Dag 12 t/m 14: 5 mei t/m 7 mei

Dag 12: een dagje openbaar vervoer

Het ontbijt in het Sirmione hotel is goed. Er is een uitgebreid aanbod aan zoetwaren: donuts, koekjes, gebakjes. Dit in combinatie met uiteraard beleg, ontbijtgranen, roerei en dergelijke meer. Aan het einde van het ontbijt kijk ik alvast even op Google Maps om het traject richting de eindbestemming uit te stippelen: Venetië. Van veel mensen begrepen dat je deze stad toch tenminste eenmaal in je leven bezocht moet hebben en aangezien ik toch in de buurt ben moest dit dan toch maar eens gebeuren. Google Maps verraadt al snel dat dit nog geen makkelijke openbaar vervoer klus gaat worden. Het aantal overstappen van bus naar trein naar ferry is groot en de ingecalculeerde overstaptijd relatief kort. Daarnaast wil ik ditmaal die wandeling van bijna vier kilometer met 20 kilogram op rug en buik graag vermijden. Ik besluit daarom toch ook nog maar eens navraag te doen bij de receptioniste. Die staat me vriendelijk te woord en kijkt met me naar treintijden op het dichtstbijzijnde station en denkt met me mee hoe daar te komen. Daarna douche ik, raap ik mijn spullen van mijn kamer bij elkaar en check ik het gebruikelijke kwartier te laat uit. Ik besluit geen haast te hebben bij de reis, want daarvoor is het traject te complex en ga ik enkel frustratie creëren.

Het begint met het punt buiten de stadsmuren waar de shuttle bus vertrekt. Ik kan nergens een bus stop of iets dat daar op lijkt vinden en besluit derhalve bij de toeristen informatie balie, die ik uiteraard wel direct zie, navraag te doen. Net voordat ik naar binnen loop komen twee Britten uitgebreid navraag toen naar het toeristische hebben en houden van Sirmione. Na tien minuten wachten word ik vervolgens kort te woord gestaan en word aangegeven dat ik rechts om de hoek achter het postkantoor moet zijn en dat ik cash nodig heb. Na geld opnemen en nog eens twintig minuten op de shuttle bus wachten komt het busje aanzetten en heeft de chauffeur gelukkig nog net voldoende wisselgeld voor mij vijftig euro biljet. Na een halte of acht word ik bij een punt gedropt waar ik op de volgende bus zou moeten wachten richting het treinstation Peschiera del Garda. Ik kom er echter achter dat deze bus slechts eenmaal per uur vertrekt en moet veertig minuten wachten op de stoep op de volgende bus. Nadat deze volgende bus bij Peschiera del Garda aankomt blijkt het treinstation, waar ik in de veronderstelling was direct over te kunnen stappen, toch aan de andere kant van het stadje te liggen. Ik loop wederom twintig minuten om er op het treinstation achter te komen dat de eerst volgende direct trein (zonder gekloot tussendoor) naar Venetië pas over ruimt negentig minuten vertrekt en ik hak vrijwel onmiddellijk een knoop door: lunch! De lunch is in een tikkeltje dure tent, maar op loopafstand van het station en de lunch maakt prima. Ik eet gebakken inktvis en een fruitige cheesecake, om vervolgens terug te keren richting de trein. Die vertrekt met slechts vijf minuten vertraging en ik kom vervolgens relatief comfortabel, nadat een sjieke Italiaanse vrouw het nog nodig vond de draagbanden van mijn backpack als een enge ziekte van zich af te slaan nadat kort contact met haar maakte, aan in Venetië. Ik koop een kaartje voor de ferry, waar ik na voor acht euro te zijn afgezet, aankom bij de ferry halte Rialto. Na een korte wandeling door de smalle straatjes kan ik het hostel niet vinden, daar de locatie aangegeven door Google Maps niet correct blijkt te zijn. Al bellende met het hostel wordt ik uiteindelijk naar de plaats van bestemming geleid. Ik ben er!

