Dag 3: 26 april 2022

Dag 3: Helbus

Ik breng de ochtend in een soort ultieme toestand van ontspanning door. Na een uitgebreid ontbijt, dat dit keer meer ingrediënten bevat dan de dag ervoor met onder andere cake, moet ik weer flink wat geduld opbrengen voor de Britse dames van buikenweleer één voor één hun badkamerritueel hebben afgerond. Ik breng deze tijd door met het voor velen van u bekende ochtendritueel bestaande uit 50 sit-ups vanaf het bed, 100 squats totdat het pijn doet, en 70 push up waarna de bovenarmen verzuren. Nadat ik Damian een verder goed leven heb gewenst, zonder voldoende behoefte te voelen contactinformatie uit te wisselen, check ik uit en laat mijn bagage achter in het hostel.

Ik eet een fantastische lunch bij een afgelegen tentje waar ik bij toeval belandt. Ik besluit voor een uitgebreide lunch te gaan, omdat ik niet precies weet wat de eetfaciliteiten zijn in de omgeving van het hostel waar ik beland. Vooraf neem ik een pasta, vervolgens een biefstuk met gebakken aardappelen om af te sluiten met een soort gelei pudding met slagroom en chocoladesaus. Deze lunch stemt me op dat moment immens gelukkig.

Als ik na de lunch echter terug naar het hostel loop merk ik dat ik helemaal kapot ben. Een combinatie van de ochtendgymnastiek, een relatief korte nacht en de gruwelijke lunch wellicht. Met het beetje energie dat ik nog in mijn lichaam over heb haal ik mijn backpack op, vul ik mijn waterfles bij en hijs ik mezelf de trappen op naar het perron, waar de trein 43 minuten na twaalven op tijd vertrekt. De treinrit verloopt zonder verdere bijzonderheden en breng ik half slapend, half stervend door.

Op het treinstation Como San Giovani aangekomen heb ik de bus nodig. Het is behoorlijk onduidelijk waar de bus vertrekt en daarnaast komt hij ook nog eens een kwartier te laat. Een Italiaanse wachtgenoot geeft aan dat dit beide normaal is naar Italiaanse standaarden. Eenmaal in de bus, vraag ik in mijn beste Italiaans (wat neer komt op gewoon Spaans beginnen te lullen) of ik mijn backpack onderin de laadklep van de bus moet dumpen en of deze bus inderdaad naar Menaggio rijdt. Hij kijkt wat onbegrijpend en wijst met zijn vinger de bus in: `sí, Menaggio’. Ik wurm mezelf met backpack op mijn rug en rugtas op mijn buik door de smalle gang van de bus en kom al snel tot de conclusie dat op iedere twee zittingen naast elkaar al tenminste één zitting bezet is. Het is dus onmogelijk met twee tassen en mezelf plaats te nemen op twee van deze zittingen naast elkaar. Ik traceer nog net op tijd twee uitklapzittingen in het midden van de bus voor de uitgang. Ik flikker in vermoeidheid de rugzak van mijn buik en de backpack van mijn rug en zet deze tegen de muur aan. Om me heen zitten nog twee andere mensen op de uitklapzittingen. Er staan ook nog twee mensen met grote koffers in de gang, die nog net na mij de bus in kwamen. Het lijkt allemaal al erg genoeg, totdat de bus begint te rijden. De berg op, met een Italiaanse chauffeur aan het roer, slingert het gevaarte letterlijk alle kanten op. Helaas is mijn backpack hier al snel de dupe van en dondert bijna in zijn volledigheid tegen mijn overbuurman aan. Ik kan dit nog net voorkomen, maar hierbij maken mijn rugtas en backback wel een flinke smak. Ik leg mijn backpack onder beide stoelen en zet mijn rugtas tegen de muur. Na een tijdje zitten, met mijn ogen gesloten om het leed zo snel mogelijk achter de rug te hebben, open ik mijn rugtas en kom tot de ontdekking dat mijn dopper fles open is gesprongen. Snel check ik de waterschade, die gelukkig relatief beperkt blijft, met enkel wat vochtige bladzijdes en een natte onderkant van de rugtas tot gevolg. Wel heeft dit tot gevolg dat ik vervolgens drie objecten onafhankelijk van elkaar in bedwang moet houden, mijn backpack, rugtas en waterbidon, dit alles onderwijl de bus van links naar rechts de berg op steigert onder luide kreten va de toeter die de chauffeur frequent en zonder schroom inzet. Zo zet dit avontuur zich voort, terwijl buiten de ruiten van de bus een mooi stukje natuur lijkt te zien, maar daar heb ik niet de aandacht noch de tijd voor. Via google maps (ook mijn telefoon bedien ik nog als vierde object) kom ik erachter dat we plotseling zijn gearriveerd op de plaats van bestemming, want haltes omroepen kun je wel vergeten natuurlijk. Voor de deur zich voor mijn neus dicht flikkert pak ik als een malloot al mijn opjecten bij de hand en wurm me als half mens, half leeuw de deur uit. De passagier achter mij die naar buiten wil, moet nog tegen de deur aantrappen om zijn weg naar buiten te vinden. Je zou een film kunnen schieten van dit ritje in de helbus, maar ik ben op dat moment al lang blij dat ik op de halte van bestemming, tegenover een groot vijf sterrenhotel, ben aangekomen.

