Tirana

Dag 1: vertrek op Koningsdag

Omdat ik de dag ervoor een combinatie van werk- en sociale koningsdagverplichtingen gepland had staan komt het inpakken van de backpack op de ochtend van de reisdag zelf aan. Dat samen met strijkverplichtingen, planten watergeef verplichtingen en nog een aantal `komt nu even niet bij me op’ verplichtingen zorgt uiteindelijk uiteraard voor de nodige stress. Net voor 14 uur loop ik vloekend met mijn backback op mijn rug, frontpack op mijn buik, volle lekkende vuilniszak om mijn rechterpols en halve liter overgebleven melk in mijn rechterhand richting de gemeentelijke afval deponeerpunten op de Mariaplaats. Nou ja, lopen, het is koningsdag, dus wurmen of kruipen is een beter woord. Alle begin is moeilijk.

Zwetend bij het perron aankomend, nadat de incheck correctheid onduidelijk is als gevolg van een snel terug bewegend deurtje, zie ik precies de trein arriveren. De tokkies koningsdag mensenmassa is enorm, dus ik grijp mijn kans om op tijd bij de deuren te staan. Het gaat me niet overkomen dat ik deze trein mis, ik ben al relatief laat.

In de trein vraag ik nog aan een aantal jongens of deze inderdaad richting Schiphol gaat, waarop een van de twee jongens bevestigd. De trein is overvol, dus controle zal wel uitblijven. Ik sluit mijn ogen. Na het horen van de mededelingen uit de luidsprekers dringt het besef door dat ik bij het spoor aan de andere kant van het perron had moeten staan. Gelukkig blijft de schade beperkt, aangezien vanuit Amsterdam centrum regelmatig sprinters naar Schiphol reizen, de opgelopen vertraging van een half uur is te overzien. Op Amsterdam centraal groeit het besef dat de incheck niet goed kan zijn verlopen, dus spreek ik vijf ns kerels aan om uiteindelijk bij de conducteur aan te komen. Zijn apparaatje is niet opgeladen, dus hij kan me ook niet helpen. ` U moet het zeker weten he, meneer..’ `Ja, ik neem het risico’. Ik stap de sprinter in en vijf minuten voor aankomst bij de eindhalte begin ik alvast richting de andere kant van de sprinter te lopen, weg van de conducteur. Ik verlaat de sprinter volgens schema en bij de uitcheck bleek de incheck ook correct te zijn verlopen. Het deurtje mocht me gewoon niet.

De vlucht verloopt verder zonder gekheden, wat me op tijd op de plaats van bestemming brengt. Tijdens de vlucht kom ik tot het inzicht dat ik mijn heilige nagelschaar kwijt ben en bij aankomst op de luchthaven valt ergens mijn nekkussen van mijn frontpack af. Na navraag blijkt dat ik het verlies van beide items moet accepteren.

Het hostel is ok, een stadshostel, waar je vooral je eigen boontjes moet doppen, en op de vier bedden dorm heb ik helaas een bed bovenin. Na wat onhandig bovenbed geïnstalleer ga ik nog een hapje eten bij Tymi om de hoek. Ik bestel een huisspecialiteit. Een lekker allegaartje van lamsvlees in een brei van iets smaakvols en dan toch maar een bier erbij. Alcoholvrij kennen ze hier niet.

Ik voel me de koning te rijk als ik uiteindelijk rond twaalven de lakens opzoek, nadat ik nog zeker 20 minuten onhandig doe op de stapelbedtrap in de pikdonkere dorm. Het lampje van mijn telefoon wijst me de weg richting mijn welverdiende nachtrust.

Dag 2: Tirana, sprint naar de nieuwe tijd

Het ontbijt ervaar ik als wat magertjes na de aankondigingen van royale ontbijten in Albanie in de reisbijbel. Maar goed, pannenkoekjes, brood en lekkere jams, dat dan weer wel.

Het is al rond de klok van één als ik me na wat fysio, andere ochtendgymnastiek en zo nog wat aangerommel, richting Tymi begeef. Ditmaal pak ik een mengelmoes van allerlei vlees, brood, aardappels en tzatziki. Meer kwantiteit dan kwaliteit moet ik eerlijk zeggen.

