Dag 4 en 5: 27 en 28 april 2022

Dag 4: Hoogtepunt in Como

Ik schrik die ochtend een uur te laat wakker. Dat zal ik wel weer gaan merken via zekere weg, bedenk ik me dan al. Ik had me namelijk sterk voorgenomen te gaan hardlopen langs het prachtige Como meer. Een voornemen waar ik niet van plan ben af te gaan wijken, ondanks de drukkende check-uit tijd in het basis hostel waar de focus al volledig ligt bij het gezelschap dat de komende twee dagen alle hostels langs de westkust van het Como meer heeft afgehuurd. Zo gezegd, zo gedaan. Ik trek mijn hardloopkleren aan, begeef me nog even naar het te krappe toilet om te schijten, ditmaal de deur al openend voordat ik mijn broek al omhoog heb, het risico dat George Clooney nu binnen komt lopen voor lief nemend. Ik ren een prachtige route langs het meer, waar ik uiteindelijk nog bij een klein strandje uitkom en daar na wat kiekjes en traantjes omkeer. Op de terugweg doe ik mijn ochtendgymnastiek in de buitenlucht met uitzicht op het meer. Honderd squats en 70 push ups. De sit-ups skip ik maar, gezien de ondergrond. Bij terugkomst in het hostel neem ik een basis ontbijt, bestaande uit getoast brood met smeersel en muesli, dat eigenlijk prima smaakt. Daarna valt het ochendritueel natuurlijk weer tegen en kom ik er vijf minuten voor de officiële uitchecktijd achter dat ik mijn sleutel van de kluis nergens kan vinden. Na 15 minuten zoekend gesodemieter geef ik op en besluit de schoonmaakster die staat te trappelen om te beginnen te vragen om hulp. Zij stuurt de receptionist die niet alleen die avond ervoor al geen enkele service bood, maar nu het lef heeft te reageren met de uitspraak: `I had a feeling it was you..’. Ik negeer hem verder, terwijl hij wat naar een loper of groffer geschut zoekt. Ondertussen vind ik het sleuteltje in een apart zijvakje van mijn toilettas. Problem solved. Ik moest er alleen nog even de vernedering van de popie jopie host voor ondergaan.

Ik had voor die dag nog een hike op de planning staan, waarover ik de avond ervoor nog navraag deed bij diezelfde host. Waarschijnlijk baseerde hij op deze gang van zaken ook zijn uitspraak. De eerder genoemde folder waar ik namelijk al naar verwees waren enkel in het Italiaans, waardoor hij het gebrek aan folders leek te associëren met mijn gebrek aan kennis van backpacken in plaats van kritisch naar zijn eigen uitspraak te kijken. We lopen vervolgens naar een kaart, waar hij vaagjes wat zegt over een route die ik met bus en daarna wandelend kan nemen en lijkt het oprecht vreemd te vinden als ik daar wat notes van maak op mijn telefoon, omdat geen mens het natuurlijk anders blijft onthouden na een nachtje slapen in een omgeving waar hij totaal niet bekend is. Als ik echter die ochtend naar de bus zoek die hij noemde blijkt die pas om één uur te vertrekken! Ik overweeg nog even de fiets, maar bij de supermarkt die ze verhuurt aangekomen blijken deze wegen erg lastig te befietsen, zo de hoogte in. Ik besluit de hike dan maar voor lief te nemen en ga nog eens lekker op het meest toeristische George Clooney pleintje van Menaggio zitten en bestel een chocomel. Wanneer ik bevredigd ben in lichaam en geest (en ook wel gewoon het vertrek van de geplande bus afwacht) loop ik terug richting het hostel, waar ik Kaa de slang uit Jungle Book tegen het lijf loop en besluit op video te zetten. Vervolgens stap ik in dezelfde vertraagde helbus die al eerder uitgebreid besproken is, om richting de volgende plek van bestemming te gaan. Het stadje Como, gelegen aan het Como meer. Ik ben nu natuurlijk voorbereid, en weet na een paar minuten een fatsoenlijke zitplaats te bemachtigen, alhoewel ik bij het uitstappen nog wel mijn volledige backpack tegen mijn linkerteelbal krijg.

