijn toerisme te danken heeft.

Dit geheel aan prikkels brengt me in een Rammstein stemming. Onder het genot van muzikale hoogstandjes als Deutschland, Du hast en Dicke Titten loop ik langs het water richting de befaamde brug. Het weer is geweldig, wat me bij het aantreden van de brug brengt tot de keuze voor het nummer Sonne, waarin Rammstein in acht Duitse tellen de komst van de zon verkondigt. Ook mag tijdens deze melancholische tocht waarin landgrenzen magischerwijs overschreden worden het nummer America uiteraard niet ontbreken. Coca Cola, wunderbar.

Wanneer ik aan de andere kant van de brug in Polen aankom, maak ik een wandeling langs de ander kant van het water aldaar. Helaas wordt ik daar overvallen door plotselinge acute darmproblematiek, hetgeen zich uit in krampen. Had ik godverdomme toch niet dat laatste zakje Haribo in die trein op moeten eten, na die kebablunch. Ik maak op dat moment een historische beslissing door de laatste acht rode en zwarte bramen uit het haribo zakje in de pedaalemmer te sodemieteren (hard en met geweld, jawel). Ik neem me voor voorlopig mijn eetpatroon drastisch om te gooien. Met deze hernieuwde kracht vervolg ik mijn weg langs de Poolse kant van de Oder en valt op dat hier veel afval te vinden is, met name oude kleding die in hopen op de grond ligt langs de kadestrook. Wanneer ik verzadigd ben besluit ik Slubice zelf in te lopen.

Wederom is Slubice niet een erg opvallend stadje, behalve dat het aantal tabakshops oneindig lijkt. Alle straatjes die ik afstruin bevatten meer tabakshops dan andere winkels. Na een tijdje lopen eindig ik bij een Poolse bar, waar ik een Pools biertje bestel. What else. In de zon op het terras. What else. Het biertje blijkt schandalig goedkoop, omgerekend naar euro’s 1,29 euro. Ik moet alleen met cash afrekenen en dat heb ik niet bij me. Dat heeft een route naar de pinautomaat tot gevolg om vervolgens met een schandalige wisselkoers Poolse zloty’s te pinnen. Ik reken het biertje van 1,29 euro af in zloty’s en moet vervolgens van mijn overige zloty’s af. Dat lukt via een wisselkantoor om de hoek, waar ik opnieuw voor een schandalige wisselkoers euro’s terugkrijg. Deze cash euro’s blijken echter later mijn redding. Money, so they say, is the root of all evil today.

Ik wandel vervolgens weer terug naar Frankfurt an der Oder, waar ik aan het einde van de brug door een bord met de tekst `Deutsche bundesrepublik’ wordt verwelkomd, land van Olivir Bierhoff en Andreas Köpke. Land van Einstein. Land van Hitler. Land van Goethe en Mozart. Land van de atoombom fysici. De dag eindigt rustig met een terugreis waarin ik lekker verder lees in mijn boek in de trein en een avond waarin ik vroeg onder de lakens duik, nadat ik me nog wel tegoed doe aan een maaltijd bij een Vietnamees restaurant, bestaande uit heerlijke eend, rijst en een ananas sapje.