Dag 6 t/m 9: 29 april tot en met 2 mei

Dag 6: Jeroen, de zanger

Als ik die ochtend wakker word ben ik nog niet helemaal mijn goede oude zelf. Nog wel mijn slechte oude zelf. Ik ga voor het rondje hardlopen, waarbij ik ditmaal na langs het Como meer te hebben gelopen ook nog even het centrum van Como aandoe, waarbij ik nog een aardig torentje in het meest zuidelijke puntje aantref dat nog niet op de foto staat. Uiteraard maak ik hier meteen een mooi punt van omkeren van. Als ik de ontbijtzaal inloop kom ik wederom Sophie tegen, die ik ditmaal negeer. Als zij buiten aan een tafeltje gaat zitten ga ik bewust aan een ander tafeltje zitten. Ik ben ondertussen dusdanig gewend geraakt aan deze gedraging dat ik me er niet eens meer echt ongemakkelijk bij voel en relatief ontspannen mijn ontbijt nuttig. Nadat Sophie ontbeten heeft en in de kamer haar spullen bij elkaar heeft gepakt om uit te checken loopt ze nog eenmaal langs de ontbijttafel en brengt een onzekere groet op. Ook teruggroeten kan ik niet meer opbrengen. Mijn trots is nog groter dan mijn penis. Als ik zelf na mijn ontbijt terugga naar de kamer om mijn 50 sit-ups, 70 push-ups en 100 squats uit te voeren op een kleine rechthoekig stukje grond naast mijn bed komen de melkmeisjes ook binnen en proberen ook nog een onzekere groet bij vertrek. Ik ben echter net met mijn push-ups bezig en kan ditmaal deze als excuus gebruiken om niet meer te reageren. Met wat lichte weemoed verlaat ik het hostel en loop naar de gebruikelijke helbus om weer richting het noorden te gaan. Domaso ligt zelfs nog wat noordelijker dan Menaggio en ik moet derhalve ook nog eens overstappen, waarbij ik bijna driekwartier in de zon op de stoeprand moet wachten voor de aansluiting. Verder loopt deze reis zonder verdere bijzonderheden en merk ik tot mijn vreemde verbazing dat ik bijna gewend begin te raken aan het Italiaanse busnetwerk in de bergen, dat andere standaarden hanteert dan bij ons in Nederland het geval is.

Als ik in Domaso aankom bij overnachtingsplek voor de komende vier nachten aankom had de locatie niet idyllischer kunnen zijn. Het hostel is direct gelegen aan een klein grasstrandje aan het kraakheldere comomeer, met een drietal kustzinnig gevormde bomen op de voorgrond om het real life schilderij compleet te maken. Dit lijkt me een prima locatie om mezelf een tijdje terug te trekken met mijn lul in mijn hand en mijn hoofd in de zon. Ik heb dit hostel gekozen met oog op een combinatie van ontspanning en sportactiviteiten, want de website van het hostel claimt dat tal van dergelijke activiteiten in de omgeving te vinden zijn. Bij aankomst in het hostel begin ik echter eerst maar met het noodzakelijke. Een goede late pizza lunch in de hangstoelen op het grasveldje voor het Como meer. Daarna ga ik voor een douche en dergelijke zaken meer, waarbij ik mijn twee vriendelijke, maar afstandelijke Indische, in Europa levende, reisgenoten te ontmoeten, om vervolgens bij de receptie maar eens navraag te doen naar al deze zogenaamde sportactiviteiten. Verwachtingen heb ik nul, dus dat verlicht al weer het mogelijke leed. Als ik hier vier dagen in de zon voor het hostel met een boekje door zou kunnen brengen zou ik al een tevreden mens zijn. De vriendelijke receptionist van het hostel geeft aan dat ik naar surfsportcentrum op honderd meter lopen langs het strand moet en dat ze me daar met alle activiteiten verder kunnen helpen. Dat blijkt uiteraard optimistisch te noemen, want aangekomen bij dit sportcentrum blijkt het een windsurfschool te zijn die verder van alle andere activiteiten die ik in gedachte heb, zoals kitesurfen en zeilen, niets weet. Om de spanning gedurende het lezen van dit verslag levend te houden zal ik vooral de activiteiten waar ik uiteindelijk besluit niet aan deel te nemen direct noemen, terwijl ik de activiteiten waarbij ik uiteindelijk succesvol ben in het boeken pas expliciet benoem op het moment suprême. Wanneer ik door de windsurfschool wordt door verwezen naar het informatie centrum, blijkt dat gesloten te zijn en pas de volgende dag weer open. Ik meld bij terugkomst in het hostel aan de receptionist dat het sportcentrum een windsurfschool is, die in de organisatie van overige activiteiten geen rol speelt. Hij reageert wat verward en geeft aan dat dat wellicht iets van het verleden was, wat nu verandert is. Ik heb vrij snel vrede met de situatie zoals hij is en besluit maar eens voor een wandeling langs het strand van dit Idyllische stulpje en wat boodschappen te gaan.