Het hostel lijkt in eerste instantie een stuk beter dan bij de commentaren online wordt aangekondigd. Een vriendelijke vrouw, die me ook al hielp met de weg vinden, ontvangt me en toont me een prima kamer met zes bedden en een ruimte waar ik kan werken. Wel herken ik vrijwel direct de kritieken met betrekking tot de overvloed aan muggen. In neem me voor te gaan werken aan mijn reisdagboek voor de rest van de dag, maar bij gebrek aan snacks ga ik nog even langs de Spar op een aantal minuten lopen. Binnen een half uur ben ik terug, blindelings Google Maps volgend, zonder acht te slaan op het Venetië om me heen, weer terug in het hostel en ga in de werkruimte aan de slag met schrijven. Tijdens het schrijven kom ik de half Schotse, half Turkse Bora tegen die me zijn muggenspray aanbiedt voor gebruik, nadat de terror muggen zijn aandacht voor zich inwonnen. We spreken af later die avond nog ergens een glas wijn te gaan drinken. Een dergelijke ervaring heeft toch de voorkeur boven de schrijfmarathon die ik op dat moment heb ingezet.

Ik loop met Bora het regenachtige Venetië in, waar hij me begeleid langs het San Marco plein en over de rialto brug. De aanbevolen wijnplek die had doorgekregen blijkt behoorlijk aan de prijs en we lopen nog wat door tot we ergens plaats nemen met de intentie alleen een glas wijn te drinken. Dan besluiten we daar toch maar een goede pasta bij te nemen en blijkt ook Bora al snel een jongen met een mening. Hij is opvallend genoeg de tweede jonge jongen die ik tegenkom, naast Huub, die de wereld ziet als één groot organisme en van mening is dat, aangezien alles elkaar beïnvloed, de wereld niet lang meer heeft. We werken het milieu naar de klote en werken kunstmatig via een vercommercialiseerde bio-industrie rotzooi naar binnen. Bora heeft grootse dromen aan de universiteit van Edinburg en geeft aan dat hij ook sinds een aantal jaren zijn eigen geluksgevoel heeft weten te scheiden van het lot van de aarde. Bora neemt afscheid in het hostel, omdat hij die volgende dag vroeg een vlucht moet halen. Ik schrijf die avond nog een verslag af, maar merk dat mijn oogleden het al snel begeven, en ben om één uur die nacht toch genoodzaakt zelf de wol ook op te zoeken.

Dag 13: een dagje regen

Bij het wakker worden raak in gesprek met de Russische Helena. Ze studeerde Italiaans, momenteel Engels en ook nog iets met theater en mode. Ze gaat vandaag een cursus volgen in Venetië, maar we spreken af daarna nog een drankje te doen en wisselen telefoonnummers uit. Ze grapt nog dat die cursus binnen is en dat dat geen drama is met de weersvoorspellingen op het oog. Ik geef aan dat dat wel mee zal vallen, aangezien regen altijd tijdelijk is.

