Berat en Gjirokastër

Dag 9: de stad in de Drino

Ontbijten is niet inclusief, maar van mijn Mexicaanse hostelgenoot heb ik de avond ervoor begrepen dat je aan de overkant van de rivier boven op het dak kunt zitten. Dat lijkt me een goede ontbijtgelegenheid. Het uitzicht is inderdaad heel mooi, maar aan ontbijt doen ze niet. Ik doe het dus maar met een bergthee en een aantal foto’s, die aantal toeristen op het dak wel bereid zijn van me te nemen, nadat ik uiteraard hun in diezelfde behoefte tegemoet kom.

Vervolgens steek ik de brug over richting de boulevard om daadwerkelijk te ontbijten. Een prima sandwich met van alles, vergezeld door nog maar zo’n bergthee. Na het ontbijt dan maar richting het kasteel van deze toko, genaamd Berati. Na een stijle klim, volg ik toeristen naarboven via de shortcut. Waar ik moddervette en oude Engelsen hijgend en puffend naar boven zie ploeteren, voel ik me de koning te rijk als mijn zich niet uit te putten, ultrafitte lichaam zich een weg naar boven danst. Van mijn blessure heb ik al een paar dagen geen last gehad. Na het moois dat ik al in Shkodër heb gezien, blijkt de citadel van Berat het toch te winnen. De driehoek bovenop de berg levert nog mooiere wandelingen en vergezichten op. Ik laat foto’s hier het woord doen. Als ik naar beneden loop en nog wat foto’s maak van de stad in het licht van de zon, besef ik me dat er me nog wat tijd rest voor een goede lunch.

Lekker hoor, met ook weer een goed uitzicht over de rivier. Een lokale specialiteiten restaurant direct naast het hostel. Ik pak deze keer een soort varkensschnitzel. De patat en het brood zijn ronduit slecht, maar dit wordt ruimschoots gecompenseerd door de varkensschnitzel. Daarna op naar de bus richting de volgende Albanese parel, Gjirokastër.

Aangekomen in hostel Gjirokastër is het een uur of vier, nadat ik na de busrit een taxi met een aantal leeftijdsgenoten (lees: middle age women) uit Frankfurt heb gedeeld. Hostel Mangalem is centraal gelegen in de unesco handelstad. Het geluk lacht me toe, want alle logees hebben de dag ervoor het hostel verlaten en ditmaal heb ik een 6 bed dorm voor mezelf. Ik doe nog een korte wandeling door de stad richting het toeristenkantoor, om me alvast te oriënteren op de volgende dag. Het straatje uitlopend kijk ik uit op het gebergte Drino. Gjirokastër licht prachtig omcirkeld in het dal van de Drino. Als ik voorzien van toeristenplattegrond weer heuvelopwaarts loop geven een aantal Engelsen aan dat ik er erg gelukkig uitzie, de glimlach op mijn gezicht beoordelend. Op dat moment ben ik me extra bewust van hoe intens gelukkig ik de afgelopen dagen ben geweest: de onverwachte ontmoetingen en avonturen, de mooie natuur en Albanese vrouwen, de vrijheid en het onafhankelijkheidsgevoel.

Ik eet op aanraden van het toeristenkantoor, omver geluld door een jonge schone, in het straatje bij een lokale specialiteitenrestaurant. Het mix van alles hoofdgerecht valt wat tegen, maar het dessert, een soort lokaal melkgerecht, is wel erg lekker. Na de maaltijd en een douche in het hostel ga ik voor een avondwandeling.

Bovenaan op de heuvel, voor de ingang van het uiteraard gesloten kasteel, heb ik een erg mooi nachtzicht over het door de Drino omcirkelde unesco handelsstadje. Uitkijkend op de stad, omgeven door de rust van het verlaten kasteel, met beneden de muziek in de stad, bel ik met mijn moeder, in de veronderstelling dat het in Nederland moederdag is. Ik heb die ochtend bij het convent van Berati nog iets moois gekocht. Moederdag blijkt het dan niet te zijn, maar een mooie dag is het desalniettemin.

Als ik terug naar beneden loop voelt mijn pik warm, omgeven door de Albanese vrouwen in de uitgaansscene van het toeristische stadje. Na nog een tijdje rondzwerven beoordeel ik echter dat ik de kroeg ingaan tussen de Nederlandse jongeren geen interessante optie is. De tiet van Albanië heb ik inmiddels toch al helemaal uitgemolken.

Video's:

https://youtu.be/8gIwFdIdrls

https://youtu.be/y-3plouR4n8

Dag 10: tussen drukte en rust

Ik start de dag met een royaal ontbijt. Het hostel heeft pas zeer recent een restaurant geopend en daar is nog geen kip. De kokkin doet erg haar best om speciaal voor mij een extra royaal ontbijt in elkaar te zetten. Als het eitje met de plakjes komkommer en tomaat en de mozarella arriveren voelt het nog wat teleurstellend, maar als snel volgen ook de bagels, boter, jam, het brood, de melk en de thee. Drie euries of drie honderd lek. De lunch skip ik maar, dat geeft me meer tijd in een andere Albanese parel voordat de bus weer moeten worden gehaald.

