Saksisch Zwitserland

Dag 6: een jongeman en een nog jongere man

Na een wilde nacht stappen waar de klok half vijf des nachts aantikt is het natuurlijk tijd voor een dagje uitrusten. Omdat de uitchecktijd van het hostel twaalf uur des middags betreft zie ik nog mogelijkheid Marcelo een laatste keer te spreken. We hopen elkaar in de toekomst weder te zien.

Daarna is het tijd voor een heerlijk rondje hardlopen in het parkje achter het hostel, wat overzichtelijk is, waardoor ik op tempo drie rondjes weet af te ronden. Nog wat push-ups en sit-ups op het krakende hostel bed en dan is het tijd voor de lunch.

Het is sehr schönes wetter en ik neem plaats op het terras van een burgerrestaurant. In de zon, voorzien van pet en zonnebrandcrème. Jawel. De serveerster is een jongemeid, die me soms wat nieuwsgierig aankijkt. Of kijk ik haar nieuwsgierig aan? Het is een dunne scheidingslijn soms. Na een goede cheeseburger met supplementen reken ik af en vraagt de jongemeid nog even waar ik vandaan kom. Wanneer ik uit Nederland antwoord, geeft zij aan: `Oh really, I wouldn’t say that’. Uiteraard vraag ik om toelichting op deze abstracte uitspraak, maar krijg die nauwelijks en ze houdt het bij een: `But then again, I never really have been tot he Netherlands’. En zo verlaat ik ook weer deze toko, waarbij ik nog aangeef dat ze nu weer een mysterie aan haar levenslijst van mysteries toe kan voegen.

Tijdens dat ik aan mijn verslag schrijf merk ik dat een aantal jongens in de gemeenschappelijke keuken van het hostel met elkaar in gesprek raakt. Ik zit er midden tussenin, dus nadat ik klaar ben met schrijven is het niet moeilijk aan te sluiten. Ik opper vooral dat het goed plan is wat te gaan eten, omdat ik honger heb. Twee van de drie gesprekspartners voelen daar wel wat voor, waarvan er uiteindelijk eentje met me meegaat. Hij heet Eugene en is half Turks, half Engels en woont ergens op een eilandengroep tussen het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk in.

Na een tijdje zoeken naar een restaurant komen we uiteindelijk bij een Indiër, die aardig blijkt, maar niet meer dan dat. We hebben allebei al wel bij betere Indische restaurants gegeten, geven we aan. Eugene heeft nog niet zoveel reizen achter de rug. En als ik in de ogen kijk van Eugene krijg ik pas goed door hoe jong hij eigenlijk is. Ik schat 22 en dat blijkt correct. Als ik hem mijn leeftijd vertel geeft hij aan dat hij geen idee had en dat niet had kunnen zeggen. We zijn allebei moe en besluiten op tijd naar bed te gaan. En zo zitten we daar onze laatste restjes van een flauwe curry maaltijd (maar met heerlijk mangosapje erbij) op te eten. Een jongeman en een nog jongere man.

Dag 7: die Schönheit der Sächsischen Schweiz

Het plan was op tijd op te staan, maar mijn lichaam lijkt aan te geven dat 10 uur ’s ochtens vroeg genoeg is. En na de ochtendgymnastiek, een prima ontbijtje bij het hostel en wat gedouche en dergelijke dingen meer tikt de klok al weer elf uur aan als ik het hostel verlaat. Op weg naar een nieuwe ervaring, levenswijsheid en spanning en sensatie.