Het regent die ochtend en middag aan één stuk door. Er is geen moment dat het wolkendek ook maar een klein beetje openbreekt en er geen druppel naar beneden valt. Daar ben ik dan, in Venetië. Regen is niet zo erg, als je het vooruitzicht hebt dat het ophoudt, dan pas je daar je planning op aan. Maar als ik naar de weersvoorspellingen kijk is het tot ver in de nacht een grote statistiek van regen, regen en nog meer regen. Na een tijdje tegen beter weten in te hopen dat de regen wel op zal houden, geef ik op zeker moment op en betreed de regen, in de wetenschap dat mijn Venetië ervaring het toch met dit weer zal moeten doen. Ik heb niet ontbeten in het hostel en besluit na een tijdje struinen door de zeik plaats te nemen in een koffie- en ontbijttentje, waar toevallig net wat mensen opstaan en ik plaats kan nemen. De chocolademelk is vanouds lekker, de toast valt vies tegen en ik eet de overdaad aan ham met lange tanden op. Na nog een tijdje tijdrekken betreed ik het regendomein, om maar eens te beginnen met het San Marco plein, waar ik foto’s schiet van het kathedraaltje, torentje en kasteeltje. Vanuit het kasteeltje loop ik naar de bekende brug der zuchten, maar na een uurtje lopen voel ik enkel nattigheid en besluit maar weer eens een andere toko binnen te gaan voor een theetje. Het is een prima thee, om maar niet te zwijgen over de koekjes die ik daar bijkrijg. Daarna must the show go on. Het ergste is mogelijk nog niet eens de regen, maar de door paraplu’s overgoten smalle straatjes, waar je continu op je hoede moet zijn dat een nonchalante toerist je niet met zijn paraplu doorboort. Levensgevaarlijk, die regen in Venetië. Ik vervolg mijn tocht langs het water en daarnaast opnieuw een poging doende in ieder geval alle hoofdattracties af te tikken, zoals ik dat deed in Bergamo en Sirmione. Ik kom vooral langs allerlei watertjes met bruggetjes om na een tijd lopen en verdwalen bij de naar zeggen van de ochtendreceptionist beroemdste brug ter wereld uit te komen. De Rialto brug. Ik ben sceptisch over deze bewering, aangezien verwacht dat de Brooklyn bridge in New York bekender is. Maar goed, ik vraag maar wat mensen weer een foto van me te laten schieten voor deze brug in de regen, wat ze vervolgens wat afstandelijk en met lichte tegenzin maar doen. Ik vervolg de tocht langs nog meer watertjes, bruggetjes, wat groen en zie tot slot ook nog een mooi kasteel met twee torens dat ook niet onbekend schijnt te zijn. Daarna zegt mijn gevoel dat ik de highlights wel gehad heb en vind ik het wel weer mooi geweest, doorweekt van de aanhoudende miezer. Als ik terugkeer richting het hostel verlies ik nog bijna één van mijn dierbare ribben als gevolg van een paraplupunt.

Terug in het hostel ga ik maar weer eens aan het schrijven en houd appcontact met Helena. Na een uur staat Helena triomfantelijk voor mijn schrijftafel en stel ik voor samen een hapje te gaan eten. Het is jammer dat de gemiddelde vrouw ongeveer een factor tien keer geslotener, afwachtender, wantrouwender en afstandelijker is dan Helena, anders zou het een wereld zijn met veel meer sociale en interactieve mogelijkheden. Helena spreekt naast Russisch als tweede taal Italiaans, omdat ze dit in Italië drie jaar gestudeerd heeft, en pas als derde taal Engels, waardoor ze zonder dit direct uit te spreken, de afspraak met mij ook wel als een handige taalcursus Engels ziet, among others. Het streetfood restaurant dat Helena op het oog heeft blijkt gesloten en niet veel verder op vinden we een plekje buiten met uitzicht op zo’n typisch watertje met bruggetje. Helena is zeer modieus gekleed en blijkt verrassend genoeg zonder mijn eigen aankondiging te beginnen over haar liefde voor Frank Sinatra en beschrijft zichzelf als een jongedame met oude ziel. Ze blijkt al 32, terwijl ik haar jonger schat. Haar mening schuift ze niet onder stoelen of banken, want ze geeft gelukkig in het gebroken Engels aan dat ze de Amerikaan naast ons haat. Het betreft hier Amerikanen naast ons die het gesprek aangaan met hun buren en daarbij graag aan willen geven hoe goed ze het hebben en hoe fantastisch het leven is in de olie industrie. Zelf is ze meer van de creatieve hoek: tekent en bestudeerd kunst en talen. Iets aparts heeft ze ook wel.

