Terug in Tirana

Dag 12: terug in Tirana

Wie de zonsondergang bekijkt, dient ook de zonsopgang te bewonderen. Om vijf uur in de nacht sta ik op, met dit doeleinde, vertrouwend op Google. Ik kom bij het strand aan, waar over een tien minuten de zon op zou moeten komen, op advies van het hotelpersoneel. Maar aan de oostkant zie ik het dichtbegroeide eiland voor de kust. Dat kan natuurlijk nooit goed gaan. Pas een dik uur later, terwijl het koud is en het water nog kouder, komt de zon flauwtjes boven het eilandje uit. Tsja, het blijft een zonsopgang, maar ik heb ze betoverender meegemaakt.

Daarna douchen, zandellende, tas inpakken en aan het ontbijt. Ditmaal een brood variatie met ei op het ontbijt van gisteren. Weer lekker, maar de drie bagels mis ik.

Er zijn veel verschillende meningen over de vertrektijd van de bus vanaf Ksamil richting Saranda. Een vertrekschema is er niet. Uiteindelijk moet ik 40 minuten wachten, waarna de reis richting Saranda voorspoedig verloopt. Daar aangekomen loop ik direct naar de chauffeur van de directe bus richting Tirana. Hij vraagt of ik een reservering heb. Ik zeg nee, maar vraag of ik in de bus kan betalen. Hij bevestigt, pakt mijn backpack en verwijst me naar de deur om in te stappen. Als een van de eerste in de bus sluit ik mijn ogen. Ik word later wakker, doordat een vrouw aangeeft dat ik op haar stoel zit en laat haar kaartje zien met stoelnummer. Wat verward geef ik aan dat ik in de bus betaal, maar ik snap haar punt en verplaats, zodat ze naast haar vriendin kan zitten. De bus begint vol te raken en de vertrektijd is nabij, wanneer een tweede man me vertelt dat ik op zijn plek zit en zijn kaartje laat zien. Als vervolgens mijn buurman dat ook doet, lijkt een discussie over dat ik een mondelinge toezegging heb van de chauffeur en dat hij dus deze chaos veroorzaakt en niet ik een zinloze exercitie. Ik begin hem wel te knijpen, want ik wil echt deze bus hebben en het is maar de vraag of er nu nog een plaats vrij is. Met een beetje geluk vind ik er één naast een Française, die de stoel gebruikte om wat losliggende artikelen op te dumpen, zoals een bus pringles en een aantal flesjes frisdrank. Ik kom met de schrik vrij, als ik ook niet van deze stoel wordt af gebonjourd en de volgeboekte bus uiteindelijk begint te rijden. Ik betaal nul euro voor een enkeltje Saranda – Tirana van 4,5 uur.

Bij aankomst van de stadsbus in Tirana bedenk ik dat ik nog niets geluncht heb en neem een broodje bij een kebab toko. Het broodje is eigenlijk prima, maar wordt verziekt door een te grote kwak mayonaise, die ik er voor 80% probeer af te schrapen. Daarna door naar Tirana Backpackers, waar ik ook voorheen sliep en ditmaal een vier bed dorm voor mezelf heb. Het is duidelijk geen hoogseizoen. Na het installeren in mijn kamer besluit ik nog voor een laatste biertje op het Skanderbegplein te gaan, om vervolgens het diner te nuttigen op dezelfde verstopte locatie in Tirana, waar ik eerder goed en traditioneel op aanraden van de reisbijbel at. Richting het biertje toch nog een paar fotootjes, waarbij ik een laatste maal de foto wisseltruc toepas om mezelf bij de I love Tirana tekst op de foto te krijgen. Dan het biertje bij de Opera. Dan een heerlijk diner met twee lamskoteletjes, gegrilde groente, brood en een biertje. Eigenlijk is Tirana zo slecht nog niet.

Ik zoek na de douche en een beetje lezen vroeg de lakens op, rond de klok van 10 reeds, gezien het feit dat ik om drie uur in de nacht (homme homme homme homme hommeke) mijn wekker heb gezet.