Dag 1 en 2: 24 en 25 april 2022

Dag 1: Hollandse culinaire hoogstandjes

Nadat ik in de ochtend nog vol tijd technisch optimistisme ben en lekker ga hardlopen, volgens mijn door de fysiotherapeut opgezette tijdschema, kom ik al snel tot de conclusie dat ik mijn backpack wel degelijk de avond van de tevoren had in moeten pakken en niet op de middag van vertrek. Nadat ik mijn uitgebreide ochtendritueel van hardlopen, douchen, scheren en overige heb afgerond zie ik dat het al twee uur is. Om drie uur staat mijn vertrek naar de luchthaven al gepland. Als een malloot (niets buiten het gebruikelijke dus) ga ik systematisch door mijn huis naar mee te nemen artikelen voor de komende twee weken, en sodemieter alles uiteindelijk redelijk willekeurig in mijn backpack. Om vijf over drie loop ik nog gestrest met mijn afvalzak richting plaats van bestemming, om me vervolgens in sneltreinvaart naar de noodzakelijke trein te begeven. Van een lunch is het niet meer gekomen.

Als ik op de luchthaven `Rotterdam-the Hague airport' aankom, een luchthaven die zichzelf dermate interessant vindt dat ze zich als Hollandse luchthaven een Engelse en internationale titel toe-eigenen, blijk ik nog meer dan genoeg tijd te hebben voor de daadwerkelijke vlucht, omdat perikelen zoals die zich op Schiphol voordoen hier uitblijven. Ik besluit deze gelegenheid aan te grijpen om voor een plaatselijke lunch te gaan. Ik heb namelijk nog niet veel fatsoenlijks op die dag. Het gebruikelijke restaurant blijkt echter gesloten te zijn en bij een plaatselijke snackbalie kun je enkel verwerpelijke boterhammen met kaas en ham en bakjes met noedels scoren. Ik vraag de kassière nog even hoe dat dan werkt met deze pakjes noedels, maar nadat ze uitlegt dat ze er gekookt water bij flikkert en ze zelfs van een houten lepel voorziet, begrijp ik dat ik daadwerkelijk de mogelijkheid heb dit ter plekke als iets doorgaande voor een lunch te verorberen. Een Hollands culinair hoogstandje. De kassière overhandigt de noedels voor de schandalige prijs van acht euro en geeft er een zakje `kruiden’ bij. Met de nodige kunstgrepen maak ik van de overhandigde items een geheel en voeg de inhoud van het gehele zakje `kruiden’ toe. Met de houten lepel ga ik van het bakje richting mijn mond en al snel gaan alle alarmbellen in mijn gehemelte af. In paniek graai ik naar het zogenaamde zakje `kruiden’ en lees: spicy. Godverdomme, dat hadden ze er wel eens bij mogen vertellen. Bij gebrek aan beter werk ik het volledige bakje noedels weg, daarbij mijn zakdoekjes in de aanslag houdend. De vlucht zelf heeft uiteindelijk een half uur vertraging op de oorspronkelijke vertrektijd als gevolg van drukte in het luchtruim.

Bij aankomst op de luchthaven Milaan Bergamo blijk ik nog een bus nodig te hebben om bij de plaats van bestemming aan te komen, waar ik een ruim uur later arriveer, laten we zeggen zo rond 21:30 uur des avonds. Zodra ik de hostelkamer van Ostello Bello grande inloop, komt de blubberbuik van een Britse vrouw me tegemoet. Ze verontschuldigt zich terecht (hier heb ik tenslotte niet om gevraagd noch om gewenst) en geeft aan dat zij en haar eeneiige tweelingzus niet op de komst van iemand anders hadden gerekend. Verder blijven ze redelijk afstandelijk. Niet meer dan minuten later komt een Ierse dude de kamer binnen, die binnen luttele tijd uitgebreid in gesprek raakt met de Britse tweelingzusjes van de dansende blubberbuiken. Nadat ik gedoucht heb en de Britse tweelingzusjes zich richting een club hebben begeven, vraag ik de Ierse dude, Damian (spreek uit: deemjen) geheten, of hij al plannen had voor het eten. Ik besluit hem het verhaal van de noedels voor nu te besparen. Hij geeft aan dat hij die niet heeft en we begeven ons via Google Maps, optie: restaurants, naar een Italiaan in de omgeving. We eten daar verassend lekker en worden hartelijk begroet door een authentieke Italiaan, die daar graag blijk van geeft. Ik eet een goede spaghetti a la carbonara, gevolg door een tiramisu. Het klassieke recept dus. Onderwijl kijk ik met afgunst naar mijn Ierse compagnon die twee maal om culinaire aanbevelingen van de authentieke Italiaan heeft gevraagd en daar rijkelijk voor wordt beloond. Another time, denk ik tevreden.