Als ik aankom in het hostel in Como, genaamd Ostello Bello Lake Como en broertje van Ostello Bello Grande in Milaan, word ik vriendelijk ontvangen door de receptionist waarmee ik ook nog een bedswap regel, zodat ik een bed beneden heb en niet steeds met die klotetrap van het stapelbed naar boven hoef. Na een tijdje kom ik een Oostenrijkse kamergenote tegen die ook net heeft ingecheckt. Ze is vriendelijk er vermeld ook dat ze bij de receptie zag dat er die dag om half zes een hike vanuit het hostel wordt georganiseerd de berg op, richting de vuurtoren. Het hoogste punt en hoogtepunt in Como, daar men aldaar de zonsondergang kan aanschouwen met uitzicht op het stadje en het Como meer. Ik besluit ook deel te nemen, en de twee jonge Nederlandse meisjes die ook in de kamer blijken te verblijven ook. Ik breng de tijd tot dan door met een pizza lunch en besteding van mijn `gratis’ consumptie aan een te vroeg biertje.

Bij het verzamelen voor de wandeling ga ik aan een tafel zitten naast de twee Nederlandse meisjes die ik zo jong schat dat ze met een paar jaar jonger mijn dochters zouden kunnen zijn. Een jonge kerel en praatjesmaker pikt dit tijdens een fotomoment van de groep op als een signaal om de competitie met me aan te gaan en de twee blonde melkmeisjes voor zichzelf te winnen. Stiekem toch een pijnlijke steek en onderbewuste associatie met mijn onhandigheid met vrouwen in het verleden. Ondertussen is ook Sophie, het Oostenrijkse meisje, met anderen in gesprek geraakt en zodoende begin ik aan de hike met gekrenkte trots en in afzondering. We wandelen eerst langs de schöne vergezichten van het Como meer richting het treintje dat ons voor een gedeelte de berg op rijdt. De twee Nederlandse melkmeisjes die bij het uitstappen even zijn afgezonderd van de gladjakker en het gewend zijn direct aandacht te krijgen van mannen slaken een `ahum’ op het moment dat ik naast ze de trap naar boven loop bij het uistappen uit het treintje en ze verder geen aandacht schenk. Vanuit mijn pedagogische rol als docent vind ik het een nuttige boodschap ze te negeren. Op deze manier worden het wellicht niet de dodelijk saaie wijven die geen persoonlijkheid ontwikkelen, omdat ze geen tegenslagen ondervinden, waar Damian het eerder over had. Eenmaal boven op de top na een hike waar ik nog geen druppeltje van hoef te zweten (terwijl mijn omstanders veelal hijgend op de berg arriveren) is het uitzicht inderdaad de moeite meer dan waard. Ik raak nog even in gesprek met een Argentijnse, waarbij ik mijn Spaanse skills op haar kan botvieren. Dat vinden ze altijd wel leuk. We zijn echter wat vroeg gearriveerd en een aantal groepsleden keert terug richting het hostel voordat de zon überhaupt is ondergegaan. Ik, Sophie, de twee Nederlandse melkmeisjes en de gladjakker blijven. Kan niet missen natuurlijk. Ik raak nog even in gesprek met Sophie, maar zodra zij onderdeel wordt van de oppervlakkigheid van de rest van de groep haak ik af en ga mijn eigen weg. Ik wandel nog even naar beneden waar ik vanaf een lager gelegen stukje grond de zon onder zie gaan. Vervolgens ben ik onderdeel van de zonsondergang bovenaan de top, om naar beneden lopend de twee Nederlandse melkmeisje te plagen met het feit dat zij hem net gemist hebben. Ik loop verder op eigen houtje naar beneden, loop nog wat rond in de donkerte en neem het treintje weer naar beneden.

Aangekomen in het hostel, blijken Sophie en de melkmeisjes al te zijn gearriveerd en hebben een treintje voor mij genomen. Eerder had ik het met Sophie op de hostelkamer over een drankje doen en besluit daarom nog een drankje mee te doen, waarbij toch nog een gezellig edoch oppervlakkig en jeugdig gesprek ontstaat, waarbij uiteraard ook nog gladjakker aansluit. Hij blijkt een Australiër van negentien te zijn, terwijl ik hem eerder toch echt voor een Italiaan aanzag op basis van mijn vooroordelen omtrent dit volkje, en stelt zichzelf uit eigen beweging aan mij voor tijdens het bestellen bij de bar. Uiteraard voert hij continu het woord, maar vanuit een vaderlijke rol vind ik het eigenlijk ook wel iets aandoenlijks hebben, een negentien jarige jongen die met woorden en het aanbieden van witte wijn uit zijn kamer, twee wat oudere Nederlandse melkmeisjes van begin twintig voor zich probeert te winnen. Ik stel mezelf voor als een professor in de wetenschapsfilosofie aan de Universiteit Utrecht, wat slecht een kleine en vermakelijke twist is aan mijn werkelijke professie. De Australische jongen weet zich hier niet heel goed een houding bij te geven, maar de melkmeisjes, zelf bachelor studenten psychologie en rechten, vinden het wel grappig bij één van hun professors in een hostel te zitten. Sophie is al naar bed, en na nog een drankje of één (of twee), waarbij de gespreksstof min of meer beperkt blijft toch bier spelletjes, Karaoke de volgende avond en de reisavonturen van gladjakker en ik mijn rol als vaderfiguur inneem, besluit de rest haar voorbeeld te volgen.

