Ksamil

Dag 11: afval terror en massatoerisme in Ksamil

In de ochtend word ik opnieuw verrast door lekker ontbijt bestaande uit melk, ei, een kaneel rijstpudding, jam, meloen met kaneel, boter, mozzarella en drie bagels. De rest van de ochtend en vroege middag breng ik schrijvend door, teruggaande naar de kern van mezelf.

Het is al twee uur geweest als ik richting de kusstrook gaan. In feite is Ksamil een strandplaats waar buiten de stranden aan de kust weinig interessants aan te treffen is. Op de weg naar het strand valt vooral de overdaad aan hotels op. Er zijn meer hotels dan normale huizen, allemaal in sneltreinvaart uit de grond gestampt. Als ik bij het strand aankom begrijp ik de door toerisme toegekende charme aan deze plek ergens wel. Het kraakhelder blauwe, doorzichtige water heeft wel wat sprookjesachtigs. Dit gaat aan de oostkant van de kusstrook gepaard met een uitzicht op drie eilanden voor de kusstrook, die overigens overwoekerd zijn en niet te betreden. Los daarvan zijn de uitzichten vanaf de stranden niet erg uniek mijns inziens, maar wellicht ben ik hiervoor reeds te verwend door de Zuid-Amerikaanse en Zuidoost-Aziatische stranden.

Ik begin met een poging tot een wandeling langs de gehele kusstrook, maar dit blijkt niet vanzelfsprekend. De stranden staan helemaal vol met strandstoelen voor toeristen, geen meter is onbenut gelaten. Het zijn allemaal private stranden die links en rechts worden begrensd door hekwerk of soortgelijke constructies. Het wordt me al snel duidelijk dat Ksamil de laatste jaren volledig is vergiftigd door massatoerisme en eigenlijk zijn mogelijke oorspronkelijke charme is kwijtgeraakt. Ik heb nog het geluk dat het momenteel laagseizoen blijkt en veel van de stoelen onbezet zijn. Ze staan alvast klaar voor de zomer. Dan wil je hier echt niet zijn.

Toch weet ik me, via creatieve hink-stap-sprong methoden, toch nog van strandje naar strandje te begeven, woesteling die ik ben. Op zeker moment lijkt dat niet meer te lukken, tot een aantal Duitse leeftijdsgenoten (lees: middle age women) op hetzelfde punt ziet dat er een interessant bospaadje lijkt te zijn naar het volgende strand. Een short cut? Ik duik het zwaar over begroeide paadje in en hoor het geluid van de Duitse dames wegebben. Ze zijn teruggekeerd. Ik baan me een weg door doornenstruiken en kleine beestje en besluit door te gaan tot het bittere einde. Dat einde komt en ik kan mijn weg vervolgen langs de kusstrook. Ik ben wel een aantal schrammen rijker en sla een minuut of tien later nog steeds de vliegjes van mijn huid.

Tijdens de tocht langs de kuststrook wordt me op een gegeven moment de mogelijkheid aangeboden een boottocht van een half uur te maken. ` Fifteen euro’. Mooi bedrag lijkt me, ik geef aan dat ik er later bij ze op terug kom. Op de terugweg zoek ik eerst rustig, daarna minder rustig, naar de jongelui die me het aanbod deden. Als ik weer terug ben bij mijn vertrekpunt besef ik me dat ik er voorbij gelopen ben en keer ik weer om. Het lukt me het punt terug te vinden, maar niet de jongelui. Het blijkt echter ` Fifty euro’ te zijn voor een half uur met de motorboot, voor fifteen euro krijg je een trapbootje. Een tikkie gefrustreerd verlaat ik de toko, nu geen illusies meer koesterend dat op dit massatoerisme oord nog zaken bestaan die niet volledig zijn uitgemolken. Misschien een koekje van eigen deeg, nadat ik reeds de tieten van Albanië heb leeggezogen.

Daarna koop ik een stukje strand in de vorm van een strandstoel, waar ik ongeveer een uurtje besteed aan het liggen in een hangstoel, het betreden van het nog te koude water en wat muziek luister terwijl ik te hoog geprijsde slappe friet met kaas en een biertje nuttig. Eigenlijk precies wat ik even nodig had.

Na een douche en de gebruikelijke zandrituelen in het hotel had ik bedacht de avond te gebruiken om van de zonsondergang te genieten op een daartoe geschikt plekje en naar een gerenommeerd restaurant te gaan. Want goed eten kun je hier wel. Mijn Google Maps werkt wederom niet mee, maar uiteindelijk loop ik langs een bospaadje langs de weg richting de plek van bestemming. Dat levert mooie plaatjes van de ondergaande zon op, als je tenminste de onvoorstelbare hoeveelheden afval buiten de lens van je camera weet te houden. Mensen zijn hier speciaal langsgekomen of hun afval te dumpen, waarschijnlijk ontbreekt een fatsoenlijke grofvuil dienst. Magnetrons, auto-onderdelen, zelfs complete wc’s.

Bij het sunset viewpoint weet ik met de foto wisseltruc een aantal toeristen te strikken foto’s van me te schieten, alhoewel het zetten van mijn handen op mijn zij niet erg fotogeniek blijkt. Het restaurant `The mussel house’ waar ik ga dineren blijkt in de buurt. Ik eet exclusief drie gangen, de vis wordt vers gevangen naast het restaurantje. Ik weet nog een kiekje te maken van een visser die live aan het vissen is op het water naast me. Vooraf eet ik octopus, die lekker is. Het hoofdgerecht betreft de `catch of the day’, de snapper, die ik nog wel volledig moet ontleden van zijn skelet. Ondanks dat dat vaak mijn zin in het eten zelf behoorlijk wegneemt, is het idee dat ik een zojuist vermoorde vis puur natuur verorber toch wel machtig. Het nagerecht betreft een traditioneel tres leches gerecht, dat ik al eerder at. Het uitzicht is mooi. Bij het wegvallen van het licht gebruikt de ober zijn zaklamp als verlichting, waardoor ik wel zo nu en dan zijn oproepen en belletjes hoor binnenkomen. De rekening is van Nederlandse orde van grootte.

Je zou verwachten dat dit het eind van de dag inluidt, maar dat valt tegen, gezien het feit dat ik zonder functionerende Google Maps nog thuis moet zien te komen. Langs het pikdonkere zandpaadje eerst dan maar, met de hulp van de zaklamp van mijn telefoon, om vervolgens langs de autoweg te moeten lopen. De ruimte langs de vangrail is te beperkt, dus een paar keer klim ik er overheen bij naderende auto’s. Niet alleen ikzelf, maar ook mijn broek overleven deze tocht. Bij de receptie word ik hartelijk ontvangen als ik rond de klok van elf bij het hotel aankom. Ik moet de rekening nog betalen. 

Video's:

https://youtu.be/V5sxLz5l9RU

https://youtu.be/V5sxLz5l9RU