De gespreksstof blijft een beetje aan de oppervlakte hangen vind ik zelf, waarbij hij zichzelf introduceert als programmeur, zelfs iets over de tekentafel `quants’ weet, maar interesse lijkt te verliezen op het moment dat ik over de wetenschappelijke paradigma’s begin waarbij vooruitgang in dienst staat van zeitgeist. Dit blijft zo tot het moment dat het onderwerp vrouwen ter sprake komt. In volledige overtuiging van zichzelf vertelt hij hoe de gemiddelde jonge, aantrekkelijke dame altijd begint over eerlijkheid bij mannen, maar dit in werkelijkheid verwart met horen wat ze wil horen. Omdat ze continu vanzelfsprekend aandacht zouden krijgen en niet gewend zijn aan tegenstand krijgen, ontwikkelen ze een dodelijk saaie persoonlijkheid en houden ze zichzelf nooit een spiegel voor. Daarnaast is het zo dat circa twintig procent van de mannen honderd procent van de bloedmooie vrouwen voor zich wint door leugens, manipulatie en bedrog. Als vrouwen eenmaal de dertigerjaren bereiken lopen ze tegen de muur met dit soort klootzakken en gaan over op vriendelijke, goedhartige mannen, die nooit van hun twintigerjaren schoonheid hebben mogen genieten. Hij sluit zich dan ook aan bij de beroemde uitspraak van Hans Teeuwen: `Alle vrouwen zijn kuthoeren! (nou ja, de mooie dan)’. Als ik geïnteresseerd naar zijn met passie vertelde theorieën luister, besef ik me dat hij het op meerdere punten waarschijnlijk bij het rechte einde heeft. Het is geen domme jongen. Anderzijds zie ik ook in dat hij het zelf niet van zijn uiterlijk moet hebben en kan ik relativeren met het feit dat ik met mijn bijzondere voorkomen en presentatie nooit in vergelijkbare denkbeelden hoef te vervallen.

Ik val die avond in een tevreden slaap. Ik heb alweer wat bijzondere mensen ontmoet en bijzondere noedels gegeten en het is nog maar de eerste dag van dit nieuwe avontuur.

Dag 2: `Pretty girls don't stay in hostels'

Omdat de Britse dames continu de badkamer bezet houden, moet ik die ochtend eigenlijk net oncomfortabel lang wachten om mijn blaas te legen, maar alle leed is eindig. Het ontbijt is prima, maar wordt op de website ook wel een tikkie overdreven. De worstjes lijken van plastic. Maar goed, prima brood, koekjes, thee en croissant. Na mijn gebruikelijke tergend langzame start van de dag, die ik deel met Damian, besluiten we samen op pad te gaan.

Hij heeft nog minder plannen dan ik en ik stel dus maar voor de beroemde Dom van Milaan aan te doen. We kopen een te duur dagkaartje voor de metro en arriveren direct bij de halte van de Dom. Milaan heeft een mooie Duomo, maar na alle indrukken die ik in mijn reisverleden al heb op mogen doen, ben ik helaas niet meer snel onder de indruk en zo ook niet in uitzonderlijke mate van deze Dom. Ik neem samen met Damian de tijd om van onze aanwezigheid bij de Dom te genieten in de zon, maar we besluiten een bezoek van binnen of het beklimmen van de toren niet onze zestien euro waardig te vinden. We vervolgen de wandeling om de Dom heen en ik maak kenbaar aan Damian dat af en toe een goede snack voor mij een onmisbaar onderdeel is van een goede reis. Na een tijdje rondslenteren vinden we dan ook een tentje waar we een lokaal streetfood gedoopt broodje nemen. Ditmaal ga ik voor de aanbeveling van de serveerster en krijgt Damian de tweede keuze op dit gebied. We besluiten te delen. Het smaakt hoe dan ook beregoed, deze gepaneerde stukjes deeg met diverse inhoud.

We vervolgen onze weg naar het kasteel, met de theorie in ons achterhoofd dat dit soort kastelen altijd bovenaan op de heuvel liggen en derhalve ook een mooi uitzicht over de stad bieden. Eenmaal boven aangekomen valt dat ingeschatte uitzicht tegen, maar is het kasteel zelf erg aardig en doe me denken aan de Moorse invloeden van het Reales Alcazares in Sevilla. Daarachter bevindt zich ook nog een aardig groen pleintje. Maar de welkome verassing is vooral het grote, rustgevende park achter het kasteel. We brengen daar dan ook best wel wat tijd door. Ik leg Damian uit dat ik een fetisj heb voor blote voeten, als ik de voeten van een paar half naakte, zonnende dames in het park uitgebreid bestudeer. Wel geef ik daarbij eerlijkheidshalve aan dat het volgens de theorie van Damian dus wel dodelijk saaie wijven moet betreffen. Hij vraagt aan me of mijn fetisj ook blote mannenvoeten betreft. Ik geef inderdaad aan dat dit niet het geval is en dat ik me had moeten nuanceren op dit gebied.

