Bangkok

Dag 1: de drie musketiers

Rond de klok van acht schrik ik wakker. Mijn wekker heb ik niet gehoord. Gelukkig is er ruimte om een trein later te pakken. Ik vlieg naar Bangkok met een tussenstop in München. Ik verlaat het thuisfront uiteraard niet zonder nog even de gebruikelijke `ik ga voor lange tijd backpacken’ selfie genomen te hebben.

Op Utrecht centraal geef ik bij een `op de vroege zondag’ bedelaar aan `nee, sorry’, waarop ik te horen krijg `kankerkop, jij met je kankerkop’. Gelukkig had ik geen tijd voor deze bedelaar en zie ik hem niet als voorbode voor de rest van de reis. De treinreis breng ik door met muziek. En het lijkt me toepasselijk vandaag met de eerste letter van het alfabet te beginnen. A: Louis Armstrong. De vlucht naar München vindt plaats in een klein vliegtuigje, maar het is dan ook een klein vluchtje. Binnen een uurtje arriveer ik aldaar op de luchthaven. Bij de gate geven ze aan dat een snelle lunch er nog wel in zit voor de vlucht richting Bangkok vertrekt. De snelle lunch loopt uit op een overheerlijke salami pizza en een alcoholvrij biertje van Duits formaat. In München hebben ze blijkbaar wel goede restaurants op de luchthaven. Op Schiphol en elders moet je daar goed voor zoeken. Het vakantiegevoel begint nu wel echt te komen.

Bij aanvang van de tien uur durende vlucht komt er op het laatste moment een man tussen mij en een jong meisje inzitten. Van Thaise komaf vermoed ik dan. Echter begint hij vervolgens een felle discussie via google translate met de stewardessen over dat hij zijn koffer kwijt is. Het is moeilijk om deze telefoon discussie heen te komen en hij heeft op een gegeven moment de aandacht van een groot deel van de nabije omgeving. De discussie komt na circa een half uur op en neer geloop en gespartel tot een einde. Het blijkt een Thais – Chinese discussie die zonder Google Translate geen mogelijkheid zou zijn geweest. Ik breng mijn tijd in het vliegtuig door met het doornemen van de reisbijbel, Lonely Planet gids Vietnam, Cambodia, Laos [e-38] Northern Thailand. Tijdens het diner, dat bestaat uit rijst, kip, brood en een zoet dessert, want de aardappelpuree geef ik terug, raak ik aan de zo nu en dan een woordje en plaatje praat met de man naast mij. Hij biedt me namelijk wat van zijn zelf meegebrachte salade aan, die erg lekker is. De man blijkt afkomstig uit het noorden van China en woont in Tibet. Hij is helemaal gegrepen door het boeddhisme, mediteert twee uur per dag en bestudeert vervolgens de Tipitaka. Zo mediteert hij ook twee uur na de maaltijd. Het gesprek, dat eigenlijk geen gesprek valt te noemen, vanwege het gebrek aan Engels, leidt via Google Translate op zeker moment tot de kreet Van Basten van zijn kant. Vervolgens begint hij over de drie musketiers. Cruyff kan ik nog wel aanvullen, maar als hij probeert F** Lijkerd heb ik geen idee waar hij het over heeft. Mijn kennis van de drie musketiers wordt hier wel sterk op de proef gesteld. Hij verteld met hulp van zijn telefoon dat hij een erg groot fan is van van Basten, Cruyff en Frank Rijkaard en dat hij zelfs kunst van ze in zijn woning heeft hangen. Je maakt wat mee in zo’n vliegtuig, naast een zeer gelovige Tibetaan die over de drie musketiers begint. Waar de rest van het vliegtuig zich afstandelijk van de ietwat vreemd aandoende man afkeert ben ik weer een mooie ervaring en relevante kennis rijk(aard)er.

Midden in de nacht, als de EK finale al gespeeld is (no way dat ik die ooit had kunnen zien in het donkere, stille vliegtuig, ook niet als Nederland had meegespeeld) kom ik aan op het vliegveld. Ik bestel meteen maar een grab richting het hostel. Hetzelfde hostel als waar ik een jaar geleden eindigde, omdat het me goed beviel. Het hostel verwelkomt me met zijn zelfde chille vibe. Ik kan rond de klok van negen nog een ontbijtje meepakken. Daarna besef ik me dat ik de afgelopen 24 uur hooguit een uurtje in het vliegtuig geslapen heb. Gelukkig hebben ze in de gemeenschappelijk ruimte van het hostel slaapmatjes op de grond liggen, waar menigeen al zijn luizen, scheten, zweet en andere ongein op los heeft gelaten. Ik val in een tevreden, maar korte slaap. Mijn wekker zet ik op 14 uur, de inchecktijd van het hostel.

