Theth

Dag 5: Van Valbone naar Theth, a Hobbits tale

Om acht uur verzamelen we voor het ontbijt in het idyllische stulpje dat hostel mag heten. Het ontbijt is ook goed, broodjes, worstjes, eitjes, met liefde gefabriceerd door de familie met baas Alpha, een stevige Albanese man die de regie voert, maar tegelijkertijd sympathiek en open is.

And so it begins, een lange hike van zo’n 20 km, eerste de hoogte in, daarna weer naar beneden richting Teth. Veel sociale connectie met de groep heb ik niet, waarvoor meerdere factoren zijn aan te wijzen. Ik spreek geen native Engels, een aantal reizen samen of kennen elkaar eerder vanuit het hostel, ik ben ruim tien jaar rijper dan alle medereizigers op één na en ik ben geen vrouw, waardoor aangesproken worden en interesse ontvangen geen vanzelfsprekendheden zijn. Met mijn muziek op mijn kop kost het me in het wonderschoon van de natuur echter weinig moeite me te vermaken. De weg naar boven loop ik, begeleidt door de dagelijkse playlist van Spotify, en zo nu en dan in gesprek met het Australische duo. Zonder praktische bezwaren zou het best een goed idee zijn te leven, zoals de Albanese hobbits hier in de buurt leven. De omringende natuur is nog meer van hetgeen ik in het reisverslag van gisteren al beschreef, daarin zijn Valbonë en Theth het met elkaar eens. Aan rustgevende en inspirerende schoonheid geen gebrek. Boven op de berg aangekomen, een van the Balkan Peaks, nuttig ik mijn lunch, een rijkgevulde sandwich met tomaat, kaas, komkommer en ei. Dat smaakt goed daarzo op het dak van Albanië, omgeven door de natuur en een verdwaalde toerist, die daar naar mijn bescheiden mening verder niets te zoeken heeft uiteraard. We zouden op de helft moeten zijn, maar de weg naar beneden vind ik altijd nog leuker. Ik wacht steeds even tot een aantal reisgenoten me voorgaat en ga vervolgens na een tijdje rennend en dansend op de muziek van mijn Spotify playlist de stijle paden af. De reisverzekering gaat me niet helpen als ik hier ergens onderuit ga, zo in mijn eentje in the middle of nowhere. Af en toe nemen we een korte pauze en genieten van het uizicht, ik, het Australische duo en het Ierse koppel, samen vormen we de bescheiden achterhoede.

Nog voordat we in Theth aankomen drink ik een biertje met het Ierse koppel, erg aardige mensen die wat betreft leeftijd het dichtste bij me in de buurt komen. Het Australische duo van vader en jonge zoon loopt alvast verder. Vader van 66 heeft het het zwaarste. Na het biertje is het nog een beetje zoeken en komen we uiteindelijk aan bij het hostel in Theth waar ik de komende twee nachten verblijf. Het is wederom een lange zit tot het diner om 19 uur, die ik voornamelijk alleen doorbreng met een douche, wat fysiotherapie oefeningen en misschien nog wat lezen? Ik slaap op de kamer met de Belgische Arturo, die vriendelijk is, maar zijn sociale keuzes laat leiden door een wat jonger publiek. Het diner is ok, maar kan zeker niet op tegen het diner van de vorige dag en bestaat uit wat varkensvlees aan bot, rijst, soep en salade. Achteraf iets zoets. Na het eten kruip ik onder de wol en lees in mijn roman over een tijdmachine die dient om een in het verleden begane fout recht te zetten. `Ik kom er nog eens op terug’. Mijn eigen avontuur van vandaag is niet alleen een reis terug in de tijd geweest, maar ook een reis naar een andere wereld, een wereld waar wezens met grote behaarde voeten leven in innige eenheid en harmonie met hun omgeving.

Dag 6: hiken op zijn Albanees in Theth

Een aantal lezers zal wellicht denken: `leuk, al die mooie natuur, maar gebeurt er nu ook nog iest spannends of onverwachts?’. Vrees niet, trouwe lezers, wees geduldig en gij zult beloond worden.

Het ontbijt is niet veel bijzonders. Wat oud stokbrood met allerlei soorten jam, spiegelei en bagels. Die laatste smaken wel prima, dus die bereid ik ook alvast maar drie stuks voor de lunch. Ik zit er tijdens het ontbijt zo maar een beetje alleen bij. Aangezien het Australische en Ierse koppel vertrekken en ik met de echte jonkies achterblijf, besluit ik die dag alleen op pad te gaan. Niet al te vroeg, want tot een uur of tien is er sowieso nog regen voorspeld.