Dan maar weer eens richting het mooie grote, centrale Skanderbegplein waar ik de vorige avond al laat langskwam. Het is een groot, strak plein met veel strakke, symmetrische gebouwen. Dat is te begrijpen vanuit de bezetting tijdens de eerste wereldoorlog door de Italianen. De fascistische stijl van de gebouwen moet een hint zijn naar de Romeinse tijden. Het is behoorlijk warm als ik mijn willekeurige wandeltocht voortzet. Eerst langs het Et’hem Bey-moskeetje, waar ik zonder schoeisel aan het pand betreed. Volgens de brochure staat de moskee symbool voor religieus pluralisme, maar op diezelfde brochure staat vervolgens een samenvatting van de islam achterop.

In mijn verdere pelgrimage kom ik nog langs een aantal aardige parkjes, een grote, niet onaardig ogende moskee, en een grote mall waar ik dan meteen maar een nagelschaartje, neus- en oortrimmer en nekkussen aanschaf. Uiteindelijk kom ik aan bij de piramide van Tirana. Ik ben even in de war, want op de plattegrond staat een oud kasteel, terwijl het in werkelijkheid een moderne piramide is waar vele trappen de hoogte in voeren. Ik ga de trappen te lijf, vraag een aantal jonge meiden of ze niet een foto van me willen maken, een aanbod dat ze uiteraard niet aan zich voor bij laten gaan. Ik neem nog een aantal kiekjes van Tirana van bovenaf, waarna ik weer afdaal en richting het hostel ga. Ik begin namelijk mijn rechterheup weer te voelen en de hoop dat mijn blessure aan het herstellen was verdwijnt binnen korte tijd. Somberheid en vermoeidheid neemt plaats in mijn brein.

Ik rust uit op de binnenplaats en val nog bijna in slaap. Tirana bleek uiteindelijk vooral een verzameling van veel moderne en fascistische gebouwen, afgewisseld met aardige parkjes. De wolkenkrabbers nemen de oude tijd over. Tirana is na het communisme een sprint aan het maken naar het modernisme en individualisme. De ziel is vooral nog terug te vinden in een aantal eetcafés en de lokale bevolking.

Nadat ik besloten heb richting de natuur te gaan de volgende dag en Tirana te verlaten, boek ik alvast een hostel op een volgende verrassende bestemming en stippel de busroute uit, waarbij ik hulp ontvang van de hostel medewerker. Online is namelijk nauwelijks tot geen ov info te vinden in Albanië.

Na een vermoeiende en geen effect resulterende computer shizzel windows licentie conversatie met mijn zwager, ga ik Tirana weer in met twee doelen. Het eerste doel is het bezoeken van een eetcafé dat mijn reisbijbel aanraadt. Dat blijkt een succes. Het eetcafé ligt ergens goed verstopt en is zelfs op PolarSteps niet te vinden. Het lamsvlees, in combinatie met brood en gegrilde groente is hier wel erg lekker. Ook is de ober erg vriendelijk en het toepassen van basiskennis van het Albanees blijkt hier voor het eerst licht succesvol. Waar ik tijdens de lunch nog als koekwous werd bekeken, reageert de ober hier trots op mijn faleminderit (dank u wel) en mirupafshim (tot ziens). Het tweede doel betreft een jazz en cocktailbar, aangezien het blues en jazz café op zondag en maandag dicht is. Door de te lange conversatie met mijn zwanger is mijn telefoonbatterij ten einde en blijkt mijn powerbank tevens niet opgeladen te zijn. Als mijn batterij nog 1% over heeft kom ik uiteindelijk aan bij het punt waar SpySpeakeasy zou moeten zijn. Na op een neer lopen en navraag bij een lokaal straattentje blijkt dat ik moet aanbellen bij een grote poort beneden een trapje. De poort lijkt wel die van een fancy nachtclub voor mensen die veel jonger zijn dan ikzelf. Dat vooroordeel blijkt onterecht, aangezien ik binnen na aanbellen wordt ontvangen door een knappe hostess die aangeeft dat er nog een plekje vrij is op de zijkruk. Er is prettige jazzmuziek en mijn telefoon kunnen ze ook opladen!

Ik bestel uiteindelijk twee zoete cocktails, gepaard gaand met nootjes en andere hapjes, raak af en toe in gesprek met de barman en knappe hostess, alhoewel de vragen toch wel echt vanuit mij moeten komen. Ik vertel de hostess dat als ik thuis over Albanese vrouwen zal praten, ik naar haar zal refereren. Ze glimlacht en duwt vervolgens rond de klok van 1 de grote, stale nachtclub poort achter me dicht! Einde dag 2.