Dag 10: 3 mei

Dag 10: een ietwat vreemde kamergenoot

De tiende dag begint feitelijk in de nacht als ik bij aankomst in de kamer merk dat er ineens een dikke Italiaan in het onderste bed ligt, waarvan ik de spullen al eerder die dag zag staan. Hij maakt een verwarde en ook niet erg frisse indruk. Op het moment dat ik de kamer binnenloop en Huub al in bed ligt, wordt de man wakker en brabbelt wat in het Italiaans tegen me. Ik begrijp er geen reet van en besluit met `I don’t know’ te antwoorden. Direct daarna gaat hij de badkamer in en hoor ik allerlei diepe, ranzige gorgelgeluiden uit de badkamer komen. Vervolgens een douche en dat alles om circa één uur in de nacht. Als hij vervolgens de deur van de badkamer opent kan hij het lichtknopje niet vinden en laat het licht derhalve maar aan. Ik ga vervolgens zelf naar het toilet na lang wachten en doe mijn licht uit. De man gaat weer terug naar de badkamer, produceert weer wat ranzige rochelgeluiden en gaat, na het licht in de badkamer weer aan te laten, de badkamer en vervolgens kamer uit. Na tien minuten verward wachten besluit ik maar richting de badkamer te gaan om het licht uit te doen. Ik heb er last van en waar die vent is gebleven mag Joost weten. Anderhalf uur later word ik weer wakker en is hij weer in de badkamer bezig met van alles en produceert maag omkerende geluiden. Later die nacht word ik nog een aantal keer wakker van zijn gesnurk, want dat hij dat doet was geen verrassing meer voor me. Als ik die volgende ochtend wakker word is uiteraard het licht van de badkamer aan, maar is de ietwat vreemde kamergenoot vertrokken voordat ik uiteindelijk zelf mijn bed uitkom. Hij zal vast erg verkouden zijn geweest, maar dat verklaart nog verre van het hele verhaal. Ik besluit die ochtend de klinken in de kamer en badkamer enkel met mijn handen gewikkeld in wc papier vast te pakken.

Ik had die ochtend een afspraak om 10:15 uur staan om deel te nemen aan een `canyoning’ activiteit. Canyoning is een sport waarbij men de loop van een rivier door een kloof volgt en vindt veelal in de bergen plaats. Dit omhelst wandelen, klimmen, springen, zwemmen en abseilen. Ik had me er wederom erg op verheugd, maar de regen die ochtend gooit roet in het eten. Ik probeer Claudio, de organisator, nog te manipuleren door aan te geven dat het ook later op de dag kan, aangezien de regen dan lijkt te verdwijnen. Hij lijkt er even gevoelig voor, maar geeft vervolgens toch aan dat hij het geen goed idee vindt, aangezien de rotsen ook nog glad zijn nadat de regen al weg is. Ik besluit na deze reactie in zijn besluit te berusten. Ik heb nu zijn contactgegevens en heb de intentie nog wel eens terug te komen in Domaso met zijn tal van sportieve activiteiten in een tevens mooie en ontspannen omgeving. Ik besluit vervolgens de laatste keer voor het ontbijt wederom voor de pannenkoeken te gaan, gezien dit mijn persoonlijke favoriet is. Als ik na het ontbijt onder de douche sta, is Huub zoef zoef in de tussentijd de kamer al weer uit, om vervolgens eerder bij de ferry te arriveren, waarvan ik op dat moment nog maar half door heb dat ik hem nodig heb.

Ik ga eerder dan gepland naar Bergamo en omdat de aansluiting na de ferry met de trein waardeloos is, besluit ik in Colico te lunchen. Google maps is daarbij mijn gids en brengt me naar een traditioneel Italiaans restaurant waar de bediening me vol trots opwacht, omdat er op dat moment verder geen hond binnen is. Ik eet daar een prima gnocchi en vervolgens een lekkere appelstrudel, om vervolgens weer richting de trein naar Bergamo te gaan.

Als ik in de bed en breakfast aankom waar ik heb geboekt word ik afstandelijk en snel door de host op de hoogte gebracht van de noodzakelijkheden. De diverse sleutels, de werking van het rolluik en de zelfbedieningsmachine met espresso, koffie, chocolademelk en dergelijke ongein, die hij als `breakfast’ introduceert. Dit levert al enigszins verwarring bij me op, maar ik heb al snel door dat de man tien woorden Engels spreekt en dieper hier op doorvragen niet veel zin heeft, behalve dan dat ik nog even naar de ontbijttijden vraag. Hij reageert met `seven, eight, no problem, no problem’, waarop ik op mijn beurt aangeef `eight thirty, nine would be fine’ en hij zegt `no problem’, daarmee in de veronderstelling zijnde dat ik die volgende ochtend netjes kan ontbijten aan de tafel waarbij de man op die tijd langskomt met de nodige producten. Daarna is de verwarring echter weer compleet als hij aangeeft dat ik de sleutel in het postvakje kan doen bij het verlaten van het pand. Waarom is dat nodig als hij de volgende ochtend mijn ontbijt af komt leveren?