Voor het eten hebben we onze zinnen gezet op een zeedieren maaltijd, met name ik, aangezien ik nu nog in Venetië ben. Ik eet een erg goed gegrillde garnalen gerecht, aangevuld met aardappelen en een brouwsel dat erg typisch te zijn in deze regionen volgens Helena. Zij eet een gemixt gebakken zeedieren gerecht en af en toe wisselen we wat eten uit. Nog heel even speel ik met de gedachte dat ze een Russische golddigger is, gezien haar opvallende openheid, en achteraf verwacht dat ik wel ff die rekening betaal. Dit blijkt gelukkig ook mee te vallen en het is allemaal heel oprecht. Vanzelfsprekende, belangeloze interesse in elkander bestaat dus nog. Na het eten, waar we ondertussen voor naar binnen zijn verhuisd, is het eindelijk droog in Venetië en genieten we nog van een wandeling door wat Venetië min of meer hoort te zijn. Want die foto’s op Google met prachtige blauwe achtergronden herken ik natuurlijk niet. Ik laat haar op de terugweg nog even mijn paraglide ervaring en karaoke versie van Frank Sinatra’s `My Way’ zien via YouTube video’s. Vooral van dat laatste is ze onder de indruk en neemt afscheid met de woorden dat ze het altijd leuk vind weer nieuwe, interessante mensen te ontmoeten.

Ik zou na dit afscheid hebben kunnen besluiten voor een nachtwandeling door het eindelijk droge Venetië te gaan, maar ben dan te vermoeid. Uiteindelijk was overdag schrijven en een middagtukkie, ’s avonds eten met Helena en ’s nachts Venetië verkennen misschien een beter alternatief geweest, maar helaas kunnen we niet in de toekomst kijken. Morgen nog een dag, denk ik, als ik tevreden terugkijk op de afwisseling die ook deze dag weer kenmerkte.

Dag 14: een dagje herinneringen

Ik word direct wakker met het besef dat ook dit avontuur weer ten einde loopt. Het is kwart voor tien en ik loop in pyjama en ochtendpruik nog net voor tienen de ontbijtzaal binnen, omdat de mening van anderen in dit hostel over hoe ik er bij loop niet meer ter zake doet. Ik ga ditmaal wel voor het ontbijt van het hostel wat uit niet meer dan een kopje choco en croissant bestaat, zoals ook online al aangekondigd is. De popie jopie receptionist van dat moment biedt me met veel bravoure zijn persoonlijke Nutella pot aan, die hij net gekocht heeft, omdat het ontbijt eigenlijk enkel met croissantje zonder smeersel komt. Nu kun je ons wel een 10 geven bij de beoordeling, grapt hij er nog zogenaamd bij. Deze jongen in honderd procent buitenkant en ik heb er al te veel van in mijn leven gezien om hem ook maar te verdenken van één procent oprechte empathie. Ik neem gretig zijn Nutella aan en ontbijt samengevat een chocolademelk en chocolade croissant, kan niet missen natuurlijk.

Daarna rond ik mijn ochtend- en inpakritueel af en ben zowaar netjes voor de klok van elven mijn kamer uit. Ik neem me voor tot het vertrek van de ferry nog maar even verder te schrijven aan mijn reisdagboek, omdat het buiten wederom regent en ik nog een flinke schrijfachterstand heb. Ik had online echter al gelezen dat dit hostel volgens zekere mensen een zeer gek uitcheckbeleid heeft, waarbij je niet meer van de toilet gebruik kan maken na de uitchecktijd, dus ik ga al enigszins sceptisch richting de receptie. Ik overhandig de sleutel en zeg tussen neus en lippen door dat ik nog even naar dezelfde tafel ga waar ik al twee dagen zit, om nog een uurtje te schrijven. Een tafel en stoel (en eventueel stopcontact) is immers alles dat ik nodig heb. `You want to go upstairs to work for an hour? I’m sorry, that’s impossible!’ geeft hij aan en begint een poepverhaal over dat hij aansprakelijk is als mijn iets overkomt in het gebouw nadat ik heb uitgecheckt en dat ik direct het gebouw moet verlaten. Ik besluit niet in te gaan op zijn uitspraak, hij komt niet volledig onverwacht en de discussie aangaan met deze host is zinloos. Het is natuurlijk je reinste commerciële onzin, aangezien ik al in vele hostels na uitchecktijd nog van het internet, toilet en andere faciliteiten gebruik heb gemaakt. Zolang je de kamer maar uit bent, waar de schoonmakers aan de slag moeten. Voor een extra nacht betalen, alleen om van het gezeur af te zijn, gun ik hem niet, want dat zou uiteraard de enige werkende oplossing zijn geweest.

