Berlin

Day 1: curry wurst and candy

9 am. It’s time to wake up. I snooze about 4 more times before I finally get out of bed and have to go to the train in a hurry. Of course. Nothing new here.

True story:

I still have to get my viagra recipe at the pharmacy before catching the train, hence the hurry. Over 60 euros. This shit is getting more and more expensive.

In the train to Berlin I have lunch in the bistro, at the exact opposite side of the train. I order a curry wurst (what else) and take place at a table already having a laptop on it. The laptop turns out to be of a young lady of about my age. Her own purposes for travel are different from mine, since she has a dying family member and wants to witness her (or his) final moments. This reminds me of my own travel from Seville in the past, to visit my dying grandmother and share in her last moments. The budget Ryanair plane didn’t have enough gasoline and ended in Colon instead of Eindhoven! I was lucky to still catch an overcrowded shuttle bus of Ryanair departing several hours later from Colon to Eindhoven. I end the conversation after finishing my lunch, since all of my luggage is still on the other side of the train. And well, to be honest, she is not interesting enough to stay longer…

The hostel is huge with huge 16 dorm bedrooms, so I decide to keep my expectations to a minimum.

True story:

When I arrive in my room, 15 beautiful girls in sexy lingerie and high heels are dancing and welcoming me. They tell me they work like computers and make particular sounds when I touch them in particular places on their body.

When I leave the room I go to the supermarket to buy some snacks. I quickly discover Haribo candy is particularly cheap in Berlin. I buy three Haribo candy bags plus some extras.

In the evening I decide to go for a walk along the main attractions. Berlin centre, as I very soon discover, is actually one big street from Alexanderplatz towards some big park, with several main turistic attractions along the way. When I get hungry I go to a restaurant near Alexanderplatz and have some good pork meat (schweinen filet). I continue walking along the main street, and as a dessert start with the first Haribo candy bag. The candy comes in all colours of the rainbow.

When walking I get confronted with what I call the fart disease. Since about two years ago I got confronted with the fart disease. Where the average amount of farts a human being produces every day is about 9 (according to research), since I got confronted with the fart disease there are periods in time where my farts are continuously leaving my body, without pause. I never really found out the exact mysterious cause of this disease, I ponder, while taking another Haribo candy. A red one.

While walking I think about my new plans in life and the passing of time itself. A green one. I consider the last decades in my life and where I was at the beginning of each such a decade. What was happening in my life when I was 27 years old? A yellow one. What was happening when I was 17 years old? An orange one. What was I doing when 7? A purple one. And then I turn it around to the future. What will I be doing when 47? When 57? When 67? When 77? When 87? When 97? When 107? When 117? When 127? When 137? When does it stop? A blue one. Will mankind ever defy death? The bag is empty… It took me about 20 minutes.

Once arriving at some fancy building, called Reichstag I read, I suddenly get very tired and decide to go back to the hostel. I fall asleep farting, still wondering about the mysterious cause of my fart disease. Onbegrijpelijk Haribo.

Dag 2: Einstein in afstandelijk Berlijn

Ik word wakker van het zonlicht dat door de ramen prikt. Niet veel later dan acht uur, alhoewel het negen uur is voordat ik de lakens verlaat. Plan is de dag te starten met een rondje hardlopen in het grote park in het zuiden van het centrum van Berlijn. Hiertoe betreed ik in trainingspak het metronetwerk van Berlijn, om vervolgens al zoekende op een sukkeldrafje door het park te joggen. Hardlopen als je het gebied niet goed kent is toch anders.

Op zeker moment neem ik een goed stukje muziek waar en besluit een kijkje te gaan nemen. Ik tref een jazzmuzikant aan in een ondergrondse tunnel onder het park die naar een tempel of iets dergelijks leidt. Omdat ik geen cash geld bij me heb besluit ik zijn muziek te vereeuwigen middels een video in dit reisverslag. Wie weet wat de social media deze man nog allemaal te brengen hebben.