Nadat we door het park zijn gelopen komen we aan bij een ark die een beetje aan de `Arc de Triomphe’ doet denken in Parijs en besluiten daar op een traptrede plaats te nemen. Ik maak van de gelegenheid gebruik om alvast via mijn telefoon uit te zoeken wat mijn volgende stop zou kunnen zijn. Ik krijg al snel spijt van mijn beslissing, want ik kom al vrij snel tot de conclusie dat een langere instantie bij een hostel in de omgeving van het Como meer geen optie lijkt te zijn. Na te lang gekut op mijn telefoon krijg ik uiteindelijk toch voor elkaar een boeking te realizeren voor één nacht bij een hostel in Menaggio lang het Como meer, dat adverteert met cursussen Italiaanse, diverse hike en fietstochten en klimactiviteiten. De reis er naartoe zoek ik later wel weer uit, ik ben even klaar met kutten op mijn telefoon om praktische shit te realiseren en ga weer op in het moment en alhier. We lopen terug door het park en vervolgens fata morgana kasteel en tuin, als ik me bedenk dat ik mijn zwembroek ben vergeten mee te nemen en Milaan waarschijnlijk een redelijke locatie lijkt om een dergelijk attribuut op de kop te tikken. Alsof de goden luisteren komen we een paar minuten later langs een Decathlon winkel, waar ik mijn slag sla en tevens mijn blaas kan legen. Maar dan wel in deze volgorde, gezien men een kassabon nodig heeft om van de toilet gebruik te mogen maken. Na wat gedoe met het vinden van een adequate zwembroek voor iemand met mijn afgetrainde postuur weet ik uiteindelijk toch te slagen na wat pas en meetwerk. Als Damian nog in de kassarij staat, geef ik aan dat ik nog snel ff naar de plee ga met mijn kassabon in de aanslag. We spreken beneden af, maar na mijn toiletbezoek lopen we elkaar toch mis en ben ik bijna van plan op eigen houtje verder te gaan, als ik Damian na een rondje volledige winkel bij de ingang buiten aantref.

Ik lust wel weer wat en zonder moeite past Damian zich aan mijn hongergevoel aan. In mijn lonely planet the Italian lakes versie van de reisbijbel, nog juist voor mijn vakantie op de kop getikt, kijk ik naar een passende optie voor het moment. Er wordt een soort budget bakker aangeraden, genaamd Luigi, waar we lang in de rij moeten staan, maar vervolgens op de stoeprand overheerlijke en verrassend lekkere broodjes tot ons te nemen. Ik met kaas en pittige salami. Wederom bedankt reisbijbel voor uw culinaire raad. Nadat we deze broodjes hebben weggewerkt begeven we ons richting het Scala theater, wat door de bouwwerkzaamheden die daar plaatsvinden, in zijn voorkomen niet erg weet te imponeren. Voor we weer teruggaan met de metro neem ik nog een laatste moment om mijn aanwezigheid bij de Duomo in me op te nemen, waar tegelijkertijd demonstraties tegen de Oekraïne oorlog plaatsvinden en een slechte danstent opgesteld staat. Bij aankomst op de metrohalte dichtbij het hostel doe ik nog even navraag naar mogelijke reistrajecten richting mijn volgende plaats van bestemming. Na wat op en neer geloop hoor ik voldoende om een plan op te baseren en weet ik dat mijn vertrek de volgende dag ergens 43 minuten na het hele uur gepland staat.

Bij aankomst in het hostel blijkt Damian niet aanwezig te zijn, te verklaren doordat hij eerder al aangaf dat hij een vriend zou ontmoeten hier in Milaan die altijd de voorkeur geeft aan fastfood op de meest bijzondere plekjes op deze aardkloot. Ik gebruik de tijd vervolgens tamelijk nutteloos met douchen, op mijn bed liggen en andere gerelateerde ongein. Ook gebruik ik de gelegenheid om nog een verlaat rondje door het hostel te maken en tot de conclusie te komen dat er gratis koekjes kunnen worden gescoord in de keuken op de zesde verdieping. Het regent die avond pijpenstelen en de deur uitgaan is eigenlijk geen serieuze optie op dat moment. Bij terugkomst van Damian zoeken we driftig naar een restaurant op een locatie dichtbij, maar komen tot de conclusie dat die gesloten is vanwege een nationale (of toch regionale?) feestdag. We proppen ons derhalve vol met gratis koekjes uit de keuken, waar ook de Britse dames van buikenweleer aanwezig zijn, om de regen af te wachten.

Als het weer droog is besluiten we naar hetzelfde restaurant te gaan als die avond daarvoor, waar ik ditmaal precies eet wat Damian die dag daarvoor at, alhoewel ik geen ruimte in mijn maag voel voor het overheerlijke dessert. Gnocci heet deze aanbeveling vanuit het restaurant en hier worden ze extra lekker bereid. De dag eindigt tevens bij deze maaltijd, daar het mezelf en anderen aan energie ontbreekt nog andere zaken te ondernemen. Bij het teruglopen naar het hostel probeer ik nog even Damian te kietelen door aan te geven dat er wellicht lekkere wijven speciaal geïnteresseerd in hem zijn gearriveerd in onze kamer die dag. `Pretty girls don’t stay in hostels’ antwoord hij kort en volledig overtuigd van zichzelf.