De wandeling overtreft zelfs mijn verwachtingen. Dit stukje kust is echt op elke mogelijke manier aan de wensen van de zichzelf interessant en avontuurlijk vindende toerist aangepast. Op de juiste posities zijn bomen geplant op de diepgroene grasveldjes gelegen aan het meer en bij punten met mooie vergezichten zijn bankjes neergezet, opdat de toerist met zijn zak chips in zijn linkerhand en zijn bierflesje in zijn rechterhand het er eens goed van kan nemen. Grand hotel Europa. Het is een erg mooie wandeling zo langs de kust waarbij ik plaats neem op het grasveld en meerder contacten in mijn contactenlijst tegelijk app, ze allemaal het gevoel gevend dat ik op dat moment individueel in ze geïnteresseerd ben. Als ik verder loop kom ik in een zingmodus, hetgeen me altijd overkomt als ik in toestand van volledige ontspanning ben. Take me home, country roads. To the place I belong. Life is old here, older then the trees. Younger then the mountains, growing like a breeze. Mountain mama. Dat is het liedje dat bij me opkomt als zingende mens. Ik zing het aan de lopende band, totdat ik er zelf moe van wordt. Het bekt wel lekker en past bij de omstandigheden. Ik loop uiteindelijk bij toeval ook nog langs een zeilschool, die wederom gesloten is. Morgen maar terugkomen, denk ik.

Als ik weer bij de kamer van het hostel aankom, is ondertussen ook Jakub, een Pool van zo ergens in de veertig schat ik, gearriveerd. Hij is op dat moment in gesprek met één van de Indiërs en spreekt gebrekkig Engels. Hij heeft wat aparts, wat mogelijk ook veroorzaakt wordt door zijn gebrekkige Engels en de wil wel steeds te spreken. Hij stelt zichzelf voor en heeft klaarblijkelijk al direct zijn hele journal uit Georgië laten zien aan de Indiërs. Als ik de kamer verlaat om weer een biertje te nemen beneden in de zon kom ik vervolgens naar binnen, omdat het te koud is geworden. Jakub staat daar plotseling voor mijn neus en komt zonder schroom naast me staan met zijn eigen biertje. Er begint een wat oppervlakkig gesprek, of eigenlijk een monoloog, omdat ik weinig zeg en moe ben, ook in weer een investering in iemand die vervolgens toch te weinig teruggeeft. Toch neemt het gesprek een verassende wending wanneer ik mezelf kwetsbaar opstel naar Jakub, mijn zwijgen uitleggend. Hij stelt zich toch wel prettig en empathisch richting me op en lijkt een soort regel te initiëren die aangeeft dat zodra iemand ten minste tien jaar ouder is dan iemand anders behoefte en neiging voelt zich in de positie van wijze man en voorbeeldfunctie te plaatsen ten opzichte van die ander. Ik herken deze regel namelijk ook bij mezelf sinds twee dagen daarvoor.

We trotseren dan toch maar de ingeplande kou met jas en schoen voor een wandeling in de late uren. De koude valt erg mee tijdens het lopen en dit idyllische stekje, nadat de zon zijn tijd heeft gehad, is ook weer een nieuwe aangename gewaarwording. Jakub bereist Europa op zijn motor en heeft niet veel geld te besteden, dus overnacht ook regelmatig in zijn tent in the wild. Meer dan een rivier om zich te wassen en een kampvuur om zichzelf warm te houden heeft hij niet nodig. Naar de wc gaan doet hij in de natuur. Toiletpapier heeft hij altijd op voorraad. Zijn vrouw is bezorgd, want de afgronden rond de wegen in de omgeving van het Como meer zijn verraderlijk en normaal reist hij met een vriend, die nu niet meekon. Tijdens de wandeling door de nacht raak ik weer in ontspannen toestand en begin met zingen. Hij vraagt of ik zanger ben en besluit die vraag te beantwoorden met Karaoke zanger, waarop hij aangeeft gitaar te hebben gespeeld voor lange tijd, maar nu al lang niet meer de focus heeft in die richting.