Als ik het hostel verlaat en rechtdoor loop word ik stevig tegemoet geblaft door een hond. Het geblaf is intens, wat bij mij de indruk achterlaat dat het een waakhond is die privé terrein bewaakt en van plan is elk moment op me af te springen. Dat blijkt mee te vallen en een Albanees een stukje verder op wenkt dat ik verder kan lopen. Hij wijst me ook een stukje op weg richting de waterval. En zowaar blijkt de hond me te volgen. Het is erg bijzonder. Het lijkt bijna of de man de hond heeft meegestuurd om me te begeleiden tot aan de waterval. Als ik uiteindelijk eenmaal bij de aangekondigde rode brug aankom blijft de hond echter achter, hij was blijkbaar specifiek afgetraind op dit traject.

Ik zit de hike voort tot ik uiteindelijk, na een paar keer verkeerd lopen, bij de waterval uitkom. De bewegwijzering bij Albanese hikes is niet zoals we dat in veel andere Westerse landen kennen. De waterval is mooi op de achtergrond van de natuurelementen

Na de waterval staan de canyon en de blue eye lake op het programma. Dat blijkt echter een behoorlijke zoektocht. Als ik na de waterval terugloop blijk ik verkeerd te zitten en moet ik volgens een Duits koppel bij de waterval oversteken. Ik loop terug en zie alleen maar een paar losse zwerfkeien over ijskoud, stromend water liggen direct voor de waterval. Moet dit het zijn? Ik ben net weer mijn groepsgenoten tegengekomen, dus ik laat mezelf niet kennen. Na de situatie te analyseren besluit ik uiteindelijk mijn schoenen en sokken uit te trekken, mijn broek op te hijsen en het ijskoude water te betreden. Snijdende messen. Daarna glijdt ik ook nog bijna uit en kan ik me nog net opvangen op een grote steen, terwijl ik zeiknat wordt geregend door de waterval. Drijfnat kom ik aan de andere kant, toegejuicht door het toeristische publiek dat vanaf de waterval stond toe te kijken. Een meter of twintig later kom ik er achter dat het toch om een ander paadje ging en kom ik mijn groepsgenoten weer tegen…

Ook de verdere weg richting de canyon en blue eye lake blijkt een puzzel, want als ik later weer een aantal groepsgenoten tegenkom geven die aan dat ze verkeerd lopen en keren om. Ik ga stug door, blindelings vertrouwend op Google Maps. Dat resulteert in nog drie andere rivieren oversteken, waarvan één weer op blote voeten, en nog een aantal wankele bruggen. Uiteindelijk kom ik bij een bar uit, waar ik zonder bereik op mijn telefoon, vraag of ik nog op de goede weg ben. Nee, geeft de eigenaar aan. Dus nuttig ik eerst maar een lunch. Prima, smaakvolle rijst en kip.

Ik blijk gelukkig niet erg ver van het padje te zijn, want na een klein stukje teruglopen kom ik op een hoofdweg uit, die na een tijdje lopen naar een andere berg leidt waar ik zou moeten zijn. Ik vraag een Frans gezin, achternagelopen door een Finse jongedame, of zij de weg kennen. Zij zoeken ook maar wat geven ze aan, maar de Franse zoon wijst de weg. Ik besluit hun maar te volgen, anders gaat het allemaal wel heel lang duren. Zo gezegd, niet zo gedaan. Het begint te stortregenen. Na een leuk gesprek met de Finse, besluiten we, vergezeld door het Franse trio, een lunch onder een bescheiden dakje te nuttigen. IK heb nog een bagel met jam. Daarna verder door de stortregen. Zeiknat kom ik uiteindelijk aan bij de canyon en vervolgens blue eye lake. Het blijkt de moeite echter wel waard. Het is het helderste blauwe water dat ik ooit heb gezien. Je kijkt direct op de bodem. Mijn groepsgenoten hebben wederom een slimmere weg gevonden, want zij zitten al aan de overkant. `Hoe kom ik daar?’ schreeuw ik naar ze. `Om de rotsen heen’ is het antwoord. Zo gezegd, niet zo gedaan. Er blijkt een spekglad bruggetje zonder leuningen, waarvan vele blanken ontbreken nodig om daar te komen. Dat vinden de Finse en Franse moeder het risico niet waard en we besluiten terug te lopen.

Omdat het vooruitzicht van nog drie uur lopen wel wat veel van goede is, stel ik voor dat ik iedereen op een biertje trakteer en we vervolgens een taxi delen. Dat doen we en dat ik vervolgens vergeet mijn bedrag voor de taxi te betalen wordt gecompenseerd door de traktatie van de biertjes die ik wel nakom.

In het hostel aangekomen hang ik mijn kleren te drogen bij het haardvuur en bel ik met Joke de Wit. Het avondeten is ok, maar wederom niet heel bijzonder. Rijst, kip, bonensoep, salade, iets zoets met lange vingers achteraf. Daarna trek ik me lezend terug in mijn kamer. De tijdreis uit mijn boek loopt ten einde, maar deze rondreis door Albanië is pas halverwege.

Video's:

https://youtube.com/shorts/n9zFtKJMEK4