Dag 2: Bangkok omarmen als een oude bekende

Iets voor 14 uur wordt ik wakker na een slechte en veel te korte powernap, maar het is voldoende om er weer even tegen aan te kunnen. De door mij geboekte 4 bed dorm heeft alleen nog maar bedden bovenin, dus ik geef de voorkeur aan een 6 bed dorm met een bed onderin. Na het gebruikelijke begin van de vakantie gestoei met mijn backpack en een douche besluit ik alvast de stad te gaan verkennen, te beginnen met een lunch.

Na een paar straatjes door te hebben gelopen kom ik bij een typische Thaise streeffood straat waar ik zonder al te veel na te denken een tafeltje uitkies en een typisch Thais gerechtje met varkensvlees uitkies: Tom Yum Pork Meatballs Noodles. Over de kwaliteit niets te klagen, maar ik was even uit het oog verloren dat `no spicy’ een belangrijke kreet is in deze regionen voor je iets bestelt. Te heet om echt van te kunnen genieten, maar ik eet natuurlijk netjes mijn bordje leeg.

Daarna besluit ik richting het tempel paradijs van Thailand te gaan, waar ik al eerder was, een jaar geleden. Daartoe bestel ik een grabbike. Aan alle gevaren waar ik mezelf aan bloot kan stellen deze vakantie is de grabbike waarschijnlijk het meest realistische risico. Achter op een motor plaatsnemen van een gek die zich als een gek door het gekke verkeer van Bangkok beweegt, op weg naar de toeristische hotspots van Bangkok. Bij aankomst zoek ik het oude koffietentje op waar ik een jaar geleden was, maar kan het niet vinden. In de zoektocht kom ik bij een andere bar uit, waar ik vriendelijk naar boven wordt geleid richting het rooftop terras. Een plaatsje aan de bar hebben ze nog wel. Ik neem een foto van Wat Arun aan de andere kant van de Chao Phraya River. Ik kom echter bedrogen uit als ik na het afrekenen van mijn chocolademelk de conclusie moet trekken dat de service kosten van dit rooftop plekje me bijna 8 euro kosten.

Dan maar richting Wat Arun, om weer wat herinneringen op te halen. De entree van 200 bathen is nu ook weer niet zo heel goedkoop, maar 5 euro is te overzien. Ik loop nogmaals langs de plekjes waar ik eerder al liep en neem dan nog maar weer wat foto’s die ik eerder al genomen heb. Ik ken nu in ieder geval de spotgoedkope ferry heen en terug over de rivier in tegenstelling tot vorig jaar. Ditmaal is er ook op een schoonmaakploeg bezig de vloeren te boenen als ware het een ritueel. Een leuk aangezicht dat er op de weg terug voor zorgt dat ik bijna over de bezems heen moet lopen om nog bij de ferry uit te komen.

Terug aan land leidt Google Maps me richting een niet bestaand restaurant wat op zijn beurt tot gevolg heeft dat ik bij een restaurant uitkom, een verdieping lager dan waar ik eerder was op de rooftop. Ik heb het geluk aan mijn zijde en voor een solo traveller is er nog net een plaatsje vrij tot 20 uur op de topspot, direct grenzend aan de rivier met uitzicht op Wat Arun bij zonsondergang. Dat is ook voor mij wel een fotootje waard, dus ik laat de ober en een van mij nemen en neem er vervolgens nog een paar zonder mij. Ik bestel een rode curry, die enkel mild gekruid is, zo blijkt na checken vooraf, en deze smaakt verrukkelijk. Ik eet hem in vreugde op, onderwijl glimlachend aangekeken door nieuwsgierige, jonge, Thaise dames aan de tafel naast mij. Nadat ik na het eten nog wat late avond foto’s van de stad en omgeving maak en tot de conclusie kom dat ik de toegangsprijzen te hoog vind om nog een tweede keer alles te bezoeken, bestel ik een grabbike terug. Voordat ik opstap besef ik me dat ik precies bij het punt ben waar ik een jaar geleden het slachtoffer werd van de sophisticated scam, met drie Pitbull pakken tot gevolg.

Bij het hostel aangekomen bestel ik nog een drankje of twee, leg mijn bescheiden plan voor de volgende dag vast en doe een poging tot lezen in mijn 1200 pagina’s tellende roman. De poging mislukt en rond de klok van 22 uur zoek ik mijn benedenbed op in de 6 bed dorm om eindelijk aan de 7 uur slaap toe te komen waar ik zo hevig naar verlang. Ik kijk terug op een verassend gesprek met een Tibetaan in het vliegtuig, een veel te heet lokaal gerecht, een paar crazy grabbike tochtjes door het crazy verkeer van Bangkok en een fantastisch maal met uizicht op de Wat Arun. En we zijn amper twee dagen onderweg…

Dag 3: when I was running in Bangkok …

Die nacht sta ik rond de klok van zes op. Reden: voorbereiding op de marathon van Amsterdam en Valencia. En dat neem ik echt serieus na lang geblesseerd geweest te zijn, dus vandaag staat 45’ rennen op het bescheiden schemaatje dat ik gebruik. Als tip heb ik de vorige dag een groot park in de buurt als loopplek gekregen en fietsen kun je gratis huren in het hostel. Ik heb mijn outfit al klaarliggen, dus goed voorbereid, zo lijkt het, ga ik op de huurfiets richting het park.