De avond eindigt met nog een biertje, ik van de bar en Jakub van zijn kamer, want een echte Oost-Europeaan heeft altijd zijn alcohol bij de hand. Zo verstrijkt de tijd en kijk ik hoopvol vooruit naar een aantal ontspannen dagen in dit stulpje, waarbij ik mezelf toch weer betrap op het feit dat ik daarmee toch weer verwachtingen heb. Als dat maar goed gaat…  

Dag 7: Jeroen, de overlever

Terwijl ik in mijn hardloopoutfit al aanheb en naar beneden loop zie ik dat de lauwe zeik van de schepper op de aarde stort. Ik besluit daarom maar eerst voor een uitgebreid ontbijt te gaan, want de avond daarvoor heb ik enkel op velerlei soorten chocolades uit de supermarkt geteerd. Oreo biscuits, Kinder maxi (zoiets als yes, het kadootje voor bij de koffie) en een lokale chocolade reep. Allen gedeeltelijk, gezien ik ook voor deze dag nog een voorraadje achter de hand heb gehouden. Maar goed, dat uitgebreide ontbijt dus. Een overheerlijke aardbeien pannenkoek, en twee toasts met ham en kaas. Ik werk het allemaal naar binnen en ben daarmee wel weer een tijdje zoet. Letterlijk en figuurlijk. Nadat de regen zijn ergste episode achter de rug heeft, en ik waarachtig nog wat gelezen heb in de zithoek, besluit ik dat langs het informatie bureautje gaan op dit moment de voorkeur verdient boven nog gaan hardlopen en vervolgens uitgebreid douchen. Daar aangekomen rond de klok van tien tref ik een jongedame aan, die beleefd is, maar waarbij ik al snel het gevoel heb dat haar kennis van zaken beperkt is. Ze weet me vooral wat folders te overhandigen, waarmee ik dan vervolgens maar weer zelf op diverse locaties mee aan de slag moet. Zo moet ik bijvoorbeeld naar camping Golden Sheep voor meer informatie over een aantal activiteiten die ik in gedachte heb. Camping Golden Sheep heeft veel gemeen met de beroemde Hollandse camping Klijfhout uit vroegere tijden, behalve dan wellicht de locatie aan een meer waar ook George Clooney een vakantiehuisje heeft. Aangekomen bij Camping Golden Sheep kijkt een vrouw me wederom vragend aan, maar na een telefoontje met hetzelfde informatie bureau, wordt duidelijk dat zij zelf geen rol speelt in de organisatie, maar wel de contactgegevens heeft van de mensen die dat wel hebben. Zo kom ik na een aantal belletjes in een volgends stadium, wat er op neer komt dat ik later teruggebeld wordt. Later wordt uiteindelijk de volgende ochtend respectievelijk volgende avond, maar na wat gebel en wat gemanipuleer weet ik uiteindelijk twee verassend leuke activiteiten te boeken voor maandag 2 mei en dinsdag 3 mei. Wordt vervolgd dus. Ik loop na het verlaten van de camping richting de zeilschool, waar ze inderdaad net begonnen zijn met het organiseren van zeillessen, waarover ik maandag terug zou kunnen bellen. Als ik echter de prijzen zie, die beginnen bij 240 euries voor een middag, besluit ik dit niet de investering waard te vinden, al helemaal met oog op de andere twee ingeplande activiteiten. Tot slot loop ik nog langs een winkel voor verhuur van mountain bikes, aangezien er een aantal interessante mountain bike routes de berg op zijn. Ik besluit deze activiteit voor die middag in te plannen. Tot die tijd wacht ik, al lezende, nog even de ochtendregen af.

Als ik het weer stralend weer is (lees dit zinsdeel tweemaal door voordat het kwartje valt) rond de klok va half drie ga ik richting de winkel voor mountain bike verhuur. Als de vrouw aangeeft dat ze een survival kit meegeeft bij de mountain bike moet ik maar eens duidelijk aangeven dat ik niet over het uitgebreide repertoire beschik om zelf een fietsband te kunnen vervangen, maar sinds korte tijd wel om die zelf op te pompen. Applaus blijft uit en de vrouw geeft vervolgens aan dat het wel degelijk op het bospad bovenaan de berg voor kan komen dat er een gaatje in de band ontstaat. Ze geeft aan dat het geen zin heeft het vervangen van de band uit te leggen als ik dat nog nooit gedaan heb. Ik krijg het voor de zekerheid wel mee als hulp nabij is, maar ze raad me aan bij een groot gat maar gewoon te gaan lopen… Voor kleine gaatjes heeft ze een soort spray, waarbij ik met mijn volledige focus naar haar uitleg over het aanbrengen van de spray luister. Het lijkt een beetje op een fietsband oppompen. Voor ik vertrek vraag ik nog maar eens `Does a flat tire happen often?’, mezelf sussend met de gedachte dat dit allemaal wel mee zal vallen. `Yes, it happens’, antwoord ze, wat niet bepaald geruststellend werkend. Het niveau van de route is `intermediate’, naar beoordelen van de verhuurster van de fietsen, maar alle andere routes worden nogal snel technisch, geeft ze aan. Ik put nog wat vertrouwen uit mijn uitgebreide overleef skills met Ikea pax kasten, waar ik zelf de lades in elkaar heb weten te zetten, en ga op pad.

