Terug in Shkodër

Dag 7: terug in Shkodër

Die ochtend vertrekt het busje weer richting Shkodër, rond de klok van 10. Tot die tijd nuttig ik een matig ontbijt, zoals de dag ervoor, en lees ik nog wat door de tijdreis van mijn boek heen. Het busje vertrekt redelijk op tijd en de terugrit is amper noemenswaardig, behalve het gebruikelijke op en neer gebonk wat alles behalve je ogen sluiten en de tijd uitzitten onmogelijk maakt en een aantal schapen over de weg.

Het stortregent op het moment dat het busje aankomt, dus ik volg de rest van de groep maar richting het hostel, zonder me druk te hoeven maken over waar ik me precies begeef, als het busje op een willekeurige plek in Shkodër besluit halt te houden. In het hostel aangekomen is het gelukkig niet lang wachten op de kamer die om 14 uur vrijkomt. Er is enkel nog ruimte in een ander gebouw van hetzelfde hostel, dat zich op vier minuten lopen bevindt. Ik kom in de kamer aan met een Amerikaanse hippie, die vriendelijk, maar een tikkie abstract is. Ze voert een uitgebreid gesprek over hoe ze kan blijven reizen, nu ze geen werk heeft en over allerlei wortelkanaalbehandelingen. Ondertussen ga ik voor de uitgebreide, wekelijkse verzorging, want de spiegel in de badkamer heeft een bijzonder goed, modern licht: scheren en trimmen van baard, neushaar, nekhaar, tussen wenkbrauwen in haar en oorhaar, alsmede het wassen van de haren en knippen van de nagels.

De rest van de middag en vroege avond besteed ik aan het schrijven van mijn reisverslag, want ik heb inmiddels een aantal dagen achterstand opgebouwd. Terwijl ik daar zo aan het schrijven ben, levenservaring en zuurstof inhalerend, onder het genot van goede muziek, zie ik van uit mijn ooghoeken een bekend gezicht. Ik kan het niet direct plaatsen, maar de persoon in kwestie plaatst het dan maar voor me. `Kent u me nog?’ Het blijkt een oud-leerling van mijn vorige school te zijn. Hij staat daar naast de liefde van zijn leven, recent opgedaan in tienerjaren gerekend, die zich ook gretig aan me voorstelt. Zijn bedrijfseconomie studie bleek niet passend, dus hij gaat nu bestuurskunde studeren. Hij viert zijn beslissing terecht met een maand vakantie in Albanië met zijn vriendin, voor professionele beslissingen heeft hij nog alle tijd van zijn leven. Zijn beauty met brains gaat natuur- en sterrenkunde studeren. Hij geeft aan dat ze ook in dezelfde kamer slapen als ik, wat ik niet direct kan plaatsen, omdat ik naast het bed van mij en de Amerikaanse maar één ander bed gedekt zag. Ze zouden het wel erg leuk vinden als ik die avond meezing met de Karaoke in het hostel …

Eerst maar eens een hapje eten. Ik volg de wijze raad van Google Maps op en beland in een goed restaurant, waar lokale lekkernijen worden geserveerd, in mengelmoes vorm. Erg lekker.

Maar goed, terug naar wat jullie eigenlijk willen lezen. Op de weg terug naar mijn hostel kom ik ook de oud-leerling en zijn wederhelft weer tegen. `Komt u nog naar de Karaoke?’ `Ja, ik kom zo’, geef ik aan, dat kan nog net, want tot 22 uur is er nog gratis raki. Na een wc bezoek dender ik die kant op, exact om 22 uur aankomend bij de bar voor de gratis raki. De ober geeft aan dat dat geen probleem is, hij is bereid nog veel meer gratis raki te verstrekken. Als ik me even terugtrek bij de receptie staan daar de vriendelijke, abstracte Amerikaanse en de oud-leerling met zijn vriendin en geeft de Amerikaanse aan dat het karma is dat ik en de oud-leerling nu samen een nummer gaan zingen. Oorspronkelijk lijkt Sinatra een optie, maar door de flow van het moment, en na een aantal raki, betreden ik en de oud-leerling het podium, om piano man van Billy Joel te brengen aan ons publiek. Dat gaat voor raki-begrippen fantastisch. Na nog wat alcohol, open gesprekken over onprettige docenten en/of collegas, een gesprek met een andere wanderer en een liedje met deze goof, doe ik nog een gooi op een afsluitend nummer net voor twaalven met de oud-leerling, old man van Neil Young, de twintig jaar levensrijpheid tussen ons overbruggend. Maar de oud-leerling gaat ook nog graag een duet aan met zijn geliefde, waarin hij de liefde bezingt. Jonge liefde verdient natuurlijk te winnen. Ik ben trots cameraman. Net na twaalven wordt het feestje ruw afgebroken door politie aan de deur van het hostel en besluit ik dus de lakens maar op te zoeken, in een kamer met drie bezette bedden en vier mensen. 

Video:

https://youtu.be/Qk5kXK_1tZQ