Dag 11: 4 mei

Dag 11: ijsjes paradise

Ik word rond een uur of zeven wakker van een geluid buiten de kamer. Ze zijn driftig de ramen aan het schoonmaken en dat al zo vroeg. Maar goed, dat geeft wel wat hoop met betrekking tot dat ontbijt, want er lijkt iemand aanwezig te zijn. Als het echter negen uur is geweest en ik nog steeds geen geluid hoor vanuit de ontbijtruimte, dringt het eindelijk tot me door. Omdat ik de enige gast in het hele pand ben wordt het geclaimde ontbijt op de website helemaal niet geserveerd en is die verdomde espresso machine inderdaad het excuus voor het typisch Italiaanse ontbijt. De tijd dat ik ga ontbijten is dan uiteraard `no problem’. Deze commerciële flippo heeft gewoon geen zin gehad ook maar een verpakt croissantje voor me mee te nemen vanuit de supermarkt toen hij me de dag ervoor ontving. Tot zover al die verhalen op de website over een erg vriendelijke en gastvrije man die je zelfs bereid is gratis van de luchthaven op te halen, maar mogelijk ben ik hier met een ander hostel in de war. Ik probeer daarom maar een zogenaamde `granny’, een combinatie van koffie, melk en chocolade. Ik kan de smaak van de koffie echter niet verdragen (maar heb het geprobeerd) en gooi het geheel na één smerige slok weg. Vervolgens drink ik dan maar twee chocolademelk uit de machine voor mijn ontbijt, aangevuld met chocoladekoekjes uit de supermarkt van Domaso. Dit was uiteindelijk nog zeer smakelijk.

Ik wacht al lezende nog een uurtje in de bed and breakfast ruimte om de tijd te overbruggen tot mijn trein en vervolgens bus richting Sirmione vertrekken. De treinreis vanuit Bergamo naar Desenzano del Garda verloopt vlekkeloos. De bus naar Sirmione stop echter veel eerder dan Google Maps aangeeft en dit voorspelt problemen. Als ik blijf zitten roept de chauffeur nog een keer Sirmione en verward verlaat ik uiteindelijk de bus na nogmaals te checken of dit wel de goede halte is. Als ik vervolgens de route naar het hostel met Google Maps uitstippel, blijkt mijn nachtmerrie waarheid te worden. Vierendertig minuten lopen geeft hij aan, waar Google Maps nog zes minuten vanaf de eindhalte aangaf. Ik zet het op een lopen, omdat het mooi weer is en ik dat strand van Sirmione, een Iberisch schiereiland en uitstulping ten zuiden van het Garda meer, nog wel even mee wil pikken. De wandeling valt flink tegen, want ondanks dat ik het met snelwandelen denk van de inschatting van Google Maps te kunnen winnen, kom ik uiteindelijk badend in het zweet aan bij het hostel. Als ik vraag hoe dat nu zat met de bus geeft de receptioniste aan dat de bus niet verder gaat, omdat de straten in het Iberisch schiereiland te smal zouden zijn, en dat ik daar had moeten wachten op een shuttlebus die elke twintig minuten rijdt. Ik heb nu bijna vier kilometer met twintig kilogram op mijn rug en buik gelopen, dus die gemiste ochtendgymnastiek heb ik wel ingehaald. Tijdens de wandeling ben ik ook nog gebeld door kledingreparatiewinkel `de gouden schaar’ in Utrecht, waarbij nog ff navraag werd gedaan naar waar het gaatje in mijn colbertje nu precies zat. Dat kon ik er makkelijk bij hebben.

Ik neem in het hotel, waar ik een kamer voor mezelf heb, een uitgebreide douche, maar sla het middagtukkie toch maar over in de hoop nog iets van het strand mee te pikken. Het strand aan het meer staat bekend onder de naam Jamaica Beach, wat bij mij de indruk wekt van een populair toeristenstrand met veel jonge vrouwen in bikini. Een soort pornoparadijs, zoals San Sebastian in Spanje. Mijn gekozen kledingstijl, bestaande uit een korte broek, hemdje en sneakers, lijkt toch al wel wat optimistisch als ik de lange broeken om me heen in het stadje zie. Er zijn vooral veel vijftig plus Nederlandse, Duitse en Engelse toeristen te ontdekken, misschien nog wel meer dan lokale Italianen. Vooral het gehalte Nederlanders hier is schrikbarend hoog. Het lijkt wel of ik in Benidorm ben aangekomen. Wat nog meer opvalt zijn de schandalige ijsjes in dit typische toeristenoord. Zo groot heb ik ze nog nooit gezien. Vijf bollen op olifantenhoorntjes door chocolade omringd. En nog erger is dat vrijwel iedereen die je ziet lopen ook zo’n gedrocht in zijn klauwen heeft, als een soort moetje, versterkt door de ijscowinkels die op elke hoek van elke straat zitten. Ijsjes paradise.