Ik fiets langs het Como meer en houdt de richting Livo aan, waarbij ik na circa vier kilometer rechts aan moet houden en de kuststrook verlaat. Het de berg op fietsen valt bepaald niet mee, zelfs niet bij frequent gebruik van de versnellingen. Sterker nog, dit heeft geen reet met fietsen te maken. Dit is puur jezelf naar boven manoeuvreren, je beenspieren volledig naar de klote werkend. Onder een hoek van minstens dertig graden fiets ik omhoog. Als ik nog niet op een tiende ben van het traject is mijn lichaam al behoorlijk uitgeput. Regelmatig stop ik om de prachtige omgeving in me op te nemen. Het voelt zowaar alsof ik door de misty mountains fiets, waarbij ik maar hoop dat ik niet plotseling in een klif met aardmannen val. Onderweg naar boven doe ik nog een aardig gehuchtje aan onderweg met een kerkje, waar twee andere toeristen me vereeuwigen. Niet veel later kom ik in Livo aan. Het ergste zal nu wel achter de rug zijn, denk ik dan.

Het voelt hemels als ik in Livo aankom en ik voel me één met de natuur om me heen. De bevrediging van het behaalde doel. Als ik twee dames op leeftijd tegemoet fiets groet ik vriendelijk in het Italiaans en krijg diezelfde hartelijkheid terug. Om binnen Livo zelf omhoog te komen moet ik daadwerkelijk staande fietsend verder, al mijn buikspieren aanspannend om niet met de fiets in de hand verder te hoeven. Livo zelf is een erg aardig gehuchtje, waar de mensen vriendelijk groeten en reageren op mijn mountain bike initiatief, waarschijnlijk al wetende wat ik nog voor me heb.

Na Livo volgt een bospad verder omhoog richting `croto de Dangri’, het hoogste punt van het fietstraject. Ik fiets over het bospad en als ik rechts van me kijk, kijk ik rechtstreeks de diepte in. Een omheining is er niet. Het bospad bestaat voor een groter gedeelte uit keien dan uit zand en bij elk steentje dat in aanraking komt met mijn band draait mijn maag zich in een knoop. De gedachte aan een lekke band en het einde van dit avontuur met nog 15 kilometer lopen met de fiets in de hand (vanwege het welbekende pepernootje) vind ik bepaald geen fijn vooruitzicht. Ik probeer vooral de druk (als quotiënt van kracht en oppervlakte) van mijn panden op het bospad zo klein mogelijk te houden. Na een aantal aardige stops kom ik uiteindelijk aan bij `croto de Dangri’, een alleraardigste lonely mountain, na de misty mountains achter me te hebben gelaten. Het goud van croto de Dangri schuilt hem echter in zijn adembenemende samenspel van water, bergen en aarde. Ik nuttig even wat chocolade (jaja, dat voorraadje) aan het stromende water, om vervolgens uit te vinden dat je nog verder naar boven kunt, maar dan wel via een overduidelijke voetgangerstrap. Ik hike nog wat verder naar boven, maar moet ook de tijd in de gaten houden en besluit op zeker moment terug te keren.

