Utrecht

Dag 39: half thuis na negenendertig dagen

Ik sta vroeg op. Dit moet je letterlijk nemen, want half zes mag zelfs nog geen ochtend heten. Maar het lukt me wel en ik kom ook gewoon op tijd bij de receptie aan enzo. Wel moet ik daar nog even zelf om mijn paspoort vragen dat ik de vorige dag in moest leveren, omdat ik niet meer voldoende cash had om de borg te voldoen. Tja, dan moet je zo rond de klok van zes toch maar weer voldoende scherp zijn om daar ff aan te denken.

De vlucht verloopt via Londen. Als ik van Hanoi naar Londen vlieg slaap ik enkel twee uurtjes op het begin van de vlucht. De rest van de vlucht vind ik de passie en energie om stevig wat meters te maken in mijn prettige roman over Max, Micha en het Tet-offensief. Geschreven door een intellectueel, gelezen door een intellectueel, vind ik, als ik om me heen kijk naar de mensen die hun tijd verdoen met de hele vlucht slapen of naar waardeloze series of films kijken via hun vliegtuigschermpje. Ik zie slechts één ander persoon lezen, op een Ipad. En dat telt niet echt, want dan besef je niet dat de intellectueel zich identificeert met zijn intellectuele naslagwerk, in de vorm van papierpakketten in boekenkasten, geheten boeken. Niet abstracte digitale schijven en geheugens, kwetsbaar in hun bestaan door afhankelijkheid van providers en internet, zoals we allen recent in het journaal hebben kunnen zien. Maar goed, toegegeven, dit is dus de wereld volgens Maes. Eten doe ik trouwens ook gewoon (lekkere dessert trouwens), wat ik vastleg op foto’s, omdat ik anders geen foto’s zou hebben voor dit laatste reisverslag en dat zou natuurlijk zonde zijn.

Ik kom op tijd aan in Londen, waar ruim twee uur tussen mijn aankomst en de volgende vlucht zit in een inimini vliegtuigje van Londen naar Amsterdam. Ook deze vlucht lees ik gewoon weer verder, no pause.

En dan, ja dan, dan kom ik dus aan op Schiphol. En dan loop ik naar die verdomde bagage banden, waar je altijd zo verdomd lang op je bagage moet wachten op Schiphol. Maar deze keer wel heel lang. Nog langer. Nog langer. Ik spreek een paar mensen aan aan de andere kant van de bagage band, helemaal uitgeput. `Ook niks?’ Nee, dan toch maar even vragen. En nog even zoeken. En nog even vragen. En dan nog net op tijd een missing rapport indienen, omdat ze al weer wilde sluiten, terwijl je al ver van tevoren had aangegeven dat je je tas zocht. Nog een keer checken. Nee, hij is er echt niet. Je verzint het niet, zo op het einde. `Dat gebeurt wel vaker’ bij een overstap op een andere luchtvaartmaatschappij geeft de vrouw achter de balie droogjes aan, ook al hoort dat niet zo te zijn. Ondertussen zeurt ze nog even tegen haar buurvrouw dat collega’s iedereen naar hier doorsturen. Zij wil ook wel weer eens naar huis en natuurlijk ook gewoon haar koffiepauzes. En ik sta daar, beroofd van de eigendommen waar ik bijna 40 dagen lief en leed mee heb gedeeld, door slordige organisatie en administratie. En dat is dan moeilijk op zij te zetten, zeker in je uitgeputte lichaam.

Ik neem de trein naar Utrecht. De allerlaatste. Met enkel mijn grijze eastpack. En dat voelt toch als half thuiskomen na een lange en fantastische reis. En dan zet ik even een knopje om in de trein en denk ik nog een laatste keer terug aan alles wat ik heb meegemaakt. Het ophalen van herinneringen aan een jaar eerder in Bangkok, de fietstocht der vrijheid tussen de oude ruïnes die refereren naar het gouden tijdperk in Thailand in Sukhothai, het heerlijke eten, vers voor je neus bereid in Shang Mai, de fantastische hike met traditionele kampvuur lunch (en net iets te pittige kruiden) in Shang Rai, het uitzicht vanuit het hotel op de Mekong en hardloop high fives met de lokale kinderen in Pak Beng, de fantastische wateren en uitzichten en de leuke ervaringen (op de brommer) met Jake, Loes en Iris in Luang Prabang, de geweldige hike met privé gids en de doldwaze hot air balloon en para motor avonturen in Vang Vieng, de regen die niet stopte en het gezelschap van veel vrouwen (good times, bad times) in Huoxai, de fenomenale uitzichten op de fenomenale natuur tijdens de muddy and swimmy hike in Nong Khiaw, de stilte voor de storm tijdens het heerlijke schrijven en hardlopen in Muang Ngoi, de mooie ontmoeting met de wereldvreemde Akah mensen en het lange wachten op een visum in Muang Khoa, het herstellen van ziek zijn en de fantastische fietsrit om de Lake West bij zonsondergang in Hanoi, de geweldige boottocht en rots klim ervaringen op Cat Ba island en de mooie wandeling door Cat Cat village en de tocht naar het hoogste puntje van Indo-Azië (fansipan fansipan) in Sa Pa. Wauw, wat een hoop toch weer, ondanks het ziek zijn en het lange wachten op het visum voor Vietnam. En ondanks het ontbreken van je eigendommen, souvenirs en daarmee gepaard gaan herinneringen bij aankomst op Schiphol. Het is weer mooi geweest.

“The world is so big, but my life is only so short.” – Jeroen Maes.

P.S.: ja, die klotebagage is terecht gekomen na een vreselijk bureaucratisch proces, waarbij ik nog net mijn hardloopweekendje Vlieland heb kunnen redden door op en neer stressen richting Schiphol. Maar dat verhaal behoort niet meer tot dit reisverslag.