Dag 5: Dieptepunt in Como

Ik start de dag met hardlopen, ditmaal langs weer een ander gedeelte van het Como meer, waarbij ik wederom een aardig plaatsje weet te vinden om tot de omkeerpunt te dopen. Na het hardlopen kom ik in de ontbijtruimte Sophie tegen en we ontbijten samen. Het ontbijt is aardig, maar geen bijzondere variatie op de ontbijten die ik eerder al heb beschreven als onderdeel van deze reis. Sophie geeft haar plannen aan vandaag de Zwitserse grens over te gaan, hikend en hardlopend, die relatief dichtbij is. Ik beschrijf mijn saaie oude mannen plan vooral te gaan schrijven voor mijn reisverslag en later op de dag nog een rondje door het stadje en langs het meer te doen. Ook komt nog even de Karaoke aan bod, die normaal gesproken die avond georganiseerd zou worden, maar de host is helaas met vakantie. De melkmeisjes hadden echter de avond ervoor al beschreven hoe ze het desnoods zelf zouden organiseren daar ze er zoveel zin in hadden.

Ik breng de ochtend en vroege middag door met het werken aan mijn reisverslag, wat uiteraard weer gepaard gaat met de nodige internet upload frustratie en perikelen. Dat gezegd hebbende blijft het schrijven zelf altijd leuk, vooral in de zon. Als lunch nuttig ik een ordinaire hotdog, omdat ik de hostel pizza al op heb en er verder niet veel op het menu staat van het lokale café. Een foto acht ik de hotdog echter niet waardig. Het spijt me. Tijdens het schrijven gaat de tijd altijd weer erg vlot en voor ik er erg in heb is Sophie al weer terug en is daadwerkelijk in Zwitserland geweest en weer terug. Ondertussen ben ik in de kamer mijn laptop aan het opladen en mijn volledige repertoire aan emoties op de wifi van het hostel en gerelateerde upload issues aan het ventileren. Maar na de eerste twee dagen geschreven te hebben en op de website te hebben gekut, inclusief foto’s, besluit ik Como met mijn verdere bezoek te vereren.

Het gedeelte langs het meer is toch het meest interessante en ik begin dan ook bij een klein zandstrandje om vervolgens een platform op het meer op te lopen. Ik maak wat foto’s van een beroemde villa aan de kust, mezelf en nog andere belangrijke zaken. Daarbij loop ik nog langs de melkmeisjes die op een bankje hebben plaatsgenomen met een ijsje. Ik groet ze vriendelijk en krijg ook wel wat reactie terug, zover ik kan beoordelen. Na het gedeelte langs de kust te hebben gehad trek ik verder het stadje in waar ik wat foto’s neem van de plaatselijke kathedraal, pleintjes en andere gebruikelijkheden van het gemiddelde Italiaanse kleine stadje. Daarna raadpleeg ik maar eens mijn reisbijbel om te kijken wat de pot hier schaft. Een goede maaltijd heb ik wel verdiend. Echter zijn alle aanbevelingen uit de geschrifte gesloten om wat voor reden dan ook en na een tijdje zoeken en lopen ben je er wel klaar mee. Ik ben tijdens mijn passage al langs een restaurant gelopen wat volgens de advertentie claimt Italiaanse traditionele te serveren en besluit daarom daar maar voor te gaan. Het begint al compleet verkeerd. De ober vraagt of ik alleen ben op een manier die direct verraadt dat hij mij alleen financieel niet voldoende aantrekkelijk vindt. Omdat ik toch wel veel honger heb blijf ik zitten en krijg een menukaart voor me die hele andere prijzen lijkt te tonen dan ik dacht te zien toen ik langs het gebruikelijke krijtbordje liep. Water is me al aangesmeerd en ik krijg een luxe ogende waterfles van 1,5 liter voor me, waarbij de prijs van die fles op dat moment mijn gedachtegoed overneemt. Ik bestel enkel een hoofdgerecht en de minachting van de ober voor mij en die van mij voor hem neemt toe. Het gevoel van ontspanning neemt nog verder af doordat er naast mij een wat deftiger geklede Engelse dikzak ook alleen komt zitten die wel direct hartelijk ontvangen wordt en op elke mogelijke andere manier vriendelijker wordt bejegend. Hij wil duidelijk laten zien dat het geld hem koud laat en bestelt een aperitief, een voorgerecht, hoofdgerecht en dessert. Uiteraard nog aangevuld met de 1,5 liter water en twee glazen wijn. Als de ober beleefd aangeeft dat de aanbevolen wijn 6 euro kost reageert de man met `Perfect.’. Als het hoofdgerecht arriveert is het vooral netjes aangekleed, met varkensvlees gewikkeld in slablad, maar smaakt toch ook wel aardig. Als zoetekauw kan ik het daarom niet laten toch nog voor het dessert te gaan, wat een soort hartige koek slash taart is, die lekker is, maar zo hard dat het er bij geleverde mes geen functie dient. Dit is simpelweg in je handen pakken en opvreten. Als ik om de rekening vraag bedenk ik me dat ik hier George Clooney misschien toch eerder had verwacht, maar de prijs valt me mee met een schamele dertig euro. Fooi geef ik niet en ik besluit ook nog even uitgebreid van de toilet gebruik te maken. Dat is toch mooi bij de prijs inbegrepen. Na de maaltijd keer ik vrij snel terug richting het hostel. Dit elitaire gebeuren voelt niet passend bij mijn Decathlon wandelschoenen, sportshirt en backpack.