Ik neem vervolgens de fiets weer bij de hand en begin aan de terugweg, die in den beginnen van croto de Dangri tot aan Livo dezelde route omhelst. Dit stuk gaat nog wel aardig. Bij Livo moet ik vervolgens links aanhouden en Google Maps geeft deze route ook niet meer aan. Vreemd. Hij staat toch echt zo op het kaartje en het kaartje is leidend. Mijn volledige remblokjes naar de klote werkend daal ik het smalle stenen paadje af richting Domaso, dat toch eerder de indruk lijkt te wekken van een wandelpaadje. Opnieuw heeft dit niets met fietsen te maken. Dit is je naar beneden begeven, je buikspieren naar de fidodido werkend en in de acceptatie dat je op elk moment op je plaat kan gaan en dat dan het leven door gaat, ondanks alles. Op bepaalde punten is het pad naar beneden zo steil dat ik de fiets aan de hand neem, in de veronderstelling dat ik toch verkeerd zit. Een tijdje late kom ik ook Duitse wandelaars tegen. Later, na een combinatie van remmen zonder te rijden en lopen met de fiets aan de hand, kom ik aan bij weer wat redelijker wegdek, terwijl ik tot mijn verassing een local een soortgelijk paadje als waar ik net op fietste binnen een mum van tijd af zie roetsjen. Zo kan het dus ook, denk ik. Ik eindig met een leuk gedeelte op asfalt waar ik in volle vaart naar beneden glijd, terwijl in nog bijna op mijn plaat ga als ik moet uitwijken voor een tegenlikker en mijn stuur de railing raakt. Uiteindelijk beneden kom ik uit naast de fietswinkel en neem ik nog de tijd om op een platform op het meer te genieten van weer een ander vergezicht en stadsstrandje. Ik heb het zonder gaten in mijn band weten te overleven!

Die avond doe ik het lekker rustig aan, te beginnen met een biertje met nootjes voor het hostel in de zon. Ik handel ook nog wat toekomstige hotelboekingen af, zodat mijn reis vanaf dat moment verder vast ligt. Ik nuttig vervolgens een maaltijd, bestaande uit een burger met friet, en eindig de avond al lezende in een boek in de zithoek, met mijn muziek op mijn hoofd, want Italianen zijn nogal rumoerig, zoals mijn Poolse kameraad een avond eerder al aangaf.

Dag 8: Jeroen, de denkende schrijver en schrijvende denker

In de ochtend staat een windsurfles op het programma die ik twee dagen daarvoor bij de windsurfschool aka het sportcentrum had geboekt. Ik had nog besproken dat de oorspronkelijke starttijd van tien uur in de ochtend verzet kon worden als het weer tegen zat, maar het weer is perfect, dus: it giet oan! Ik ga uiteraard niet van tevoren douchen, maar ontbijt een croissant met water, om vervolgens in zwembroek en slippers, en voorzien van voldoende zonnebrandolie, richting de windsurfschool te lopen. Daar word ik hartelijk ontvangen door de instructrice, Daniela, die de 90 euro voor het uur surfen weet om te zetten in gepaste beleefdheid en waarschijnlijk geveinsde interesse. Ik hijs me in een medium wetsuit, heb nog wat waterschoenen nodig en mijn pet wordt vastgebonden aan mijn wetsuit. De instructrice geeft wat uitleg over de onderdelen en indeling van het windsurfbord, waardoor ik al snel tot de conclusie kom dat dit inderdaad wel een behoorlijk andere tak van sport is dan `normaal’ surfen op enkel een plank, zoals ik dat in Sagres heb gedaan.

Met tegenzin draag ik het gevaarte richting het meer. Hoge golven zijn hier natuurlijk nauwelijks. De getijdewerking, veroorzaakt door aantrekkingskracht van maan en een stukje zon, heeft met name invloed op nog grotere wateroppervlaktes. Vandaar dat hier windsurfen (en kitesurfen) zinvollere exercities lijken. Bij het meer aangekomen legt Daniela uit wat de basispositie is op het windsurfbord. Het water is ijskoud, zo’n tien graden geeft Daniela aan. Vandaar dat hier nog nauwelijks een hond in het water is, denk ik. Wel een mens, een filosoof die zich als wiskunde met de theoretische fysica poogt bezig te houden. De basispositie innemen op het surfbord en het draaien ervan, zodat het zeil de wind op de juiste manier vangt, gaat me goed af. Het vangen van de wind zelf en daarmee vooruitgaan om vervolgens te draaien en weer de wind te vangen is een stuk lastiger en ik maak daarbij zo nu en dan de te verwachtte plons in het ijskoude water. Op het einde van de les weet ik echter nog wel eenmaal stabiel te blijven gedurende het gehele traject van staan, wind vangen, gaan, draaien, wind vangen, gaan. Met een voldaan gevoel verlaat ik het water, waarbij Daniela nog aanbiedt in het water te blijven, maar ik heb mijn portie koud water wel gehad en ik heb niet echt de intentie een serieus gevolg aan het windsurfen te geven. Ik kleed me weer om, leer nog een paar Italiaanse woordjes, en ga terug richting het hostel.