Omringd door vieze, vette, lelijke ijsco etende mensen loop ik richting de locatie waar ik denk dat ik Jamaica Beach zou moeten vinden. Als ik echter bovenop bij het kasteeltje aankom geeft de medewerkster aldaar aan dat de poort naar het strand is afgesloten. Als ik toch naar Jamaica Beach wil moet ik via de andere kant van het Iberisch Schiereiland, maar ze geeft wel aan dat ik daarvoor ook door water moet en dat het gevaarlijk is. Dat laat ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. Ze had moeten stoppen bij `de poort naar het strand is afgesloten’. Als fervent paraglider en fan van Simba uit de Lion King, bekend om de uitspraak: `Gevaar? Ik lach het gevaar tegemoet’, besluit ik met korte broek en sneakers maar eens die kant uit te gaan. Ik kom in eerste instantie aan bij een soort restaurant dat afgesloten is. Alle eetgelegenheden langs de kust zijn sowieso afgesloten. De kustlijn volgend krijg ik vrij snel door dat Jamaica Beach een natuurstrand is bestaande uit grote stenen in het water, bos op de achtergrond en een volledig gebrek aan zonnebadende toeristen, laat staan lekkere wijven. Al snel kom ik erachter dat ik inderdaad door het water moet om de kustlijn te kunnen blijven volgen richting het meest noordelijke puntje. Ik trek mijn sokken en schoenen uit en draag ze in mijn handen. Wat ik echter niet voorzie is hoe glad de stenen onder water zijn en het scheelt niet veel of ik had met mijn tere weeë hersenmassa de bovenkant van een steen aangedaan. Nu begrijp ik ook waarin het gevaar hem schuilt waar de medewerkster het eerder over had en ik hoor de hyena’s op het olifantenkerkhof teruglachen naar Simba. Ik kom tot de ontdekking dat mezelf over de kleine keien manoeuvrerend stabieler is dan over de grote jongens vlak onder het wateroppervlak met flink veel mos erop. Na een risicovol avontuur, waarbij ik ook de muggen vlakbij de fauna stevig het hoofd moet bieden in mijn blote benen arriveer ik uiteindelijk bij het noordelijke puntje genaamd Jamaica Beach. Een jong stel heeft blijkbaar dezelfde weg afgelegd door het water en is bezig met meer dan alleen zoenen. Na een heldhaftig avontuur bedenk ik me dat ik de heer in kwestie ook wel ff af wil lossen. Dan komt echter het noodweer om de hoek kijken. Nadat ik de bliksem waarneem en niet veel later de donder hoor is dit voor mij het fysische teken dat de weeromslag en daarmee ook de stortregen niet ver weg is en dat ik beter om kan keren. Ik moet immers hetzelfde wonderschone pokkeneind weer terug. Het nog net niet seks hebbende stelletje blijft echter gewoon rustig zitten op de verlaten steen. Als ik terug ben begint het al enigszins te regenen en ik besluit naar de eerste de beste late lunchgelegenheid te gaan. Precies als ik ga zitten bij een pizzeria begint het te stortregenen. Dat scheelde geen haar, denk ik tevreden, mezelf verplaatsend in het meer dan zoenende stelletje op de steen dat nu waarschijnlijk door de plenzende regen in paniek zichzelf een weg terug baant over de spekgladde stenen onder water. Alhoewel ik dan weer niet hoop dat ze hun mooie gezichtjes op de rotsen aan gort helpen, dat zou dan weer te ver gaan.

De lunch bestaat uit een lekkere worsten pizza aangevuld met brood. Hij vult mijn maag voldoende voor de rest van de dag, op een klein ijsje na dan van slechts één bolletje dat al drie euro kost. Kun je nagaan wat zo’n olifantenhoorn gedoopt in chocolade met drie bollen kost? Tien euro? Als mijn lunch eindigt wordt het ook weer droog en keer ik terug naar het hotel voor een korte pitstop. Ik neem een douche en was het meerwater van mijn voeten. Rond een uur of zes keer ik terug het stadje in waar ik eerst maar eens de hoofdbezienswaardigheden voor mezelf afvink. Het kasteeltje, de ijscokramen, de haven, dat soort ongein. Daarna ga ik voor een mooie wandeling langs de kust wat een stadje als Sirmione dan ook wel terecht zijn charme geeft. Ik laat ook nog een foto van mezelf maken door een stelletje in ruil voor een foto van hun bij het niet te onderschatten kusmoment. Jawel, Sirmione heeft daadwerkelijk een plekje waarachter de tekst `kiss me’ of iets dergelijks op de foto kan worden gezet in combinatie met een stukje van het befaamde paleis en het uitzicht op het water. De toerist is koning, al helemaal met een olifantenijsje van zeg tien euro. Hierna ga ik voor een biertje bij een niet al te drukke cocktailbar, waarbij ik een gigantisch zes euro biertje krijg aangesmeerd waar ik daadwerkelijk om een medium biertje vraag.

Ik besluit als het licht Sirmione al weer heeft verlaten structureel het stratennetwerk af te gaan dat in feite bestaat uit één grote hoofdweg met tal van parallelstraatjes. Daardoor kom ik rond de klok van middernacht nog verrassend genoeg uit bij een ander verborgen strandje, dat alleen is te bereiken via een straat vol met hotels, want hotels en ijscokramen zijn er in Sirmione meer dan huizen. In het pikkedonker loop ik met het lampje van mijn mobiel over rotsen langs het strand, waarbij mijn nieuwsgierigheid de main motivator is. Iedereen die bekend is met het lampje van je mobiele telefoon weet dat je daar nog geen meter mee vooruit kan zien. Ik loop dan ook puur op gevoel, zonder een idee te hebben wat er voor me is tot ik bij water uitkom ergens een stuk noordelijker en weer omdraai, besluitend dat het weer een dag vol verassingen is geweest. En waar de gangbare toerist zich Sirmione zal herinneren als een ijsjes paradise met een kiss point en een mooi kasteeltje als stadsmuur, zal ik het me herinneren als een gevaarlijke tocht over spekgladde stenen en langs killer muggen en wilde natuur naar het pittoreske en afgesloten Jamaica beach en een illegale tocht over een verborgen stenenstrand in het holst van de nacht. What if you’re right and they’re wrong?