De weg vinden blijkt mee te vallen en ik zet mijn fiets vast aan een paal aldaar. Nou, dan ga ik maar, 45 minuten, graad of 30, lekker. Vandaag is de b aan de beurt. The Beatles. Het is best wel heftig met deze temperatuur en ik zie iedereen om me heen op een sukkeldrafje voorbij rennen, terwijl ik stug op mijn gebruikelijke tempo doorloop. Dat gaat allemaal best lekker, totdat mijn maag begint tegen te werken… Shit, dat is natuurlijk dat lokale te spicy gerecht van de dag ervoor, coming to get me, boom boom. Op wilskracht loop ik door, ik wil niet op dag 1 van mijn schema afhaken. Gelukkig kom ik richting het einde een openbare toilet in het park tegen. Wauw, wat een geluk. Als ik echter het openbare toilet binnenloop vind ik snel uit dat er een belangrijk ingrediënt voor deze exercitie ontbreekt, ondanks al mijn voorbereidingen op dit hardloopavontuur. In het Spaans: papel higiénico. Jezus, daar zit ik dan. Krampen en pijn onderdrukkend loop ik het gebouw uit. Ik spreek dan maar wat locals aan. Ze spreken geen vijf woorden Engels, maar gelukkig is het `reet afvegen’ uitbeelden een universele taal. De lieve vrouw begrijpt me en gaat driftig op zoek in het park naar het magische papier. Ze komt een tijdje later terug met een pakje zakdoekjes en ik bedank haar op Thaise wijze: met een bidgebaar. De rest verloopt op voorspelbare wijze: met het pakje zakdoekjes in de aanslag breng ik zo’n 20 minuten door in het kleine, smerige hokje, waar ik als een ander mens naar buiten kom.   

Daarna is het tijd voor de ochtendgymnastiek, die bestaat uit mijn fysiotherapie oefeningen uit het verleden en de oorspronkelijke 70 push ups, 50 sit ups en 70 squats. Ik voel me weer fit en tevreden en ben klaar voor een goed ontbijt. Ik loop richting … shit, waar staat mijn fiets? Ergens aan een paal. Na een zoektocht van nog eens een half uur met handen en voeten communicatie kom ik bij het plekje aan waar ik in den beginnen de eekhoorntjes spotte. En dan zie ik mijn fiets. De terugtocht op de fiets valt ook tegen, omdat Google Maps het ook wel eens niet goed weet in deze regionen en met deze vierbaanswegen waar je overheen moet, om vervolgens op de stoep te gaan fietsen. Maar goed, nog net voor het ontbijt sluit om 10:30 uur, bijna vier en een half uur later, kom ik aan bij het ontbijt.

Het ontbijt. Lekker. Diverse soorten fruit, een tweetal sneetjes brood, jam en boter. Daarna maar eens uitgebreid douchen, wasje draaien, plannen maken en de nodige reserveringen maken voor wat na Bangkok komen gaat en dan aan mijn reisverslag schrijven. Onderwijl ik aan het schrijven ben bestel ik een lunch die verrassend goed is. Ze zijn hier in Thailand erg slecht in slecht eten bereiden, ook al zouden ze het proberen. Ik eet twee sappige hamkaas tosti’s (klinkt gebruikelijker dan ze smaken), een heerlijk banaan acaí gerecht en nog een soort zoet sapje met ijs enzo. Maar goed, op zeker moment is dat opgegeten en is geschreven wat geschreven moet worden en is het tijd voor de Bangkok skyview.

Skyviews zijn leuk en ik neem uiteraard een grabbike richting de bestemming. Het is wel een lichte teleurstelling als ik er bij aankomst achter kom dat ik ook hier vorig jaar al ben geweest. Ik heb echt alles al gedaan toen lijkt het wel. Toch blijven de uitzichten rond zonsondergang op Bangkok erg mooi. Ik laat nog wat fotootjes van mezelf maken op de glazen plaat van waaraf je zo de diepte inkijkt. Daarna besluit ik nog een avondmaal te nemen bij het restaurant daar zo bovenin waar ik nog een uur geniet van het uitzicht op de lichtvervuiling in Bangkok bij zonsondergang en na zonsondergang. Het eten zelf is wel lekker, zeker de cheesecake achteraf, maar het blijkt eigenlijk ook weer een soort scam, waar me wordt verteld dat ze ook eten aanbieden voor het minimum bedrag dat ik daar uit moet geven, terwijl het toch vooral een aantal snacks zijn. Daarna is het weer de hoogste tijd een grabbike terug te nemen richting het hostel, want morgenvroeg staat nog een hardlooptraining op het programma alvorens ik naar elders vertrek. 

Video’s:

https://youtu.be/pqysMARsa9w

https://youtube.com/shorts/AF7TPt696ho

https://youtube.com/shorts/dMROCUlvpYk