Dresden

Dag 5: liefde in Dresden?

Als ik die ochtend zo snel mogelijk de hel van Mo wil verlaten, begrijp ik eindelijk want mijn huisgenoot met zijn zogenoemde storing bedoelde. Er is geen warm water. Niet een slechte boiler of iets dergelijks, waardoor het water nauwelijks warm wordt, maar een storing in de warmwatervoorziening, waardoor het water geen (lees geen) warmte bezit, dus niet van die snel langs elkaar bewegende moleculen zullen we maar zeggen. En ja, ik ga toch douchen.

Het ontbreekt aan liefde in de huidige samenleving. Mensen worden individualistischer en open staan voor het leren kennen van nieuwe mensen en ze het vertrouwen geven dat ze het beste met je voor hebben worden steeds minder vanzelfsprekend.

Ik kom vroeg aan in Dresden in het hostel waar ik de komende drie nachten plan te verblijven. Ik vind daar het kleine beetje liefde dat gelukkig toch nog bestaat. De hippie achter de receptie begint in uitzonderlijke ADHD modus te vertellen over alles wat ze weet over de stad, de gebieden die ik kan bezoeken, hoe ze het leven als rondlopend boek probeert door te brengen, haar nieuwe interesse in ecologie en politiek, en frustratie over de bosbranden in Saksisch Zwitserland. Haar hulp is oprecht, haar kennis uitgebreid, ze praat alleen zo veel dat je de helft ook weer vergeet. Ik mag haar wel, maar ze geeft aan dat ze na die middag een paar dagen vrij is, dus terugzien zal ik haar niet meer.

Ik kan de kamer nog niet in, dus gebruik de tijd tot twee uur om ergens een lunch te gaan genieten. Dat lukt, op een hoekje in het zonnetje van een terras in het nieuwe gedeelte van het centrum waar ik verblijf. Ik eet daar heerlijke ei op toast met daaronder grillworst. Zeer lekker. Bij terugkomst in het hostel kom ik bij aankomst op de kamer een Poolse jongen tegen die in Nederland in Rotterdam studeert. Ik vraag of hij bij het gratis diner is in het hostel van die avond en dat lijkt hem een goed plan.

Dan is het tijd om het oude centrum van Dresden te gaan verkennen. Tegen het advies van de hippie receptioniste in, die aangeeft dat het oude centrum een fata morgana sprookje is dat allemaal nog recent gerestaureerd is, hooguit 20 jaar geleden. Niets geschiedenis. Begrijpelijk vanuit het oogpunt van een van origine historicus en kunsthistoricus. Als ik echter bij het oude centrum van Dresden aankom ben ik toch een ander mening toegedaan. Een fata morgana sprookje mogen het zijn, maar wel een hele mooie. Het centrum van Dresden doet aan Wenen denken, met veel imposante gebouwen, met dien verschille dat hier het effect nog extra eer wordt aangedaan, door een rivier in het midden van de imposante gebouwen, met aan de zijdes van de rivier aan beide kanten parken en tuinen. Een groots schouwspel met mooie vergezichten. En zo krijg ik wederom bevestigd dat de hoofdsteden van landen niet altijd de meest interessante en mooie zijn. In Nederland wint Utrecht het uiteraard van Amsterdam, in Spanje wint Barcelona het van Madrid, in Columbia wint Medellin het van Bogota, etcetera. En in Duitsland wint Dresden het met afstand van Berlijn.

Na een vrij uitgebreide tocht door het `oude’, herbouwde en gerestaureerde, maar wonderschone, centrum van Dresden, laat ik nog een kiekje van mezelf nemen, pauzeer ik nog even bij wat mooie muziek, om vervolgens richting het gratis avondmaal in het hostel te gaan.

Mijn kamergenoot is nergens te bekennen. Ik ga daarom maar alleen richting de woonkamer en zie een groep jongeren zitten. Ik vraag of dit het gratis avondmaal is. Ze geven aan van ja en wijzen op de pannetjes aan de zijkant waar ik salade, aardappels en champignons op kan scheppen. In de veronderstelling dat zij ook pas aangekomen hostelgasten zijn schuif ik aan bij deze groep met mijn bordje. De veronderstelling blijkt onterecht en ze blijken de vrijwilligers in het hostel die elkaar, zo lijkt het in ieder geval, door in door kennen. Het gevoel dat het de bedoeling was dat ik er bij aanschoof wordt me niet gegeven. Er wordt nog even gevraagd of ik Duits ben. Als ik aangeef van niet, maar Nederlands ben, blijft het stil. Misschien was dit het moment dat ik daar op voort had moeten bouwen door iets te zeggen over de stad waar ik woon, etcetera. Maar goed, echt een warm gratis welkomsmaal was het niet.

Op de kamer vraag ik een andere Poolse jongen of hij interesse in jazz heeft en al plannen heeft voor de avond. Hij geeft aan geen interesse in jazz te hebben en lijkt wederom niet geïnteresseerd. Ik doe nog een laatste poging op een gezellige avond met andere mensen. Een gevoel dat me na de ontmoeting met de liefdevolle receptioniste in het hostel toch sterk werd gegeven. Ik schiet raak. De aanhouder wint dus toch. Het blijkt, uiteraard, een Braziliaanse jongen. Hij geeft aan dat hij inderdaad al plannen had en met twee vrienden had afgesproken, maar ik kan uiteraard meegaan. Dat aanbod ik sla ik niet af en zo ontstaat een ontmoeting met een steeds groter wordende groep latino’s die uiteindelijk om 4 uur in de nacht in een Reggaeton bar eindigt.

Marcelo is een erg leuke gast, die verrassend genoeg in de Ierse pub precies dezelfde mening is toegedaan over de sfeer tot dan in het hostel. Een beetje gesloten allemaal, ook bij dat gratis eten. Het lag dus toch niet aan mij. En zo val ik om half vijf in de nacht in slaap, met hernieuwde hoop dat er toch nog onvoorwaardelijke interesse en liefde is in de wereld. Een beetje liefde in Dresden.

Video's:

www.youtube.com/watch?v=ncKkCYoANe4

www.youtube.com/watch?v=cPjZO5zBOZE