Ik trotseer dan maar de regen, aangezien ik in het gebouw niet meer welkom ben, en loop als een dakloze richting de ferry naar het vliegveld die een uur eerder dan mijn oorspronkelijke planning staat gepland. In de ferry zie ik uiteindelijk de lucht opentrekken. Een zonnig Venetië heb ik niet meer meegekregen. Op het vliegveld is de incheckbalie uiteraard nog niet open, dus het plan om dan maar op te vluchthaven te gaan schrijven lijkt ook in duigen te vallen. Bij het inchecken blijkt het vliegtuig echter een half uur vertraagd. Na twee keer door de douane te zijn geweest, de eerste keer met een gevulde dopper, de tweede keer met een in de toilet geleegde dopper (en mijn dierbare dopper weg laten flikkeren was geen optie uiteraard, dan nog maar een keer door die verdomde rij), vind ik een tafeltje waar ik een lunch nuttig. Een goede pasta is wat de klok slaat, nu kan het nog, bedenk ik me. Omdat mijn accu nagenoeg dood is weet ik nog een ruim uur op een beeldscherm met sterk verlaagde helderheid te schrijven.

De vertraging van de vlucht richting Amsterdam blijft bij een half uur. Tijdens de vlucht blik ik terug op deze twee weken, die wederom overwegend fantastische ervaringen hebben opgeleverd, soms afgewisseld met tegenslagen op sociaal gebied en uiteraard op openbaar vervoer gebied. Ik denk terug aan de sterke mening over `pretty girls’ van de Ierse Damian en de buiken van weleer van de Britse dames in Milaan, aan de te kleine plee waar ook mogelijk nog George Clooney gebruik van heeft gemaakt in het basishostel van Menaggio, aan mijn opvoedergevoelens, maar ook mijn gevoel buitengesloten te zijn, door de jonge mensen in het hostel in Como, aan de fantastische sportieve activiteiten, prachtige natuur en ontmoetingen met Jakub en Huub in Domaso, aan de culinaire hoogstandjes en gastvrije mensen in Bergamo (behalve dan die bed and breakfast eigenaar met zijn schandalige excuus voor een ontbijt), aan de belachelijke ijsjes in en risicovolle, eigenzinnige ondernemingen langs het natuurstrand van Sirmione en aan de regen, paraplu’s, maar zeker ook weer aan de wederom bijzondere ontmoetingen met Bora en Helena in Venetië. Maar vooral denk ik nog terug aan dat moment dat ik even een vogel was en gereïncarneerd boven de aarde vloog. Zal een dergelijk moment nog vaker terug gaan komen in het korte en snel voorbijgaande leven van een inmiddels al weer zesendertigjarige sterveling als ikzelf?  

De wachttijd bij de bagageband in Amsterdam stelt niets voor. Misschien is dat dan toch het privilege dat je krijgt als je flink je portemonnee opengooit voor een KLM vlucht? Ik neem de trein richting Utrecht en loop meteen nog even langs het Vietnamese streetfood restaurantje in de Mariastraat, nu ik nog één dag mag zondigen voor mijn strenge sportdieet voor de komende negen weken de volgende dag aanvangt. Uiteraard nuttig ik deze laatste, vette, ongezonde maaltijd, bestaande uit noedels, varkensvlees en drie gefrituurde kip springrolls in de aanwezigheid van de gebruikelijke pleerol om zo nu en dan mijn vingers schoon te maken. Tijdens het uitpakken van mijn koffer en draaien van de was, word ik bij een toiletbezoek nog één keer geconfronteerd met die bijzondere quote: `What if you’re right and they’re wrong?’ en wat was hij ook deze afgelopen twee weken weer van toepassing op mijn beleving en gemaakte keuzes tijdens mijn reis!