In het hostel terug aangekomen had ik al Karaoke activiteiten verwacht, maar zie ik enkel babbelende onbekenden aan tafels het gezellig hebben. Ik ben niet erg verrast, aangezien Hollanders (en mogelijk mensen in het algemeen) met grote uitspraken komen als een Karaoke avond in gang zetten om die vervolgens niet na te komen en in slap ruggengraatloos gedrag te vervallen. In de kamer arriveer ik dan ook alleen. Na een tijdje, waarin ik maar weer aan het schrijven ben geslagen, komen de melkmeisjes binnen en vraag ik hoe hun dag was en laat doorschemeren dat ik nog wel zin heb in wat gezelligheid. Er wordt wat oppervlakkig gereageerd op een manier die ik niet goed kan rijmen met de algehele setting en sfeer van de avond ervoor. Ik schrijf door en zie op een gegeven moment dat ook Sophie in stilte in de kamer is belandt. Ze overleggen nog wat en vertrekken vervolgens wat ongemakkelijk om wat biertjes in de supermarkt te scoren, waarna Sophie ook weggaat. Buitengesloten worden voelt op deze manier wel heel pijnlijk, zelfs als het hier jonge meisjes betreft die mogelijk onderling wat gezelligheid willen hebben. We zijn namelijk allemaal op de hoogte van het feit dat dit de laatste avond in dit hostel is. Ik schrijf in sombere modus verder, terwijl het op de achtergrond één en al vreugde en gezelligheid is, ook als er nog wat andere kamergenoten binnenlopen waar ik verder nog geen kennis mee hebt gemaakt. Zo ontstaat weer een neerwaartse spiraal waar bijna geen positieve wending meer aan te geven is. Niet in mijn eigen hoofd op dat moment tenminste. Meer dan twee uur later, als ik uitgeschreven ben en maar naar bed ben gegaan, komen de melkmeisjes en Sophie in goede stemming binnen om even wat spullen op te pikken en vervolgens weer verder te gaan met het geplande. Mogelijk is ook gladjakker nog onderdeel van dit laatste avondavontuur? Ik voel schaamte op het moment dat ik speel met de gedachte wat een negentienjarige jongen onderneemt met ontzettend jonge meiden, maar de emotie van buitengesloten worden weegt sterker en is waarschijnlijk een fundamenteler onderdeel van het limbisch systeem van het menselijk brein dan het rationaliseren van hun leeftijd ten opzicht van de mijne, hetgeen zich in de evolutionair later gevormde prefrontale cortex afspeelt.

Wel kan ik een klein beetje relativeren met de gedachte dat je tijdens een backpack avontuur in een nieuw hostel weer een nieuwe start kunt maken. En dat is morgen dus al weer. Zolang je maar zonder enige verwachting dat volgende avontuur aangaat. Dat is de essentie om teleurstelling zo veel mogelijk te voorkomen. 

Video's Menaggio en Como:

https://youtu.be/hqEQIXfqKx8  

https://youtube.com/shorts/jBJveswes-8?feature=share

https://youtu.be/JMlhfDJIxbY