Kleine kanttekening is dat ik niet verblijf in dat vijf sterrenhotel en eerst nog een eindje de berg op moet klauteren om bij mijn eigen overnachtingsstekkie aan te komen. Eenmaal daar aangekomen doe ik meteen navraag naar de mogelijkheid een nachtje extra te verblijven en de aangekondigde activiteiten online. Op beide krijg ik een teleurstellend antwoord. Er is geen mogelijkheid langer te blijven, aangezien een gezelschap alle hostels in de omgeving voor de komende twee dagen volledig heeft afgehuurd en daar ligt dan ook overduidelijk alle focus. Ook de aangekondigde activiteiten blijken niet plaats te vinden en voor de hikes en fietstochten in de omgeving verwijst de receptionist wat ongeïnteresseerd naar wat papieren foldertjes achter me. Hij kijkt me aan of service bieden iets vreemds is, wat ik vooral vreemd vind met oog op de grootse verhalen op de website. Ik ga naar mijn kamer, waar opnieuw Britse vrouwen het gezelschap vormen, die zich opnieuw beleefd, maar vervolgens erg afstandelijk opstellen. Mijn bed kraakt en piept van alle kanten, je kunt je telefoon nergens anders neerleggen bij het opladen dan onder je kussen en dan ben ik nog niet eens begonnen over de plee in de badkamer. Nou ja, laat ik dat dan toch maar doen. Er zijn twee toiletten op de verdieping, waarvan er één geen bril heeft, hetgeen ik niet echt lekker schijten vind, en de ander wel, maar de ruimte is zo klein dat je de deur amper dicht kan krijgen zonder dat je benen de plee raken, laat staan dat je je broek langs een met urine besmette plee naar beneden kunt laten zakken. Dit is misschien wel de smerigste plee waar ik in mijn leven ooit op gezeten heb, wat het toch nog een bijzondere dag maakt laten we maar zeggen. `Als je moet dan moet je’ luidt het gezegde.

Na de douche begeef ik me naar buiten, alvorens nog gecheckt te hebben dat ik tot circa tien uur die avond in het hostel zelf bij het restaurant eten kan bestellen. De tocht langs het meer is erg mooi en ik besef me dat in deze overdreven elitaire omgeving ook George Clooney een vakantiehuisje heeft. Ik vraag me af of hij op diezelfde plee heeft gezeten als ik zojuist. What else? Als ik langs het Como meer loop, langs de haven, het vijfsterrenhotel en de terrassen met deftig geklede toeristen in pak, neem ik op zeker moment plaats op een bankje. Ik word dan even uit de schoonheid en romantiek getrokken door het besef dat ik nog wat praktische shit moet regelen. Ik heb nog geen overnachting voor de komende dag en besluit terug te reizen naar Como waar ik dan tenminste de komende twee nachten door wil brengen in weer een ander Ostello Bello hostel, net zoals in Milaan.

Bij terugkomst in het hostel, na nog wat meer kiekjes nemen en het spotten van vele salamanders en slangen op het grindpad naar boven, word ik uit het niets zeer warm verwelkomd door de Britse dames in de hostel kamer nu iedereen aanwezig is. Wel uiteraard weer zeer oppervlakkig en puur voor de vorm. Ik besluit voor een pizza te gaan in het restaurant van het hostel, eerst buiten zittend, genietend van het wonderschöne uitzicht, maar vervolgens toch maar binnen. De pizza smaakt prima en ik hak op dat moment nog maar wat meer knopen door op reisgebied, aangezien een beetje vooruit boeken je toch de nodige avonturen op smerige plees kan besparen, aldus mister George Clooney. Ik besluit te eindigen in Venetië en boek alvast een centraal gelegen hostel aldaar voor twee dagen en een terugvlucht op de zaterdag.

Na de late maaltijd doe ik wat ik altijd doe op het moment dat er geen andere avondactiviteiten in het verschiet liggen en ik op mezelf ben aangewezen. Ik ga voor de late wandeling langs het Como meer, schiet nog wat late avondkiekjes, en voor ik me naar het piepende en krakende bed en de te kleine plee moet begeven, ga ik nog even volledig op in het moment en kom ik, in vrede met de eenzaamheid, in een Simon and Garfunkel stemming. Gelukkig heb ik dan ook mijn koptelefoon meegenomen.

Hello darkness, my old friend,

I’ve come to talk with you again,

Because a vision softly ear creeping,

Left its seeds while I was sleeping,

And the vision that was planted in my brain,

Still remains, within the sound of silence.

Video's Menaggio:

https://youtu.be/U9dI-DeeRNw