De rest van de dag doe ik het rustig aan, aangezien ik gedurende een vakantie als deze één sportactiviteit aangevuld met het jonge mensen woord `chillen’ wel voldoende vind. Ik begin met lezen in mijn boek, uiteraard op de bekende spot in de zon, waarbij ik het mooie met het aangename verenig als ik een toast, later wat bier met nootjes en tussendoor chocolade tot me neem. Als ik zo in de zon aan het lezen ben zie ik twee eenden. Jawel, twee eenden. Een mannetje en een vrouwtje. Ik vraag me op dat moment af wat de zin is van hun bestaan. Ze lopen wat in het rond, volgen voedsel, en doen af en toe even hun bek in het water om te blijven functioneren. Dit is puur overleven denk ik, zoals ik die dag ervoor op mijn mountainbike deed met de survival kit. Op datzelfde moment bedenk ik me dat in wezen het leven van de mens in die zin niet veel zinvoller is. We poepen en pissen, alles in ons gedrag is uiteindelijk gericht op het voor ons winnen van het andere geslacht, opdat we bewust en onbewust tot voortzetting van de soort kunnen komen. Ook onze intellectuele activiteiten, in het bijzonder het bewustzijn, zijn aardig, terugkijken op de geschiedenis van ons universum, zijn wetten proberen te verklaren, maar in hoeverre daar een soort hogere zin aan valt te koppelen valt te betwijfelen. De conclusie trekkend dat we maar wat doen, in het rond neukend en schijtend, onszelf ten onrechte boven andere dieren plaatsend, neem ik bevredigd nog een slokkie bier.

Ik eet die avond nog wat fish and chips, en schrijf met name weer voor lange tijd aan dit monsterwerk dat reisverslag heet. Deze keer was ik echter de uploadellende te slim af, door er maar mee te beginnen, zodat je het ook maar achter de rug hebt. Als ik laat in de avond klaar ben met schrijven, besluit ik nog te gaan voor een avondwandeling langs het meer. Ditmaal ben ik in Pink Floyd sferen en komt het aloude thema tijd natuurlijk daarmee ook weer aan de orde. Ik wil het niet al te laat maken met de wandeling, want ik bereid me ook al mentaal voor op wat de volgende dag op het programma staat, daarbij spelend met de tekstregel `every day, one step closer to death’ uit het bekende nummer `time’ van Pink Floyd. Maar goed, aangezien ons leven toch niet zinvoller is dan dat van een eend besluit ik het risico dan toch maar te nemen. Wil je weten welk risico? Dan zul je godverdomme door moeten blijven lezen en niet gaan zitten zeiken dat het zoveel tekst is, luie kut. Tot morgen, ik verwacht je hier, tussen mijn regels.

Dag 9: Jeroen, badass motherfucker.

De afspraak van die dag staat om 09:50 uur gepland. Ik sta op tijd op en neem een ontbijt bestaande uit eieren en bacon. Die had ik nog niet gehad op het lijstje van ontbijtopties. Ik heb die dag ervoor afgesproken dat ik op zoek ga naar een blauwe bus. Die vind ik dan ook vrij vlot als ik de heuvel oploop en door het hulpje van de real boss word ik naar de plaats van bestemming gereden. Goed schoeisel en een windjack bleken genoeg. Daarnaast smeer ik mijn gezicht ook nog uitgebreid met zonnebrandolie in. Ik ben niet de enige die in de bus, voorzien van allerlei tekeningen en symbolen gerelateerd aan een Italiaanse rugbyclub, de berg op rijdt. Er zitten een aantal andere Italianen ook in de bus, maar die gaan vast op eigen houtje, niet zoals ik onder begeleiding van Fabio, de man met wie ik de afspraak heb gemaakt. Het is een flinke klim omhoog met de busjes, 1300 meter om precies te zijn. Op het moment dat ik in het busje naar boven rijdt, verder geen interactie hebbend met de overige Italianen om me heen, bedenk ik me dat ik er vrede mee heb als mijn leven hier eindigt. Ik heb veel mogen zien en meemaken en heb mezelf ook nog eens voor kinderen en andere burgerlijke ongein weten te behoeden. Ik word zelfs een beetje zen van de gedachte dat hier het verhaal eindigt, een verhaal van hoop en wanhoop, liefde en eenzaamheid, euforie en verdriet. Het verhaal van Jeroen, levend als zanger, overlever, denkende schrijver en schrijvende denker en stervend als badass motherfucker. Als ik dan toch moet sterven, dan wel op een heldhaftige manier, niet als een oude lul die geen stijve meer kan krijgen. Als we de bus uitstappen en naar het punt van vertrek lopen krijg ik nog even de tijd om foto’s te nemen van de prachtige omgeving, tot de wind correct staat. Ik klauter op diverse rotsen om het landschap zo goed mogelijk in beeld te brengen. Angst voel ik niet meer, een toestand van zijn die je alleen kan overkomen als je brein al geaccepteerd heeft dat er hierna niets meer komt. Nog even overweeg ik mijn moeder te bellen, maar bedenk uiteindelijk dat dat alleen maar stress teweeg zou brengen. Het is beter te gaan met mijn moeder in ontspannen toestand, later haar eigen beeld vormend over het wel en wee van mijn bestaan. Mijn beslissing staat immers vast en alleen het uitblijven van voldoende wind kan daar nog iets aan veranderen. I lived a life that’s full, I traveled each and every highway, and more, much more then this, I certainly did it my eigenzinnige way.