Na de gebruikelijke ontspannen douche in de solo kamer loop ik de bed and breakfast uit en Bergamo in, om nog net op tijd te zijn voor het treintje richting het oude stadscentrum. Bergamo heeft een vergelijkbare indeling als Luxemburg met een relatief modern stadsgedeelte beneden en het oude stadscentrum bovenin op de berg. En juist dat oude stadscentrum is bij een dergelijke indelingsstructuur zeer de moeite waard. Bergamo stelt niet teleur en heeft een prettige atmosfeer. Daarnaast wordt ik hier door de locals erg vriendelijk te woord gestaan. Na het bezichtigen van kathedraaltjes, kerkjes, pleintjes en dergelijk ongein meer besluit ik mee te gaan in de massa met het nuttige van een lokale wijn in combinatie met chipjes, olijfjes en stengels. Daarna ga ik verder met mijn wandeling en heb na het bezichtigen van het fort de intentie langs de stadsmuren te gaan wandelen om zo uitzicht te hebben over het relatief moderne stadsgedeelte. Ik loop echter verkeerd en omlaag, en als ik vervolgens weer naar boven loop kom ik uit bij het stadskasteel. Dergelijke kasteeltjes staan altijd aan de top van de stad en bieden derhalve ook een mooi uitzicht over de stad zelf, al helemaal als je over de muren van die stad loopt. Uiteindelijk bevredigd, pak ik mijn heilige reisbijbel erbij om een eetgelegenheid te zoeken, aangezien ik begrepen heb dat het middeleeuwse Bergamo ook bekend staat om zijn goede keuken.

Het begint dan ook te regenen en nadat ik door de regen bij de aanbeveling aankom blijkt hij uiteraard weer eens gesloten. En dat terwijl ik nu ook nog eens een eindje van het toeristische centrum verwijderd ben. Gelukkig helpt de vrouw uit het lokale barretje daarnaast me goed. De vriendelijkheid en behulpzaamheid van de inwoners hier vind ik opvallend te noemen. Ze verwijst na even mee zoeken uiteindelijk naar een straatje waar meerdere restaurants zouden zijn. Daar aangekomen kom ik uiteindelijk een bistro tegen waar ik een paar man binnen zie zitten en voetbal op de televisie aanstaat. Hij is volgens google maps tot twee uur ’s nacht open. Allemaal signalen die ik op dat moment interpreteer als een ordinaire bar waar je effe wat kunt eten. Moe van de regen en het lopen en in de wetenschap dat andere fatsoenlijke restaurants meer dan een kilometer verderop liggen besluit ik genoegen te nemen met deze tent en loop naar binnen. Meteen vraagt de ober me of ik het voetbal wil kijken, een Engelse club tegen een Italiaans, en ik antwoord dat dat niet nodig is. Als ik plaats neem zie ik vele wijnflessen tegen de muur hangen, wat ik toch opvallend vind in een voetbal en vreetcafé. Ik ga toch maar voor het biertje, nog in de veronderstelling dat dat toch het beste bast bij het frietjes met vlees gerecht dat ik direct zal krijgen. Als ik de menukaart krijg begin ik al een net iets ander beeld van deze toko te vormen. Divers aanbod toch wel en je kunt ook halve porties bestellen. Ik vraag de ober om wat aanbevelingen en hij beveelt me een huispasta en biefstuk met puré aan, in die volgorde. Na een paar happen van de huispasta krijg ik door dat dit niet het ordinaire huis pastaatje is dat ik voor ogen had. De sensatie aan smaken is grandioos. De fantastische pasta wordt opgevolgd door een even geweldige puré in combinatie met een perfect malse biefstuk. Het leidt geen twijfel dat dit ik hier geheel onverwacht de beste maaltijd van dit reisavontuur tot nu toe naar binnen werk en waarschijnlijk één van de beste van mijn leven (samen met wat hoogstandjes in Bordeaux, Coimbra en bij een aantal eetgelegenheden als onderdeel van een eerdere georganiseerde reis door de Noord-Italiaanse meren). Ik voel me verplicht in deze toko aka gecamoufleerd Michelin sterren sterren restaurant met voetbal op de achtergrond ook nog een dessert te nemen, ondanks dat ik die dag ook al een appelstrudel had weggewerkt tijdens de lunch. Ik krijg een schandalig goede panna cotta voor mijn neus, waarvan de zoete smaak van de toegevoegde witte driehoekjes nu nog op mijn tong na sijpelt. Ik geef de ober aan dat ik onder de indruk ben en geef hem een dikke fooi op de 21 euro die hij voor dit meesterwerk vraagt zo buiten het stadscentrum van Bergamo.

Die avond sluit ik af met een telefoongesprek met Joke de Wit, waardoor ik eigenlijk door de straten struinend en bellend bij toeval alsnog terecht kom bij de stadsmuur die mooie uitzichten en vergezichten op de stad beneden mij biedt, met het kasteel en zijn muren als decor. Bergamo vat ik samen als een samenspel van gastvrijheid, behulpzaamheid, uitstekend eten (er schijnt ook nog ergens een drie sterren michelin toko hier te zitten, mogelijk ook met voetbal op de buis) en een mooi uitzicht van bovenaf op een aardige stad verder beneden. Ik zou hier wel kunnen wonen en werken op een internationale school, mocht die hier ergens een zitten. Maar goed, hoe zit het nu met dat ontbijt morgenvroeg?