Dan nu maar richting het kasteel bovenaan Gjirokastër. Wellicht denk je dat het bijna eentonig moet worden, dat derde kasteel in twee dagen. Maar niets is minder waard, de Albanese natuur die het kasteel omgeeft zal nooit vervelen. Ditmaal strik ik een aantal Franse toeristen voor wat foto’s op te top middels de grote foto wisseltruc. Ik van jullie, dan jullie van mij. Na het kasteel heb ik nog tijd om wat andere op mijn toeristenplattegrond aangegeven main attractions te bezoeken. Ik herken wat in mijn reisgids staat geschreven. Waar de handelsfeer beneden druk en rumoerig is, is op de stijle weg naar het kasteel de sfeer ingetogen en heerst er een bepaalde rust, ondanks de toeristen.

Eerst maar eens naar de koude oorlog tunnel. Ik krijg daar voor 2 euro een privétocht door het bescheiden museum in de tunnel. De man die de twintig minuten durende presentatie verzorgt mist één hand. Ik durf niet naar de oorsprong hiervan te vragen. Hij vertelt dat de leider van de communistische partij na de tweede oorlog paranoia voelde richting aanvallen vanuit Rusland en Amerika. Hij liet daarom voor de 200 leden van de communistische partij ondergrondse tunnels bouwen, inclusief elektriciteitsgeneratoren, twee wc’s voor 200 man (waarvan 1 voor de leider), en veel opslagruimte voor onder andere voedsel. Iedereen moest mee in deze paranoia van één man gedurende maanden, aangezien je het anders met de dood bekocht. De benadeelde bevolking kwam er echter snel achter, vanwege de ligging vlak onder het kasteel, waardoor ze de tunnels gedeeltelijk vernielde en het verhaaltje eindigde.

Ik doe tot slot nog wat huisjes aan van beroemde schrijvers enzo, door sfeervolle, zeer stijle, smalle straatjes, maar moet uiteindelijk toch echt weer richting de volgende bus. Tijd is genadeloos. Met 30 kg aan bagage ga ik gedurende 20 minuten downhill om bezweet bij het busstation aan te komen rond kwart over twee. Daar komt een vrouw meteen op me afgelopen om te vragen waar ik naartoe wil. Ik geef aan dat ik naar het busstation naar Sarandë wil, om van daaruit verder naar kustplaats Ksamil te reizen. Ze zegt dat de laaste bus die richting op al vertrokken is. Ik heb gelukkig een foto gemaakt van de website die de hostess van het hostel me liet zien voor de bustijden. Daar staat echt 14:30 uur. Na wat gedoe geeft ze aan dat er een chauffeur voor me aankomt en dat ik een minuut of 20 moet wachten. Ik wacht derhalve maar in het café om de hoek waar een mannen macho sfeertje heerst. Ik moet wel wat consumeren, dus bestel een biertje. Ik voel wat peer pressure op het moment dat ik in 10 minuten de halve liter bier wegwerk, onder het genot van een aantal felle discussie tussen de Albanese kroegtijgers. Er blijkt echter weinig aan de hand, blijkbaar praten ze hier zo met elkaar. Ik keer terug naar het kantoortje van de agency en nog steeds blijkt het allemaal niet duidelijk. Een taxichauffeur komt driftig naar me toe dat ik maar met hem mee moet rijden, want de bussen zijn al vertrokken. Daarna komt een boos gezin aan en vertelt me dat ze hier allemaal leugenaars zijn die me proberen op te lichten. Maar toch komt na een tijdje, nog nadat de agency me vertelt dat het toch echt morgenvroeg 8 uur wordt, ineens een chauffeur aan waar ik voor de gebruikelijke 4 euro busprijs mee kan rijden. Ik haal zelfs nog de aansluiting met de bus naar Ksamil, waar ik rond de klok van half vijf in mijn hotel met zwembad aankom. 

Ik word via de telefoon geholpen, want de man achter de receptie spreekt geen woord Engels. Hij leidt me wel naar de kamer met balkon. Na uitrusten en een douche kan ik nog genieten van de zonsondergang vanaf het balkon. Ik eet formidabel, op aanraden van mijn reisbijbel, bij restaurant A Marino. Vier gangen voor 35 euro, van het allerbeste op lokaal visgebied. Vooraf een toast van het huis, daarna een lokaal garnalengerecht, vervolgens haaienfilet met brood, om af te sluiten op de tong smeltende tiramisu. De rekening volgt in een fancy boekje. Het uitzicht is ook erg aardig op de kustlijn.

Aangekomen bij het hotel, na nog pinnen en boodschappen, staan twee mannen bij de receptie, waaronder de receptionist die geen woord Engels spreekt en me eerder ontving, die me uitnodigen voor een drankje aldaar. Raki of whisky. Mijn portie raki heb ik al op, dus ik kies voor de niet erg Albanese Johny Walker red label whisky. Er wordt wat gesproken over de schoonheid van Albanië en wat voor werk ik doe, de kinderen van de trotse receptionist en vader en zo nog wat dingen. Aan een twee whisky waag ik me niet. Als ik op mijn kamer kom wordt ik door vermoeidheid overvallen. Schrijven zit er niet meer in, morgen weer een mooie dag in de droom die Albanië heet. 

Video's:

https://youtu.be/8ohz9Ma7skE

https://youtu.be/r7YFS_Xwp68