Fabio brengt al het materiaal in orde en geeft wat instructies. Ik besluit zijn instructies maar letterlijk op te volgen, zonder zelf na te denken, want het is de dood of de gladiolen en ik besluit nog net op tijd toch maar voor de gladiolen te gaan. Ik ben erg zenuwachtig voor het begin, maar dat verloopt uiteindelijk goed en Fabio bedankt me uiteindelijk `for a perfect start’. Ik moet eerst snel wandelen en vervolgens rennen, om vooral niet springend de grond onder mijn voeten te voelen verdwijnen. Paragliden heet de activiteit, waarbij je met een grote parachute achter je aan de afgrond inloopt (dus zeker niet springt), je leven overlatend aan de wetten van de aerodynamica. Als ik net in de lucht ben legt Fabio me uit dat we gebruikmakend van de thermiek van de lucht een aantal keer via warme luchtstoten nog hoger in de lucht kunnen komen. Als gevolg van de perfecte start kunnen we extra hoog komen en kan het avontuur dus ook langer duren. Het gevoel van ultiem geluk dat ik tijdens het vliegen ervaar is moeilijk te beschrijven, maar `als een kind in de ballenbak’ is een goede benadering. Na het zweven mag ik zelf gaan sturen en legt Fabio de basistechnieken voor van naar links en rechts gaan uit. Zo vlieg ik op eigen kracht boven het Como meer en besef ik me dat ik dit waarschijnlijk het mooiste vind dat ik ooit in mijn leven heb gedaan. De omgeving draagt natuurlijk alleen maar bij aan deze ervaring, waarbij ik als een vogel in de lucht van bovenaf naar het samenspel van de elementen van de natuur kijk: water, aarde, lucht en het vuur ben ik zelf. Bekijk verder onderstaande link om mijn ervaring terug te kijken (mogelijk moet je een account aanmaken of inloggen via google op vimeo, maar de video is bewust niet vergrendeld met een wachtwoord, maar openbaar):

https://vimeo.com/705376370

Nadat ik geland ben en besef dat dit soort unieke momenten wel niet meer snel de revue zullen passeren, bedenk ik me als ik een thee en gebakje nuttig bij het plaatselijk café, ik nog levend ben en de rest van de tijd in mijn leven mooi is meegenomen. Niets moet meer, alles mag. Als ik terugrijd naar Domaso met Fabio, vraag ik hem wat de mogelijkheden zijn om lessen te nemen in paragliding. Hij geeft aan dat hij op deze locatie helaas geen starterslessen aan kan bieden, omdat de berg te hoog is en de wind te verraderlijk. Hij heeft wel een vriend die een dergelijk programma aanbiedt, waarbij je een week toegewijde les krijgt van een oude man die de hele dag bij je blijft en voor wie geld geen rol van belang meer heeft. Aan de enige voorwaarde, dat je al eenmalig zonder angst aan een paragliding activiteit hebt deelgenomen, heb ik voldaan. Je wordt dan begeleidt door twee mensen, één boven op de berg en één beneden die via radiosignalen contact met je houden en je op weg helpen. Hoe beter je wordt, hoe minder zij zeggen, tot je op een gegeven moment volledig op eigen houtje vliegt. Daarna kun je nog een week toewerken naar een examen, waarmee je vervolgens bevoegd bent om op eigen kracht en met je eigen materiaal de berg op te kunnen. Na die twee weken zien we je graag weer eens terugkomen geeft Fabio aan, zodat je met ons mee kunt paragliden op eigen kracht. Ik was vandaag in een unieke positie, vertelt hij, omdat ik de eerste persoon was die hij dit nieuwe seizoen heeft meegenomen. Hij had net nieuwe camera’s aangeschaft die cutting edge beeldmateriaal opleveren. Ik geef hem dan ook toestemming om mijn video te gebruiken als promotiemateriaal op zijn website. Wat zijn nu uiteindelijk 130 euro’s voor eeuwige roem en een life-changing event?!