De treinrit naar Bad Schandau duurt ruim een uur, waar ik onderweg nog door de conducteur wordt aangesproken op een incorrect ticket. Ik leg in mijn beste Duits uit dat met enkel een onbegrijpelijke Duitse machine op het station, zonder enige medewerker in de buurt, het nogal moeilijk is uit te vissen welk dagkaartje het juiste gebied aanduidt. Hij lijkt de situatie wel redelijk te begrijpen en ik moet elf euro betalen voor een extra gebied waar ik blijkbaar voor had moeten betalen. Na de treinrit moet ik met de ferry oversteken en loop richting het toeristen kantoor. Een chagrijnige dame geeft weinig prijs, behalve als ik bereid ben een plattegrond van 7 euro 50 te kopen. Afzetters. Dat doe ik dan maar. Alle eerdere voorgestelde routes en mogelijkheden van de hippie receptioniste van het hostel worden overboord gegooid en worden snel verwisseld voor een tocht naar het Schrammsteine uitzicht punt en terug. Nee. Er is daar verder geen eetgelegenheid geeft de chagrijn aan. Dus dat betekent eerst nog even goed lunchen in het dorp en vervolgens wat boodschappen inslaan.

De lunch bestaat uit brood met allerlei typen worst, nog wat andere shizzel en een ijschocolade, waarbij de bijgevoegde foto in dit verslag self-explanatory is. Na het vervolgens inslaan van maisrijstwafels, Gouda kaas, tuc koekjes en gewone koekjes neem ik de Kirnitzschtalbahn richting hoger gelegen grond om de hike aan te vangen. Ik kom veel te hoog uit, maar gelukkig maakt dat de uitdaging alleen maar groter.

Het eerste gedeelte van de hike bestaat uit een wandeling door bosgebied, soms een stukkie omhoog, dan weer een stukkie omlaag. Tot ik aankom bij de klim richting het Schrammsteine uitzicht punt. Na vele, vele treden omhoog, gaan de normale trappen over in brandweertrappen die verticaal omhoog beklommen dienen te worden. Na een flinke klim en bestijging van diverse trappen en ladders kom ik bovenaan. Het uitzicht op de tafelbergen in de omgeving is magnifiek. Een van de mooiste uitzichten die ik tot nu toe in mijn prille mensenleventje als jongeman (en ja, het kan altijd jonger) heb mogen aanschouwen. Ik neem uitgebreid de tijd hierboven. Neem foto’s, video’s, laat mezelf nog even fotograferen door het kleine aantal medetoeristen dat de top ook heeft bereikt, en geniet vooral van de rust en schönheit der Sächsische Schweiz.

Maar dan komt er een moment om weer terug te keren richting het normale bestaan, terwijl, zo besef ik me daar bovenin, de tijd zelf genadeloos doordenderend, met elke stap de cellen van mijn lichaam verouderend. Na een korte detour kom ik erachter dat ik volgens dezelfde verzameling aan brandweerladders en trappen naar beneden moet. Het plan is niet de Kirnitzschtalbahn terug te nemen, maar te wandelen over de zandpaden. Over hill, under hill. Ik kom op een gegeven moment op de grote weg uit, wat niet echt de bedoeling is, en vraag een vrouw die uit haar auto stapt om de weg. Eerst reageert ze wat zuchtend, maar blijkt vervolgens erg behulpzaam en biedt uiteindelijk zelfs een lift aan richting Ostrau waar ik toch langs moet. Uiteraard sla ik vriendelijk af. Dit is een hike voor padvinders, niet een of andere pleziertocht voor luxenichten als Geer en Goor.

En zo kom ik uiteindelijk weer, lopend over asfalt en zand, door dorpjes en woesternij, weer aan in Bad Schandau bij het toeristen kantoor met de chagrijnige medewerkster waar ik ben gestart. Ik eet nog wat maisrijstenwafels met kaas, neem nog een biertje in het restaurant waar ik lunchte en neem de ferry en vervolgens trein terug. Het is al elf uur als ik weer in het hostel ben. Ik val in slaap met het besef dat alle (grote) steden ten spijt, de natuur me toch steeds het meest weet te raken en verrassen tijdens dit soort reizen. De schoonheid van Saksisch Zwitserland is het hoogtepunt geworden van deze bescheiden negendaagse reis.

Video's:

www.youtube.com/watch?v=oy0zNy1YzMk

www.youtube.com/watch?v=8jLrj1FGGB8

www.youtube.com/watch?v=ujJEWJMylEw