Freital

Dag 4: de hel van Mo

Dat ik de avond daarvoor vroeg ben gaan slapen is maar goed ook, want die nacht word ik gewekt door mogelijk de meest bizarre snurker die ik in mijn korte mensenleven tot nu toe heb mogen ervaren. Als ik wakker word denk ik dat ik een koe hoor loeien, aan snurken denk ik nog niet meteen. Totdat het besef tot me doordringt dat bij het Berlijnse hostel geen koeien in de buurt verwacht hoeven te worden en weides evenmin. Het blijkt die volgende ochtend een tamelijk magere jongeman te zijn, die zeer verkouden is. Gelukkig heb ik deze historische nieuwe wending aan het snurken op video vastgelegd.

Na de sportsessie en het uitchecken, ga ik voor het ontbijt naar de welbekende toko voor ditmaal een andere variant bananenbrood en verse jus. Met de tram ga ik richting de hauptbahnhoff om daar de trein richting Freiburg te pakken. Freiburg ligt op circa 10 km afstand van het centrum van Dresden en ik ben naar deze plaats op de aardbol uitgeweken, omdat alle betaalbare overnachtingsopties voor de zaterdagavond in Dresden al waren uitverkocht. In Freiburg kon ik nog een eenpersoonskamer scoren voor het bedrag van 24 euro.

Nadat ik op de hauptbahnhoff een groenterijke kipsalade van wederom een Aziatische keuken scoor, word ik in de trein al geconfronteerd met aantal eerste signalen inzake het appartement waar ik deze zaterdagavond de nacht door zal brengen. Ik krijg via booking.com een instructie voor hoe ik mezelf in het appartement kan laten die dag, inclusief een instructie hoe de bold app voor het openen van de deur te installeren. Greetings, Mo.

Aangekomen in Freiburg vind ik vrij vlot het appartement, nadat ik onderweg slechts één restaurant ben tegengekomen, waar geen leven te bekennen is. Aangekomen bij de deur van het appartement pak ik de reeds geïnstalleerde Bold app er maar eens bij. Er verschijnt geen deur openen knop, zoals in de instructie aangeven. Ik stuur dus via booking.com een bericht naar Mo, waarin ik dit uitleg. `Reageert meestal binnen 24 uur’ wordt in het scherm aangegeven. `Dat is mooi’, denk ik, dan hoef ik hier maar hooguit 24 uur op die oude stoel in de hoek van de gemeenschappelijke hal te gaan zitten. Dat valt gelukkig mee en Mo geeft aan dat de app nu wel zou moeten werken. Ff afsluiten, opnieuw aanzetten en c’est ca. Dat werkt inderdaad, maar op mijn bericht terug dat het nu inderdaad gelukt is krijg ik verder geen reactie meer.

Bij binnenkomst, zie ik dat een Arduino computer achter de deur bevestigd is. Bij het betreden van de kamer kijk ik nog redelijk tevreden naar binnen. Tweepersoonsbedje, tafeltje met bureau om te schrijven, paar kledinghaakjes, prima. Maar dan kom ik de badkamer binnen. Normaal ben ik niet zo heel gevoelig voor de reuk van zaken, maar de geur van ogenschijnlijk vers braaksel is toch moeilijk te negeren. Na een snelle plas, vlucht ik de badkamer weer uit. Ik hap naar adem. Als ik terugga naar de kamer, valt me vervolgens op dat er iets vreemds op het vloerkleed naast het bed ligt. Kattenstront? Of hier recent nog een schoonmaakster is langs geweest vraag ik me af, maar er liggen in ieder geval wel handdoeken klaar. Tot slot kom ik er achter dat de sleutel van mijn kamer niet functioneert en dat dus al mijn bezittingen voor het grijpen liggen voor mijn huisgenoten die achter dezelfde Arduino deur leven. Hierop stuur ik een berichtje naar Mo, om te vragen of hij een oplossing heeft voor het niet werkende slot. Een reactie heb ik nooit meer gekregen, ook niet binnen 24 uur.

In de gedeelde hal kom ik een huisgenoot tegen, zo iemand die dus gewoon mijn kamer binnen kan lopen, en we raken kort in gesprek. Hij begint vrij onbegrijpelijk over iets in de badkamer dat soms uitslaat, de verwarming ofzo? Wordt vervolgd. Ik geef aan dat ik helaas niet kan helpen en vraag of hij al plannen heeft voor de avond. Niet echt, maar hij denkt nog ff na of hij eventueel mee Dresden wil ontdekken, geeft hij aan, ondertussen dat ik een maal ga scoren.

Als ik aan een vrouw die ook langs het restaurant van eerder loopt vraag waarom daar staat open van 18 tot 22 van vrijdag tot zondag, terwijl de deur potdicht zit, geeft zij aan dat er waarschijnlijk te mensen komen, waardoor de deur dicht blijft. Even later kom ik gelukkig een Griek tegen. Ben geen groot liefhebber van de Griekse keuken, omdat kwantiteit het vaak wint van kwaliteit. Toch eet ik niet onaardig. Ik ga voor de inktvisringen, uiteraard aangevuld met de gebruikelijke alcoholische versnaperingen vooraf en achteraf. Van die kleine glaasjes, je weet wel. Ik loop daarna nog even naar het appartement om mijn tas en jas te pakken. Van mijn kamergenoot is geen spoor meer te bekennen.

Dan maar in mijn eentje nog even de Dresdische sferen gaan proeven. `Trein rijdt niet’ lees ik bij het stationnetje. Dat is mooi klote, want de komende treinen rijden ook niet, pas weer 21:43 uur, dat is wat al te laat. Lopen duurt 90 minuten volgens Google Maps, herder in de nacht. Conclusie: ik zit vast in Freiburg op een zaterdagavond.

Tourtje Freiburg is zo achter de rug, aangezien er maar drie echte bezienswaardigheden zijn: een leuk oud station, een kerk en een supermarkt. Omdat ik geen toetje op heb, besluit ik voor wat fruit dan toch maar naar de meest sprankelende van de drie bezienswaardigheden te lopen. De supermarkt. Op de valreep, vlak voor negenen, kom ik aan en scoor nog net een banaan. En een goede banaan! Een geweldige banaan! Zo goed heeft een banaan volgens mij nog nooit gesmaakt en mooi geel is hij ook.

Zo eindigt ook deze dag in het verlaten, ontheemde Freiburg. De hel van Mo, denk ik, als ik in een poging tot lezen wederom vroeg in slaap val, na nog een heel vlug toiletbezoek en over de potentiële kattenstront heen springend.