De rest van de middag doe ik niets van grote waarde en geniet met name van de bonustijd die me nog op deze aarde gegund is, als een kat met meerdere levens. Ik nuttig het gebruikelijke biertje in de zon, met nootjes en chipjes, eet twee tosti’s hamkaas en schrijf als een beer, nou ja, als een wijze uil, aan mijn reisverslag. Als maaltijd wordt me de kippenvleugel aangeraden en die smaakt inderdaad erg lekker. Wat ook lekker is, is het meisje dat tegenover me aan een tafel zit te eten en kort daarvoor heeft ingecheckt. `Pretty girls don’t stay in hostels’ blijkt dus niet waar, ondanks dat Damian dat eerder claimde. Ik overweeg nog even met de aloude hostelvraag `Also traveling alone?’ te komen om vervolgens bij haar aan tafel plaats te nemen en samen de maaltijd te nuttigen, maar laat het uiteindelijk na, gedeeltelijk nog bang dat ik weer tegen een vergelijkbare teleurstelling aan ga lopen als eerder, gedeeltelijk in het besef dat ik morgen toch al weer uitcheck en het ook daarom een verloren investering lijkt. Als het meisje echter klaar is met eten en naar boven loopt hol ik, al de zogenaamde wijze woorden van hiervoor aan de kant schuivend, naar boven in de hoop dat ze in dezelfde kamer slaapt, aangezien er niet veel kamers zijn die überhaupt in gebruik zijn. Dat blijkt niet het geval en ze heeft waarschijnlijk een privé kamer genomen. Zo zijn pretty girls. Ze is op dat moment voor altijd uit mijn leven, nou ja, het bonusgedeelte daarvan dan.

Om tien uur die avond stop ik met schrijven. Ik heb geen zin in weer een vergelijkbare avondwandeling alleen, want dat heb ik al gedaan, dus besluit op de jongen af te stappen die al een aantal dagen in mijn kamer overnacht en op dat moment aan een andere tafel beneden op zijn telefoon aan het tokkelen is en weinig van waarde lijkt te doen. Als variatie op de typische hostel startzin `Also travelling alone?’ ga ik ditmaal voor de nog lompere variatie `Jij slaapt toch ook al een paar dagen op onze kamer?’ en uit de manier waarop gereageerd wordt blijkt inderdaad dat dit in een kroeg voor een flirtpoging met een vrouw niet de meest scherpe openingszin zou zijn. De intentie wordt echter gewaardeerd, Huub blijkt Nederlands en heeft wel zin in een gezamenlijk biertje. Al snel komt mijn reisdagboek ter sprake, maar ik geef aan dat deze literaire ongein op de eerste plaats bedoeld is voor de wat intiemere kringen in mijn leven. Je moet immers van goede huize komen om deze combinatie van snot enerzijds en folklore anderzijds tot je te kunnen nemen. Huub is eenentwintig jaar jong, maar is zijn leeftijd ver vooruit. Hij vertelt over zijn reis tot nu toe en geeft een uitgebreide en goeddoordachte analyse van het feit dat de wereld naar de klote gaat. Mensen worden steeds dommer, hun omgang met het milieu steeds schaamtelozer en covid is slechts een voorbode op hoe onze aarde probeert zijn door zichzelf gecreëerde parasieten uit te bannen. We hebben zelfs in onze maatschappij de systemen zo ingericht dat teruggaan naar het oude normaal onmogelijk is geworden. Huub en ik voelen elkaar goed aan, ook al is hij een praktische, snelle Jelle en ik een oude, trage man waarop het label `praktisch’ toch niet makkelijk te plakken is, ondanks mijn eerder beschreven overlevingsinstincten op de mountainbike. Zo prettig als de avond verloopt, zo plotseling is ook het afscheid als ik de volgende ochtend vroeg op blijk te moeten en ik dus toch maar mijn reisdagboek met hem besluit te delen. 

Video's Domaso:

https://youtube.com/shorts/8LBi97bIkJo?feature=share

https://youtu.be/732pvzQ5u8o

https://youtu.be/i8TmkC4ldg4