Na het hardlopen, onderweg naar het hostel, kom ik min of meer toevallig, min of meer door Google maps, bij een alleraardigst ontbijttentje waar ik een croissant met jam, bananenbrood met chocoladesnippers, een warme chocolademelk en verse jus d’orange bestel. Wanneer de serveerster me vraagt of ze me goed begrepen heeft en of ik naast de croissant met jam ook het bananenbrood wil, antwoord ik met een kort maar krachtig: `Carpe Diem. Onbegrijpelijk haribo.’

In het hostel neem ik uitgebreid de tijd voor 50 sit-ups, 70 push-ups, een douche en dergelijke ongein meer om vervolgens in mijn lederen jack met jeans vrouwelijk Berlijn onveilig te maken. Tijdens het flirten maak ik soms leuk oogcontact, maar valt toch vooral op dat ogen snel weg worden gekeerd, en op een vriendelijke groet, ook al tijdens het hardlopen, soms bijna verrast wordt gereageerd. Deze zelfde afstandelijkheid valt op in het hostel waar mede kamergenoten aanspreken in de 16 bedden slaapzaal iets ongebruikelijks lijkt te zijn. Van de drie keer dat ik mensen die ochtend in de kamer vriendelijk groet krijg ik slechts één maal een vriendelijke, maar toch ook wat oppervlakkige, Amerikaanse reacties. `Hey, how ‘s it hangin’ bro’.

Verder richting het zuiden lopend tref ik restaurant Einstein aan, waardoor ik een merkwaardig plichtsbesef voel dit restaurant tot mijn lunchplek te dopen. Het is aan de prijs, zeker voor hier, maar ik eet en drink er voortreffelijk. Ik ga voor de huisspecialiteiten, de Wiener schnitzel en een Schultheiss biertje. Next level shit.

Daarna vervolg ik mijn tocht langs de main events van Berlijn, waaronder het Reichstag gebouw, waar ik nog even op het gras ervoor in de zon plaats neem. Dat laat het weer die specifieke dag op dat specifieke moment wel toe. Vervolgens naar het holocaust herdenkingsmonument (lees: het bekende blokkendoolhof), om af te sluiten met Checkpoint Charlie, de beroemde grenspost in de koude oorlog.

Omdat het tweede zakje Haribo en de naturel chips hun tol beginnen te eisen op mijn stoelgang, besluit ik de avondmaaltijd over te slaan en het te houden bij een biertje in het hostel. Daar wordt tot laat de Nederlandse koningsdag gevierd met veel Nederlandstalige schlagermuziek en Hollanders. En ik nog wel denken dat ik aan deze dag kon ontsnappen door Nederland voortijdig te verlaten. Nederlanders kom je altijd tegen op momenten dat het echt niet uitkomt, zoals het snot dat plakt onder je tanden in de Darkwin Duck serie.

Dat de bezienswaardigheden die ik onderweg aantref erg aardig zijn in een cultureel erg diverse stad valt zeker niet te ontkennen, maar het is uiteindelijk toch de geslotenheid en moeilijke benaderbaarheid van `de stad’ die me het meeste bij blijft. Je voelt je niet snel onderdeel van deze stad. Mogelijk wint (of verliest, afhankelijk van je perspectief) Berlijn het hier van alle andere steden die ik tot dusver bezocht heb, inclusief grote steden als Parijs. In Parijs herinner ik me bijvoorbeeld nog dat er oud vrouwtje naast me ging zitten toen ik plaats nam tegenover de Notre Dame, waarmee ik in een mooi gesprek verzeild raakte.

Berlijn: koude oorlog, culturele diversiteit, mooi parkje in het zuiden, maar ook een soms koude en afstandelijke sfeer. Geen warme stad. Letterlijk en figuurlijk.

Video's:

www.youtube.com/shorts/wZGn9MpIMS8

www.youtube.com/shorts/sbNQlRjtUzc